ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Ντουντούκα
Θρύλε, Θεέ μου, Ολυμπιακέ μου!

Κανονική Γιουγκοπλάστικα

Κανονική Γιουγκοπλάστικα
Δευτέρα, 8 Ιουλίου 2013 - 22:04

Για τον… μύθο του Αΐτο Γκαρθία Ρενέσες ευθύνεται η Γιουγκοπλάστικα. Την τριετία που η Μπαρτσελόνα έμοιαζε προορισμένη για να πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, δηλαδή από το 1989 έως το 1991, οι Κροάτες στήθηκαν απέναντί τους και τους έκλεψαν το γλυκό ψωμί. Το 1989 τη νίκησαν στον ημιτελικό, το 1990 και το 1991 στον τελικό. Στην τρίτη περίπτωση ο Ρενέσες ήταν βοηθός προπονητής της Μπαρτσελόνα και προπονητής της ήταν ο αρχιτέκτονας της Γιουγκοπλάστικα, ο Μπόζα Μάλκοβιτς.

Όπως γράφτηκε σε κείμενο την Πέμπτη, ο Ολυμπιακός βρίσκεται ακριβώς στη θέση που βρισκόταν η Γιουγκοπλάστικα το 1990. Ηταν η πιο επικίνδυνη από τις τρεις που έκαναν το θρι-πιτ και έβαλαν το Σπλιτ στον αθλητικό χάρτη*.

*Ειρήσθω εν παρόδω, το Σπλιτ μαζί με τον Πειραιά πρέπει να είναι οι μικρότερες πόλεις με δύο πρωταθλήτριες Ευρώπης στο ενεργητικό τους. Ο Πειραιάς έχει τον Ολυμπιακό στο μπάσκετ και στο πόλο και με δύο ευρωπαϊκά τρόπαια στο βόλεϊ, το Σπλιτ έχει την Γιουγκοπλάστικά στο μπάσκετ και την ΠΟΣΚ Σπλιτ στον πόλο. Η ΠΟΣΚ είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 1999, λεγόταν, λόγω του χορηγού, Σπλίτσκα Μπάνκα και προπονητής της ήταν ο Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς, που ένα χρόνο μετά ανέλαβε για μία αλησμόνητη σεζόν τον πάγκο του Ολυμπιακού. Ο Πειραιάς έχει 450.000 κατοίκους και το Σπλιτ 470.000 κατοίκους.

Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας ήταν μία ομάδα διψασμένη για εκδίκηση. Και, κατά συνέπεια, μία ομάδα που είχε χάσει πριν καν ξεκινήσει ο ημιτελικός.

Η κλίμακα της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου ή ενός συνόλου που ψάχνουν για τη ρεβάνς ακολουθείται ως εξής: όλο το χρόνο εύχονται να γίνει το ραντεβού, για να αποδείξουν ότι εκείνη η ήττα τους ήταν θέμα τύχης. Όταν, τελικά, διευθετείται και γίνεται αναπόφευκτο τρίβουν τα χέρια τους. Τώρα, και εδώ είναι το καθοριστικό διάστημα, υπάρχει ένα χρονικό διάστημα δύο εβδομάδων που οι δύο αντίπαλοι προετοιμάζονται για την αντάμωσή τους. Εκείνος που είναι ο νικητής της πρώτης παρτίδας φυσικά δεν μιλάει. Προετοιμάζεται όσο καλύτερα γίνεται για την αναμέτρηση. Αυτός που είναι ο ηττημένος της πρώτης παρτίδας σε αυτές τις δύο εβδομάδες βρίσκει τον χρόνο για να χάσει το παιχνίδι.

Ένα παράδειγμα- και εδώ πάλι θα χρησιμοποιηθεί, εν είδει επαγγελματικής διαστροφής, μία ιστορία από το πόλο- είναι αυτό που είχε πει ο Κροάτης τερματοφύλακας Γιόζιπ Πάβιτς, για την πορεία της εθνικής ομάδας του ως το μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Ο Πάβιτς είχε ομολογήσει ότι τόσο εκείνος όσο και οι συμπαίκτες του δεν παρακολουθούσαν αγώνες από την τηλεόραση τον Αύγουστο. Ο λόγος ήταν ότι ήθελαν να κρατήσουν εσωτερικό το κίνητρό τους και να μην το εκθέσουν σε εξωγενείς παράγοντες που μπορούσαν να το φθείρουν. Οι Κροάτες ήθελαν να πετύχουν το απόλυτο χτύπημα εκδίκησης, διότι τον Ιανουάριο του 2012, στο Αϊντχόφεν, οι Σέρβοι είχαν χάσει επίτηδες από τους Μαυροβούνιους, για να αφήσουν εκείνους εκτός οκτάδας. Αυτό είναι ιστορία εκδίκησης. Αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία στο όλο στόρι. Οι Κροάτες πήγαν στο Λονδίνο και έκαναν το καθήκον τους χωρίς να έχουν μπει στο πετσί του ρόλου του τιμωρού.

Όλο τον καιρό πριν το παιχνίδι, η ΤΣΣΚΑ έδειχνε ότι δεν είχε καταλάβει τη σημασία του. Έδειχνε ότι δεν είχε καταλάβει πόσο επικίνδυνος είναι ο Ολυμπιακός. Είναι μία ομάδα στην καλύτερη στιγμή της. Αν ο χρόνος ήταν βουνό, ο Ολυμπιακός θα βρισκόταν στην κορυφή του. Στον ημιτελικό του Final 4 η ομάδα του Μπαρτζώκα ήταν αρκετά φρέσκια για να καταθέσει κύματα ενέργειας στο παρκέ και αρκετά έμπειρη ώστε να μπορέσει να διατηρήσει μία διαφορά στην αντεπίθεση του αντίπαλου. Στο… τσακίρ κέφι της, η ΤΣΣΚΑ έκοψε τη διαφορά στους 11 πόντους, δηλαδή σε εκείνο το σημείο που έχεις την ψευδαίσθηση ότι βρίσκεσαι στη μέση μίας αντεπίθεσης.

Ο Ολυμπιακός ήταν επικίνδυνος επειδή έκανε τη δουλειά που έπρεπε μέσα σε καθεστώς αφόρητης πίεσης. Δεν είναι περίεργο: η δουλειά που έπρεπε να γίνει ήταν να φθάσει σε Final 4. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν να διαχειριστούν τη δεύτερη πιο επιτυχημένη χρονιά στην ιστορία τους και από τη στιγμή που κρατήθηκε ο κορμός, ο στόχος ήταν να επιτευχθεί ό,τι είχε τεθεί ως τέτοιος. Όταν το ζητούμενο είχε γίνει δεδομένο, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν μάθει να είναι σκληροί. Είχαν πλαστεί μέσα από τις πικρές βραδιές, είχαν γίνει αντικείμενο χλεύης, παιζόταν η υπόστασή τους, ακόμα και η πρόκρισή τους στους προημιτελικούς της Ευρωλίγκας. Αφού τελείωσαν όλα και εξασφάλισαν την έξωθεν καλή μαρτυρία, εμφανίστηκαν στο Λονδίνο ως πυρηνικό όπλο, ως το πιο απλό που θα μπορούσαν να είναι (και το πιο δύσκολο ταυτοχρόνως): μία βελτιωμένη μορφή της περυσινής ομάδας.

Και το έδειξαν (ανεξαρτήτως αν νικήσουν στον τελικό της Κυριακής) στο φαινομενικά πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς. Που, φυσικά, δεν ήταν καν το πιο κρίσιμο: το πιο κρίσιμο ήταν με τη Χίμκι για τους «8». Το πιο κρίσιμο ήταν ο πέμπτος προημιτελικός με την Εφές. Το πιο κρίσιμο ήταν με την Τσεντεβίτα στον πρώτο γύρο.

Και μέσα σε όλα αυτά, οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ μιλούσαν για την περυσινή ήττα σαν να ήταν η ομάδα που ο Θεός της έδωσε ένα σημάδι ελπίδας: εκείνον που την πλήγωσε στο πιάτο. Αλλά δεν πρόσεξαν. Δεν έμειναν συγκεντρωμένοι. Η επιθυμία τους για εκδίκηση δεν έμεινε στο εσωτερικό βάθος που αρμόζει σε μία τόσο μεγαλειώδη πράξη. Μέχρι να μπουν στο γήπεδο, είχαν εκδικηθεί τόσες και τόσες φορές, που η εκδίκηση είχε ξεθυμάνει. Μπήκαν εξουθενωμένοι στο τερέν. Και ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος, επειδή είχε βρει εκείνος τον δικό του θυμό, από την αφέλεια που επέδειξε τόσο εμφανώς μία ανώριμη ομάδα.

ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Διαβάστε επίσης

Τα διαρκείας...

Τα διαρκείας...

Η ΚΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωσε επίσημα την διάθεση των καρτών διαρκείας ενόψει της νέας αγωνιστικής σεζόν.