Η θεωρία του Γιούιν

Πέμπτη, 15 Νοεμβρίου 2012 - 22:16

Πριν από έξι μήνες, με την ημερομηνιακή ακρίβεια που χαρακτηρίζει τις επετείους- και όχι τα τικ και τα τακ του ρολογιού- ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο μπάσκετ. Ήταν μία ανέλπιστη επιτυχία, την οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, τη φετινή περίοδο συνόδευσαν πίεση και απαιτήσεις. Το πραγματικό ερώτημα, βέβαια, δεν είναι γιατί ο Ολυμπιακός δεν παίζει τόσο καλά όσο πέρυσι τη φετινή περίοδο, αλλά το πώς κατάφερε να κατακτήσει την Ευρωλίγκα στην Κωνσταντινούπολης, πραγματοποιώντας ένα θαύμα θαυμάτων απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Η απάντηση συμπυκνώνεται στις εξής τέσσερις λέξεις: «Η θεωρία του Γιούιν».

Όπου «Γιούιν» βάλτε μπροστά το όνομα «Πάτρικ» και θα έχετε τον παλαίμαχο σέντερ των Νιου Γιορκ Νικς και του κολεγίου του Τζόρτζταουν. Η θεωρία αυτή ανήκει στον Ντέιβ Κιρίλι, έναν απλό φίλαθλο των σπορ στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και καταγράφηκε σε ένα εντυπωσιακό κείμενο στο ESPN από τον σημαντικό αρθρογράφο Μπιλ Σίμονς. Αυτή η θεωρία είχε να κάνει με το γεγονός ότι, παραδόξως, στα παιχνίδια που ο Πάτρικ Γιούιν δεν έπαιζε λόγω τραυματισμών ή που δεν συμμετείχε στα τελευταία λεπτά τους, λόγω προβλημάτων με φάουλ, τόσο το Τζόρτζταουν όσο και οι Νικς έπαιζαν καλύτερα. Το κείμενο γράφτηκε το 2000, αφού η θεωρία του Κιρίλι επαληθεύθηκε πλήρως στους τελικούς της Ανατολής ένα χρόνο νωρίτερα. Όταν τραυματίστηκε ο Γιούιν στο δεύτερο παιχνίδι, ο Σίμονς έστειλε ένα μέιλ στον Κιρίλι, στο οποίο τον προειδοποιούσε ότι «αυτό είναι το καλύτερο τεστ». Οι περισσότεροι είχαν προεξοφλήσει την επιτυχία των Πέισερς, επειδή δεν υπήρχε κανένας που να μπορεί να κάνει καλά τον Ρικ Σμιτς. Ο Κιρίλι του απάντησε: «Ο τραυματισμός του Γιούιν είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί ποτέ στους Νικς- τώρα σίγουρα θα φθάσουν στους τελικούς». Η ομάδα του Τζεφ βαν Γκάντι πήρε τρία από τα τέσσερα επόμενα παιχνίδια και προκρίθηκε και ο Κιρίλι κράδαινε την πρωτοτυπία και τα πνευματικά δικαιώματα της θεωρίας του.

Φαινομενικά, ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ανεξήγητος. Αλλά αν ψαχτεί το θέμα λίγο βαθύτερα, υπάρχουν σοβαρές εξηγήσεις για την ανατροπή και την ανάσταση ομάδων που φαίνονται καταδικασμένες να αποτύχουν, με την απουσία του ηγέτη τους ή του αστέρα τους, αλλά και προσωπικών ιστοριών που ενώ μοιάζει να έχουν εξασφαλίσει το ραντεβού και το φιλί της παρακμής, κατορθώνουν να ανανήψουν, φθάνοντας στην κορυφή και γράφοντας λαμπρή ιστορία. Όταν η απουσία, η απώλεια ή η πώληση ενός αστέρα μίας ομάδας- ο οποίος είναι εκείνος που έχει όλη την προσοχή των μίντια- συναντιέται με την εξαιρετικά γρήγορη απόφαση του ίδιου του Τύπου και του κόσμου στο να ξεγράψουν την ομάδα για την επόμενη περίοδο, ή για τα επόμενα παιχνίδια, υπάρχει η «θεωρία του Γιούιν».

Από τον Ολυμπιακό, που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Κωνσταντινούπολη, δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα: το καλοκαίρι του 2011 η ομάδα έχασε τον Γιάννη Μπουρούση, τον Θοδωρή Παπαλουκά και τον Μίλος Τεόντοσιτς: τρία μέλη που, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, συγκέντρωναν, στη συντριπτική πλειοψηφία, την προσοχή του Τύπου ή του φίλαθλου κοινού. Όταν έφυγαν αυτοί οι τρεις και παρά το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να κρατήσει τον Σπανούλη, η αίσθηση που υπήρχε στον κόσμο ήταν ότι η ομάδα μπάσκετ γυρίζει στις εποχές του Κορυδαλλού, τότε που πάλευε για την πρόκρισή της στα προημιτελικά του πρωταθλήματος. Ο κόσμος και ο Τύπος αντιμετώπισε τον Ολυμπιακό σχεδόν με συμπάθεια, αναλύοντας τα παιχνίδια χωρίς να προβαίνει σε περαιτέρω πομπώδεις φράσεις που θα αναδείκνυαν φιλοδοξία για την κατάκτηση ενός τίτλου. Ένα φίλος ξεκίνησε τη σεζόν στο chat, διαδηλώνοντας την ικανοποίηση για την ομάδα και πόσο ανακουφισμένοι ένιωθε που δεν χρειαζόταν να ανησυχεί για την κατάκτηση των τίτλων. Όσο για όλα αυτά τα μηνύματα στα κείμενα του Μελάγες, αν κάνει κάποιος μία γύρα θα θυμηθεί την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό το «θα έρθουμε τέταρτοι στον όμιλο», που είχε γράψει ένας οπαδός του Ολυμπιακού τη μέρα της κλήρωσης στο Τοπ 16.

Όλη η προσοχή είχε μετατεθεί και, χωρίς την καθημερινή πίεση, ο Ολυμπιακός κατάφερε να πορευθεί μέσω της χρυσόσκονης με την οποία τον πασπάλισαν όλες οι νεράιδες των παραμυθιών. Ήταν η θεωρία του Γιούιν στο αποκορύφωμά της, στην πιο αψεγάδιαστη μεταφορά της. Η πίεση που μεταφέρεται σε μία ομάδα που έχει φιλοδοξίες (και που μάλιστα είναι φτιαγμένη από τα πιο αγνά υλικά, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού), είναι αρκετή για να τη διαλύσει. Από το, «γιατί δεν παίζουν καλά στην άμυνα», μέχρι το «παίρνουν τόσα εκατομμύρια»- με το δεύτερο να είναι επιχείρημα που χρησιμοποιείται σωρηδόν τα τελευταία 25 χρόνια, όταν το άνοιγμα των συνόρων άφησε ορθάνοικτο τον δρόμο προς την Δύση, όλα παίζουν τον ρόλο τους στο να ασκήσουν πίεση σε μία ομάδα που στις κρίσιμες στιγμές οι κρίκοι συνδέονται με κόπο μεταξύ τους.

Η θεωρία του Γιούιν βρίσκεται παντού στον αθλητισμό. Ανά καιρούς υπάρχουν ομάδες και αθλητές που πετάγονται από το πουθενά για να κεντήσουν, σαν ιεροφάντες, μία σχεδόν θρησκευτική αθλητική ιστορία. Τα στοιχεία της δεν πρέπει να είναι απλώς η έκπληξη, αλλά η έκπληξη της επιστροφής. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία του εκπληκτικού Αμερικανού δισκοβόλου Αλ Έρτερ, ο οποίος κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, το 1956 στη Μελβούρνη, το 1960 στη Ρώμη, το 1964 στο Τόκιο και το 1968 στο Μεξικό, όταν ρωτήθηκε, προς το τέλος της ζωής του, ποια επιτυχία από αυτές τις τέσσερις ήταν η πιο σημαντική για εκείνον και απάντησε την τελευταία. Και όταν ρωτήθηκε ξανά για τον λόγο, είπε: «Επειδή κανείς δεν περίμενε να νικήσω».

Προς τιμή της επετείου του μισού χρόνου από την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από τον Ολυμπιακό, αλλά και τον Πάτρικ Γιούιν, που του έλαχε να είναι το τραγικό αθλητικό πρόσωπο πάνω στο οποίο στήθηκε η θεωρία του, γίνεται αναφορά σε παραδείγματα που έχουν να κάνουν με ομάδες ή αθλητές που κατόρθωσαν να κάνουν ανατροπή δεδομένων παρά το γεγονός ότι τους είχαν όλοι στο καναβάτσο. Ο Μπιλ Σίμονς, βέβαια, το προχωράει ακόμα περισσότερο, δίνοντας παράδειγμα από την τηλεόραση, τη σειρά «Beverly Hills 90210», την προεξόφληση της αποτυχίας της όταν έφυγε η περίφημη Μπρέντα, Σάνεν Ντόχερτι, και την απογείωση της σειράς με την παρουσία της Τίφανι Άμπερ Θίσεν, που έπαιξε τη Βάλερι. Ας μην είμαστε τόσο υπερβολικοί: ένα παράδειγμα της ζωής είναι πιο ουσιαστικό. Όταν χωρίζεις την κοπέλα σου, εκείνη κλαίει και νομίζεις ότι θα κλαίει μέχρι να πεθάνει και μετά από δύο μήνες έχει χάσει έξι κιλά και είναι τόσο φρέσκια και λαμπερή όσο ποτέ δεν ήταν μαζί σου.

1.Ποπ 84: Τη Γιουγκοπλάστικα δεν την περίμενε κανείς: ούτε να νικήσει το 1989 στο Μόναχο, ούτε να επαναλάβει την επιτυχία της στη Σαραγόσα. Αλλά το αριστούργημα ήταν ασφαλώς το Παρίσι, το 1991. Η θεωρία του Γιούιν πολύ πριν βγει από τη σκέψη. Η ομαδάρα του Σπλιτ εξαρθρώθηκε, χάνοντας τους Ντίνο Ράτζα και Ντούσκο Ιβάνοβιτς, που πήγαν στη Ρόμα και στη Χιρόνα, αλλά και τον προπονητή της, Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, ο οποίος πήγε στην Μπαρτσελόνα, που δεν είχε καταφέρει να πάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η Ποπ 84 έφθασε ξανά στο Final 4, νίκησε με το ζόρι τη Σκαβολίνι, τη μέρα που η Μπαρτσελόνα συνέτριψε την Εστουδιάντες και στον τελικό το αστρικό παιχνίδι του Ζόραν Σάβιτς της χάρισε το τρίτο συνεχόμενο τρόπαιο.

2. Μίλαν: Όχι όποια και όποια Μίλαν, αλλά εκείνη που κατέκτησε το Champions League του 1994 στην Αθήνα. Πριν το ματς η Μπαρτσελόνα ήταν το μεγάλο φαβορί. Οι «ροσονέρι» είχαν χάσει τον Μάρκο φαν Μπάστεν από την προηγούμενη χρονιά, όταν έχασαν και το Κύπελλο Πρωταθλητριών από τη Μαρσέιγ και στον τελικό δεν έπαιξαν ο Μάρκο Μπαρέζι και ο Αλεσάντρο Κοστακούρτα, το αμυντικό δίδυμό τους. Μία μέρα πριν το παιχνίδι ο Γιόχαν Κροιφ, προπονητής της Μπαρτσελόνα, δήλωσε ότι «είμαι ο γιος του Θεού» και ο Ρομάριο ήταν σχεδόν εξίσου προκλητικός, λέγοντας: «Αφιερώνω το τρόπαιο στον πατέρα μου». Έμοιαζε σαν να μην υπάρχει αντίπαλος για τους «μπλαουγκράνα» στο γήπεδο. Το παιχνίδι εκείνο σύστησε μία από τις κορυφαίες ατομικές παραστάσεις σε τελικό, του Ντέγιαν Σαβίτσεβιτς, που δημιούργησε τα δύο γκολ του Ντανιέλε Μασάρο και σκόραρε με μία αξιομνημόνευτη λόμπα. Τελικό σκορ, 4-0, με κερασάκι το πλασέ του Μαρσέλ Ντεσαγί.

3. Μανουέλ Εστιάρτε: Ο μόνος πολίστας που έχει παίξει σε έξι Ολυμπιακούς Αγώνες έκλαψε γοερά το απόγευμα της 10ης Αυγούστου του 1992. Ο τελικός που χάθηκε έμοιαζε να είναι η τελευταία ευκαιρία του για το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Οι Ισπανοί είχαν χάσει από τους Ιταλούς σε έναν τελικό που παίχθηκαν έξι τρίλεπτα παράτασης και ήταν ευκαιρία, χωρίς τους Γιουγκοσλάβους στη διοργάνωση και χωρίς τους Ρώσους. Ο Εστιάρτε πίστεψε ότι αυτό το όνειρό του δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα. Τέσσερα χρόνια μετά, στην Ατλάντα, η «Ρόχα» ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου των νικητών, σε μία αντίστροφη πορεία, κάτω από τη μύτη της Γιουγκοσλαβίας και της Κροατίας (την οποία νίκησε με 7-5 στον τελικό), χωρίς να την περιμένει κυριολεκτικά κανείς, αφού το χαμένο χρυσό απέναντι από τη Σαγράδα Φαμίλια έφερε στο φως μία αγαπημένη (όσο και αποδεικτική της έλλειψης γνώσης των δημοσιογράφων στην εξίσωση παιχνίδι= χρόνος) φράση: «Αφού δεν το έκανε τώρα, δεν θα το κάνει ποτέ»*.

*Εδώ να σημειωθεί ότι η «θεωρία του Γιούιν» ισχύει δις για τον Εστιάρτε, μόνο και μόνο διότι πήγε στους έκτους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Σίδνεϊ το 2000. Αυτό κι αν δεν περίμενε κανείς.

4. Λίβερπουλ: Το αγαπημένο μου παράδειγμα. Τη νύχτα της 25ης Μαΐου του 2005, ανάμεσα στους αλαλαγμούς, έστελνα χαιρετίσματα στον Μάικλ Όουεν, ο οποίος έφυγε το καλοκαίρι του 2004 για να πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης με στόχο «να κατακτήσω το Champions League». Εκείνη τη νύχτα στην Κωνσταντινούπολη, μία από τις πιο θαυματουργές στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο Όουεν πρέπει να έμοιαζε με χόμπιτ (μία μικρή διαφορά από την πραγματικότητα). Η Λίβερπουλ έκανε… πτυχιακή εργασία στη θεωρία του Γιούιν. Με τη Μίλαν να βγαίνει στον αγωνιστικό χώρο, ο Ρίνο Γκατούσο ακούμπησε το τρόπαιο (δείτε ξανά την έξοδο) και υπάρχει η φήμη ότι στο ημίχρονο του παιχνιδιού ο κατά τα άλλα σοβαρός Πάολο Μαλντίνι σήκωνε ένα μπουκάλι με νερό, για να κάνει πρόβες για τη στιγμή που θα πάρει στα χέρια του το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Στο ημίχρονο ευχόμουν, επίσης, «να μη χάσουμε πάνω από 4-0, για να μη σπάσει το ρεκόρ της Μπαρτσελόνα». Η θεωρία του Γιούιν στο πιο αποτρόπαιό της.

5. Ομάδα πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού: Το 2011 και το 2012. Για όποιον δεν ξέρει, το καλοκαίρι του 2010 ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου έφυγε από τον Ολυμπιακό (μαζί και ο Γιώργος Αφρουδάκης, που δεν του έγινε πρόταση), ενώ τον Φεβρουάριο του 2011, στις 2 του μήνα, ο Αντώνης Βλοντάκης έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι του απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Ο Ολυμπιακός έμεινε με έναν φουνταριστό, τον νεοσύλλεκτο Χριστόδουλο Κολόμβο, και έπαιξε με δεύτερο τον Νικήτα Κόχειλα. Κατέκτησε το νταμπλ. Στις 4 Ιουνίου, στην Κάλυμνο, ο Πανιώνιος έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου με τους παίκτες του να διατυμπανίζουν ότι «έφθασε η ώρα μας» και τελικά έχασε με το ιδιαιτέρως κολακευτικό 10-8. Η επόμενη χρονιά, ασχέτως από το αν δεν πήρε τίτλους η ομάδα, ήταν ακόμα καλύτερη. Το καλοκαίρι έφυγε ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο Γιώργος Ντόσκας, ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος, ο Νικήτας Κόχειλας, ο Άντρια Κομάντινα και ο Μανώλης Μυλωνάκης, ο Χατζηθεοδώρου και ο Βλοντάκης έκλεισαν στη Χίο, όπως και οι Ντόσκας και Θεοδωρόπουλος, ο Μυλωνάκης και ο Χρήστος πήγαν στη Βουλιαγμένη, και για ένα μικρό ποσό ο Ολυμπιακός έχασε από τη Χίο τον Ανδρέα Μιράλη. Οι εκτιμήσεις τον έφερναν στην καλύτερη περίπτωση τρίτο. Και βρέθηκε ένα σουτ από την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

6. Θοδωρής Χατζηθεοδώρου: Η θεωρία του Γιούιν ίσχυσε για δύο το καλοκαίρι του 2010. Ο Χατζηθεοδώρου σκέφτηκε ακόμα και να παρατήσει το πόλο και, ξαφνικά, βρέθηκε στην Παρτιζάν, στην οποία και πήρε όλους τους τίτλους που διεκδίκησε. Συμπεριλαμβανομένου και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο «Φόρο Ιτάλικο» απέναντι στην υπερδύναμη Προ Ρέκο, το πρώτο μετά από 35 χρόνια!

7. Η Ολλανδία του Μουντιάλ του 1978: Έφθασε στον τελικό και το πλασέ του Ρόμπι Ρένζενμπρινκ (που έμοιαζε με τον Κρόιφ ακόμα και στο πρόσωπο) στο 90’ βρήκε το δοκάρι της εστίας του Ουμπάλντο Φιλιόλ και στέρησε από τους «οράνιε» την κατάκτηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Ανήκει στις ομάδες που επιβεβαιώνουν τη θεωρία του Γιούιν διότι πριν το Μουντιάλ ο Κρόιφ αρνήθηκε να ταξιδέψει μαζί της στην Αργεντινή.

8. Μοχάμεντ Αλί: Ό,τι και να έλεγε, όσο κι αν διαφήμιζε τον εαυτό του, οι περισσότεροι πίστευαν ότι στις 30 Οκτωβρίου του 1974, στην Κινσάσα, θα φάει ξύλο και των γονέων από τον Τζορτζ Φόρμαν. Ο Αλί είχε χάσει τον τίτλο του επτά χρόνια πριν, ήταν λιποτάκτης στο Βιετνάμ, τον είχε δείρει ο Τζο Φρέιζερ τρία χρόνια πριν στο Γκάρντεν και ήταν 32 χρονών, μεγάλος για πυγμάχος. Συν τοις άλλοις, ο Φόρμαν ήταν ένα κτήνος. Αποτέλεσμα: νοκ άουτ στον όγδοο, με τον Αλί να γίνεται ο πρώτος πυγμάχος που κατακτά δύο τίτλους παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών με επτά χρόνια απόκλιση.

9. Ομαδικές φωτογραφίες: Στην κατηγορία της θεωρίας του Γιούιν μπαίνουν οι ομάδες που έχασαν τους παίκτες τους ένα ή δύο χρόνια πριν και κατέκτησαν το Champions League. Ο Ερυθρός Αστέρας το 1991, το προηγούμενο καλοκαίρι είχε πωληθεί ο Ντράγκαν Στοΐκοβιτς στη Μαρσέιγ. Η Μαρσέιγ το 1993, το προηγούμενο καλοκαίρι είχε πάει στη Μίλαν ο Ζαν Πιερ Παπέν. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1999, δύο χρόνια πριν είχε αποσυρθεί ο Ερίκ Καντονά. Η Μπαρτσελόνα του 2009 (χωρίς πλάκα, μια και το καλοκαίρι του 2008 είχε δώσει τον Ροναλντίνιο). Η Ίντερ του 2010, αφού είχε φύγει το προηγούμενο καλοκαίρι ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Η Ντεπορτίβο Λα Κορούνια του 2004 (που είχε κρατήσει τον Τζαλμίνια, αλλά που όλη τη χρονιά έπαιξε ελάχιστα.

Ειδικές κατηγορίες: η Μπάγερν του 2001, καθώς είχε χάσει τον τελικό της Βαρκελώνης δύο χρόνια πριν με τρόπο που σε έκανε να πιστεύεις ότι δεν θα ξαναπάρει το Κύπελλο Πρωταθλητριών ποτέ, αλλά και επειδή είχε φύγει ο Μάριο Μπάσλερ το καλοκαίρι του 1999 και ο Λόταρ Ματέους το καλοκαίρι του 2000. Είναι η ομάδα στην οποία είναι το πιθανότερο να συμβεί η θεωρία του Γιούιν, μια και έχασε τον τελικό πέρυσι στην έδρα της. Η Τσέλσι του 2008, που έφθασε στον πρώτο τελικό Champions League στην ιστορία της έχοντας απολύσει τον Μουρίνιο, έχοντας αντικαταστήσει τον Πορτογάλο με τον Ισραηλινό Άβρααμ Γκραντ και με τον Ντιντιέ Ντρογκμπά να απειλεί να φύγει από την πρώτη μέρα. Η Τσέλσι του 2012, που επίσης άλλαξε προπονητή- τον Βίλα Μπόας με τον Ρομπέρτο ντι Ματέο- και που παραπατούσε στην Πρέμιερ Λιγκ. Μπόνους το ότι δεν φαινόταν με τίποτα ότι μία εκ των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ δεν θα βρίσκεται στον τελικό του Champions League.

10. Ρότζερ Φέντερερ: Ήταν ο κυρίαρχος του τένις από το 2004 έως το 2007, αλλά το 2008 ήταν η χρονιά της αποκαθήλωσής του: έχασε στο Αυστραλιανό Όπεν από τον Νόβακ Τζόκοβιτς στα ημιτελικά, διασύρθηκε στον τελικό του Ρολάν Γκαρός από τον Ναδάλ, έχασε από τον ίδιο στον τελικό του Γουίμπλεντον. Την 1η Φλεβάρη του 2009 έχασε από τον Ισπανό και στον τελικό του Αυστραλιανού Όπεν. Ο Τύπος και τα δίκτυα έβαλαν τον Ναδάλ στη θέση του και αναρωτιόντουσαν αν θα πάρει ακόμα ένα Γκραν Σλαμ στην καριέρα του, για να ισοφαρίσει τον Πιτ Σάμπρας. Πήρε δύο σε ένα μήνα, τρία από τα τέσσερα μέχρι το Αυστραλιανό Όπεν του 2010 και τέσσερα συνολικά αυτές τις τρεις σεζόν. Ξαφνικά, στις 31 Μαΐου, ο Ναδάλ έχασε από τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ στον τέταρτο γύρο του Ρολάν Γκαρός, ο Φέντερερ απέδρασε από τη μονομαχία του με τον Τόμι Χάας και έφθασε στην κατάκτηση του Όπεν των Παρισίων. Αυτή η πορεία τον έβαλε, αν και δεν του φαινόταν, στα παραδείγματα της θεωρίας του Γιούιν. Το ίδιο συνέβη και με τον Γκόραν Ιβανίσεβιτς, στο Γουίμπλεντον του 2001, του μόνου τενίστα με wild card που το έχει κατακτήσει. Ο Κροάτης είχε τρεις χαμένους τελικούς (το 1992 από τον Άντρε Άγκασι, το 1994 και το 1998 από τον Πιτ Σάμπρας) και ήταν σίγουρο ότι θα περάσει στην ιστορία ως μεγάλος χαμένος.

11. Θοδωρής Παπαλουκάς: Το καλοκαίρι του 2003 εκδιώχθηκε από τον Ολυμπιακό (με τον τρόπο που φέρνει την καρατόμηση μία υποτιμητική προσφορά). Πήγε στη Μόσχα και έχασε στον ημιτελικό του Final 4 του 2004 και σε εκείνον, στη ρωσική πρωτεύουσα, το 2005. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έφυγε, ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι πέθανε, και η ΤΣΣΚΑ κατάφερε, την επόμενη χρονιά, να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με τον ίδιο MVP του Final 4. Μπόνους: στον Έτορε Μεσίνα, που βρέθηκε στη θέση του Ίβκοβιτς. Εκεί δηλαδή που βρέθηκε και ο ίδιος ο Ίβκοβιτς, το 1996, μετά τη φυγή του Γιάννη Ιωαννίδη από τον Ολυμπιακό.

+1: Παράλληλα στη θεωρία του Γιούιν: Δεν υπάγονται όλες οι εκπλήξεις στη θεωρία του Γιούιν. Υπάρχουν κάποιες, όπως είναι της Δανίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1992, της Ελλάδας στο Euro 2004, που δεν περίμενες ότι θα γίνουν ποτέ. Δεν είχαν ποτέ, αυτές οι ομάδες, την προσοχή του Τύπου. Δεν ήταν ότι έπαθαν, φαινομενικά, ζημιά και η προσοχή μετατοπίστηκε. Υπάρχουν τα παραδείγματα της εθνικής Ιταλίας, που της αρέσει να υποφέρει και δεν υπάγεται σε καμία θεωρία, και της εθνικής Δυτικής Γερμανίας το 1954, όταν ανέτρεψε τον τελικό με τους Ούγγρους, και το 1974, όταν ανέτρεψε τον τελικό με τους Ολλανδούς, αλλά εδώ και χρόνια γνωρίζουμε ότι αυτό το ζήτημα είναι γονιδιακό.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!