Οι «πλάβι» της Καλιφόρνιας

Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2012 - 22:01

Για τρεις μήνες, από τον Δεκέμβριο ως τον Μάρτιο του 1964, ο Αλεξάντερ Νίκολιτς έλειπε σε ταξίδι για δουλειές. Βρισκόταν στις ΗΠΑ και ήταν απροσδιόριστο πώς κάποιος από τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο άφησε την πατρίδα του για να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες, που ήταν, βασικά, ένας άγνωστος κόσμος. Δεν ήταν εύκολο να φθάσεις εκεί, πόσω μάλλον να μείνεις εκεί. Αλλά ο Αλεξάντερ «Άτσα» Νίκολιτς κατάφερε να κάνει μία εποχιακή εκδρομή στις ΗΠΑ και να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς αυτό που συνέβαινε στη γεννήτρια του μπάσκετ. Όχι φυσικά στο ΝΒΑ, αυτό δεν τον απασχολούσε, όπως δεν απασχόλησε και τους μεταγενέστερους από εκείνον. Αλλά στο κολεγιακό μπάσκετ, το μέρος που παρήχθησαν, και προφανώς αναπαρήχθησαν, όλα τα συστήματα του παιχνιδιού.

Εκείνο το τρίμηνο άλλαξε την ιστορία του ευρωπαϊκού και του κολεγιακού μπάσκετ. Εκείνο το διάστημα κυοφόρησε η μεγάλη των «πλάβι» σχολή και έγινε μύθος ο Τζον Γούντεν. Μέχρι τις 21 Μαρτίου του 1964 το UCLA ήταν μία ομάδα χωρίς πρωτάθλημα. Από εκείνη τη μέρα και ως τις 31 Μαρτίου του 1975 είχε κατακτήσει 10! Δέκα σε 12 χρόνια.

Ο Τζον Γούντεν γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου του 1910, ως εκ τούτου συμπληρώνονται 102 χρόνια από τη γέννησή του. Ο «μάγος του Γουέστγουντ» πέθανε στις 4 Ιουνίου του 2010, μόλις 132 μέρες πριν κλείσει έναν αιώνα ζωής. Η πλάκα είναι ότι όταν γράφτηκε για πρώτη φορά το παρατσούκλι «μάγος του Γουέστγουντ» σε εφημερίδα του Λος Άντζελες, στα αγγλικά «wizard of Westwood», δεν προοριζόταν για εκείνον, αλλά για τον γκαρντ του UCLA, τον Γουόλτ Χάζαρντ. Το 1963 το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα πρωτάθλημα και ο Τζον Γούντεν δεν ήταν ασφαλώς ένας προπονητής γνωστός εκείνη την εποχή, το ιερό τέρας που θα γινόταν. Ήταν ήδη 53 ετών, παντρεμένος με την αγαπημένη του Νιλ, αλλά καθόλου γνωστός. Το 1963 είχε μία καλή ομάδα, αλλά κοντή. Η άμυνά της, το man to man press σε όλο το γήπεδο, δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

Σε διάφορα στάδια μεταξύ αυτών των τριών μηνών, ο Άτσα Νίκολιτς θα εμφανιζόταν ξαφνικά και απροσδόκητα, σαν χαρακτήρας του Άλφρεντ Χίτσκοκ, για να παρακολουθήσει το UCLA. Από τη μεριά του, ούτε ο σοφός Νέστορας του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ ήταν γνωστός, ούτε η εθνική Γιουγκοσλαβίας απολάμβανε πιένες. Μία δεύτερη θέση στο Ευρωμπάσκετ του ’63 μπορεί να πει κάποιος ότι ήταν και θέμα συγκυρίας, ούτως ή άλλως ήταν γνωστή η υπόκλιση όλων των ευρωπαϊκών ομάδων στη Σοβιετική Ένωση.

Γύρω στον Φεβρουάριο, ο Νίκολιτς, που κρατούσε σημειώσεις από όλες τις κολεγιακές ομάδες τις οποίες έβλεπε, έκανε την πρόβλεψη ότι το τρόπαιο του πρωταθλήματος θα πάει στα χέρια του Τζον Γούντεν και του UCLA. «Είναι μία κοντή ομάδα, αλλά είναι η καλύτερη που έχω δει. Επειδή είναι ομάδα, και οι πέντε», είπε και κράτησε τα δάχτυλα του χεριού του σαν μία γροθιά. «Ομάδα!».

Ο Τζον Γούντεν ανέλαβε το UCLA το 1948 και το ρεκόρ του στο κολεγιακό πρωτάθλημα ήταν 291-291. Από τότε μέχρι τον πρώτο θρίαμβο μεσολάβησαν 16 χρόνια. Σε αυτά «έξι ή επτά ομάδες του UCLA θα μπορούσαν να έχουν κατακτήσει το πρωτάθλημα. Όχι θα έπρεπε. Θα μπορούσαν», έγραψε στη βιογραφία του «Με φωνάζουν προπονητή».

Μέχρι να φθάσουμε στο πρώτο αίμα, στον Απρίλιο του 1964, το UCLA είχε γίνει μία επιτυχημένη κολεγιακή ομάδα. Την άνοιξη του 1960, με το πρωτάθλημα για το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας να έχει τελειώσει με ένα «μισοψημένο» ρεκόρ 14-12, το χειρότερο που είχε ποτέ ομάδα του Τζον Γούντεν, ο προπονητής αναρωτήθηκε αν κουράζει πολύ τους παίκτες του, για αυτό και η ομάδα του αρχίζει να καταρρέει προς το τέλος της περιόδου. Συν τοις άλλοις, φοβόταν ότι οι αναπληρωματικοί δεν ταίριαζαν με τους βασικούς, για αυτό τους ανακάτευε κατά τη διάρκεια των προπονήσεων. Το 1962 το UCLA έφθασε επιτέλους σε ένα Final 4. Η ήττα του από το Σινσινάτι στον ημιτελικό προήλθε, στο τελευταίο λεπτό, από ένα σφύριγμα τόσο αμφιλεγόμενο, που έφθασαν πάνω από 300 γράμματα συμπαράστασης στο πανεπιστήμιο. «Αυτό που έμαθα από εκείνο το παιχνίδι», είπε ο Γούντεν 41 χρόνια μετά, «είναι ότι μπορούμε να παίξουμε απέναντι στους καλύτερους».

Η λέξη «νίκη» δεν ξέφευγε ποτέ από τα χείλη του. Αν την έλεγε, σίγουρα οι παίκτες του δεν ήταν εκείνοι που την άκουγαν. Πάνω από το γραφείο του ήταν κρεμασμένη μία επιγραφή: «Είναι αυτό που μαθαίνεις αφού το ξέρεις εκείνο που μετράει». Στους παίκτες του έλεγε, «να αποφεύγετε τους ουρανούς και τους βάλτους», εννοώντας να μην είναι υπερβολικά χαρούμενοι στη νίκη και δυστυχισμένοι στην ήττα.

Την επόμενη σεζόν οι Μπρούινς έκαναν επτά ήττες, αλλά η συνολική διαφορά ήταν 21 πόντοι, τρεις πόντοι ανά ματς. Ο Γούντεν διαισθανόταν ότι η τύχη της μπασκετικής ομάδας του κολεγίου θα άλλαζε σύντομα, και έτσι έδωσε έναν φάκελο στον αρχηγό της- και σύντροφό του στα ποιήματα, μια και ο ήδη ασπρομάλλης τεχνικός ήταν δεινός ποιητής- που τελείωνε με αυτό:

«I want to say-yes, I'll foretell

Eventually, this team will jell

And when they do they will be great

A championship will be their fate.

With every starter coming back,

Yes, Walt and Gail and Keith and Jack,

And Fred and Freddie and then some more

We could be champs in Sixty-Four.».

Ο Walt ήταν ο Γουόλτ Χάζαρντ. Ο Gail, ο Γκέιλ Γκούντριχ. Ο Keith, ο Κιθ Έρικσον. Από εκεί και πέρα μιλούσε για τον Τζακ Χιρς, τον Φρεντ Σλότερ και τον Φρέντι Γκρος.

Μία εξάδα παικτών που, κατά τον Γούντεν, ο προορισμός τους ήταν να οδηγήσουν για πρώτη φορά το UCLA στην κορυφή.

Και ήταν δύσκολη η μάζωξή τους, μία ιστορία που προκαλεί σαγήνη και κρύβει ένα ρυθμό μυθιστορήματος για όλες τις ομάδες που τελικά έγραψαν ιστορία στο κολεγιακό μπάσκετ. Ο Χάζαρντ ήταν ήδη εκεί, ο εμπνευσμένος ηγέτης του Γουέστγουντ, αλλά για να πάει έπρεπε να πάρει για παρέα τον ξάδελφό του, Κένι Γουάσινγκτον. Ο Γκούντριχ ήξερε ότι ο Χάζαρντ κρατούσε την μπάλα, αλλά αυτό που έμαθε ήταν ότι αν έβρισκε ανοικτή θέση στο γήπεδο, ο δεύτερος θα του την έδινε, διότι αγαπούσε την ασίστ όσο ο Γκούντριχ το σουτ. Ο Τζακ Χιρς πήγε στο UCLA μετά την υπόσχεση του πατέρα του ότι θα ελαττώσει κατά πολύ τα πέντε πακέτα τσιγάρα που κάπνιζε τη μέρα, και ήταν ο ατίθασος της παρέας. «Όλοι φοβόντουσαν τον Γούντεν, αλλά όχι εγώ. Παρ’ όλο που φαινόταν ότι κρατούσε την καρδιά μου στα χέρια του, μπορούσα πάντα να πάω πίσω και να παίξω χαρτιά. Παραδέχθηκε ότι το πείσμα του τον κρατούσε από το να νικάει νωρίτερα και ήμουν ένας από εκείνους που του άνοιξαν τα μάτια, διότι ήμουν τρελός», είπε μετά από χρόνια ο Χιρς. Ο Φρεντ Σλότερ ήταν ένας τύπος που έτρεχε τα 100μ. κάτω από 10 δευτερόλεπτα και η υποτροφία του μοιράστηκε στην ομάδα στίβου και στην ομάδα μπάσκετ των Μπρούινς. Ο Κιθ Έρικσον μεγάλωσε στο Ελ Σεγούνδο, δύο τετράγωνα μακριά από το γήπεδο του UCLA, αλλά το πρώτο παιχνίδι τους που είδε ήταν εκείνο που έπαιξε.

Τον Οκτώβριο του 1963 το κλειστό γυμναστήριο των Μπρούινς δεν είχε ντουζιέρες, ούτε αποδυτήρια. Χωρούσε 2.400 θεατές, αλλά προειδοποιήσεις για πυρκαγιές ανάγκαζαν τους ιθύνοντες να κόψουν τον αριθμό σε 1.300. Ο Γούντεν ήταν τότε Τζόνι. Ήταν ένας καλός προπονητής, αλλά η φιλοσοφία του δεν είχε απλωθεί ακόμα. Η κατάσταση στην περιοχή ήταν εκτεταμένη. Οι φοιτητές του UCLA έβλεπαν λεωφορεία να καίγονται στην άκρη του δρόμου, αλλά «είχες πίστη, επειδή αν όλη η χώρα ήταν έτσι, θα ήμαστε ακόμα με αλυσίδες», θυμήθηκε ο Γουάσινγκτον.

Αν ήταν ταινία, θα έβλεπες τους πιτσιρικάδες να δυσανασχετούν φθάνοντας στο UCLA. Ο Τζακ Χιρς δεν έδειχνε κανένα σεβασμό για τον Γούντεν, τον φώναζε «Γούντι» ή «Τζον» ή «J-Dumb» αρκετά δυνατά για να τον ακούσει και κοιτάζοντάς τον. Ο πατέρας του δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Στο τέλος της σεζόν η επάρατη νόσος τον πήρε μακριά. «Στο UCLA φθάσαμε όλοι εντελώς τυχαία», είπε ο Χιρς. Ο Φρεντ Σλότερ κατέστησε σαφές ότι «όλοι νομίζουν ότι ήρθα εδώ για τον Τζον Γούντεν. Αλλά ήρθα για να βοηθήσω τον Τζον Γούντεν».

Ήταν μία ομάδα που οι παίκτες της δεν έκαναν παρέα. «Ήμαστε χάος. Δύο μαύροι, ένας Εβραίος, δύο λευκοί, που μετά από την προπόνηση και από κάθε παιχνίδι έφευγαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αλλά στην προπόνηση, μέσα στο πούλμαν, στο παιχνίδι, ήμαστε ταιριαστοί. Θέλαμε να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο. Θέλαμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Και απλώς διασκεδάζαμε να παίζουμε για τον τύπο». Ο «τύπος», εξαρχής, τους είχε ξεκαθαρίσει: «Δεν θα μου αρέσετε όλοι το ίδιο. Δεν θα σας αρέσω το ίδιο, ούτε ο ένας στον άλλο θα αρέσει το ίδιο. Και δεν θα σας συμπεριφέρομαι το ίδιο».

Ο Τζον Γούντεν είχε το συνήθειο να ρωτάει τους παίκτες του για τη βασική πεντάδα της ομάδας. Ήταν κάτι που το έκανε στις αρχές κάθε σεζόν για να δει κατά πόσο η κρίση του ταιριάζει με εκείνη των παικτών. Το φθινόπωρο του 1963, για μία και μοναδική φορά, η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών είχε την ίδια γνώμη. Αυτός που συνήθως δεν είχε την ίδια γνώμη με τον Γούντεν, ήταν ο Τζέρι Νόρμαν.

Μετά το 10ο πρωτάθλημά του, το 1975, ο Γούντεν αποσύρθηκε. Ήταν σαν τη σινεμασκόπ του μπάσκετ, μία υπέροχη τεχνητή έγχρωμη ταινία με χρώματα που τα βλέπεις στα όνειρά σου ως το ειδυλλιακό μέρος για να βρίσκεσαι. Ήταν σαν να τελείωσε αυτή η εποχή και να διάβαινες, από εκεί και πέρα, τις πύλες του ρεαλισμού. Εκείνο που είπε, ήταν: «Ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, βρες ανθρώπους που είναι έξυπνοι και διαφωνούν μαζί σου». Δεν είπε ονόματα, αλλά εννοούσε τον βοηθό προπονητή του, Τζέρι Νόρμαν. Από το 1959, ο Νόρμαν ήταν στην υπηρεσία του UCLA, για το οποίο είχε παίξει για δύο χρόνια, όχι για να συμφωνεί με τον Γούντεν αλλά, για να βρουν μία λύση.

Οι Μπρούινς είχαν μόλις νικήσει το Στάνφορντ με 51-45, για τον τίτλο της περιφέρειάς τους, την περίοδο 1962-63. Αλλά τα στατιστικά οδηγούσαν σε αδιέξοδο. Οι αντίπαλοί τους, με τη man to man press άμυνα σε όλο το γήπεδο έκαναν σχεδόν 20 λάθη, αλλά πώς ήταν δυνατό να έχει βάλει το UCLA μόλις 51 πόντους. Το προπονητικό δίδυμο έβλεπε μία ομάδα κοντών παικτών με μακριά άκρα, εντυπωσιακά αντανακλαστικά. Μετά την ήττα από την Αριζόνα, στον πρώτο γύρο του τουρνουά του NCAA, ο Νόρμαν θα έκανε μία ανάλυση στον Γούντεν για ποιο λόγο προτιμούσε, για τη συγκεκριμένη ομάδα, το zone press. Θα έλεγε ότι θα έπρεπε να παίξουν παγίδες που μόνο ένας ανόητος γκαρντ θα προσπαθούσε να περάσει με ντρίμπλα και αφού οι αντίπαλοι θα έπρεπε να περάσουν την μπάλα προς την επίθεση με πάσα, η ανθρώπινη φύση θα έφερνε, συν τω χρόνων, απροσεξία. Οι πάσες θα γίνονταν ψηλοκρεμαστές και διαγώνιες και οι παίκτες του UCLA, με τα σπουδαία προσόντα, θα έκλεβαν την μπάλα, θα την έβαζαν πολύ γρήγορα στο καλάθι και θα προκαλούσαν στους αντίπαλους «δυσαρμονία και ανομοιογένεια», όπως έλεγε ο Γούντεν. «Η ιδέα δεν ήταν να κλέψουμε την μπάλα. Ήταν να αυξήσουμε τον ρυθμό», ανέλυσε ο Νόρμαν. Το ύψος είναι προτέρημα στο μπάσκετ, αλλά ελαττώνεται όταν η κοντή ομάδα απλώνεται στο παρκέ. Οι παίκτες του UCLA θα απλώνονταν και η αντίπαλός τους θα έπεφτε σαν μποξέρ από κροσέ του Σόνι Λίστον, που ήταν ο παγκόσμιος πρωταθλητής εκείνη την εποχή, πριν χάσει από τον νεαρό Κάσιους Κλέι, τον μετέπειτα μουσουλμάνο Μοχάμεντ Αλί.

Αν, ωστόσο, δεν υπήρχε στην ομάδα ο Κιθ Έρικσον, το UCLA δεν θα έπαιζε αυτήν την άμυνα.

Ο προπονητής του Μπέρκλεϊ, Ρενέ Ερέριας, τον αποκαλούσε έναν «1,98μ. Μπιλ Ράσελ». Ο τότε αμυντικός ογκόλιθος των Μπόστον Σέλτικς, ο σέντερ που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ο Ρεντ Άουερμπαχ είχε στήσει τον μύθο των «Κελτών», τρέχοντας μία αυτοκρατορία άνευ προηγουμένου και άνευ επομένου στο ΝΒΑ, την ώρα που εκείνη του UCLA, επίσης άνευ προηγουμένου και άνευ επομένου, βρισκόταν στα νάματα, ήταν ο πιο ψηλός παίκτης της ομάδας του Γούντεν, αλλά ήταν ένας φαινομενικός αθλητής. Η απίστευτη ταχύτητα που διέθετε στα πλευρικά βήματα, πηγαίνοντας δηλαδή αριστερά και δεξιά, η αίσθηση του τάιμινγκ και η ψυχραιμία που παρέπεμπε σε επιτυχημένο τζογαδόρο έγιναν όπλα στην αποθήκη της ομάδας. Ο Τζον Γούντεν δεν ντράπηκε, το 2003, να τον αποκαλέσει «το καλύτερο αθλητή που κόουτσαρα ποτέ». Πάει να πει, καλύτερο από τον Λιου Αλτσίντορ, που μετέπειτα έγινε θρύλος με το μουσουλμανικό όνομα «Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ» και τον Μπιλ Γουόλτον με το εκθαμβωτικό IQ, τα 21 στα 22 σουτ στον τελικό του 1972, κόντρα στο Φλόριντα Στέιτ. Τον σέντερ που ήταν μέλος της ομάδας η οποία έκανε ένα σερί νικών 88-0 (!), ένας αριθμός που διαβάζοντάς τον μπορείς ακόμα και να αρρωστήσεις.

Το zone press είχε επιπρόσθετες αρετές, όπως τις κατάλαβε ο Γούντεν. Έχτιζε ηθικό, προωθούσε τη συνοχή. Η ομάδα ήταν κοντή, αλλά μία ομάδα με ψηλότερους παίκτες δεν θα κατάφερνε να ενώσει το κέντρο βάρους των παικτών της. Ο Τζον Γούντεν συνήθιζε, ως θρήσκος, να χρησιμοποιεί το εξής ρηθέν: «Ο Θεός ποτέ δεν κλείνει μία πόρτα χωρίς να ανοίξει μία άλλη». Αυτό ίσχυσε σε όλη τη ζωή του. Όταν το 1985 η αγαπημένη του, Νιλ, πέθανε, μετά από 53 χρόνια γάμου, γεννήθηκε η δισέγγονή του, Κόρι. «Έχω 11 δισέγγονα, αλλά υπάρχει κάτι ξεχωριστό για το πρώτο». Όταν πέθανε ο προπαππούς, το 2010, η Κόρι ήταν 25 χρονών. Στα 3 της, του είπε το εξής: «Βλέπεις αυτό το αεροπλάνο, Papa; Θα το πάρω και θα πάω στον ουρανό, για να φέρω τη Mama, ώστε ο Papa να μην αισθάνεται μόνος πια». Στα 11 της του ζήτησε να ζήσει ακόμα 5 χρόνια, ώστε να την οδηγήσει στις εξετάσεις για να πάρει άδεια οδήγησης.

Σε αυτό το zone press, ο Φρεντ Σλότερ, γρήγορος και εύσωμος, πίεζε την πρώτη πάσα. Στο κέντρο ο Έρικσον θα έκανε το ίδιο, αν έφθανε η περίσταση. Αν ήταν πόλο, θα ήταν πρες με αμυντική κόντρα και ο φουνταριστός θα ήταν ο Σλότερ. Θα έπρεπε να είναι αρκετά γρήγορος για να γυρίζει πίσω στην άμυνα, όταν η αντίπαλη ομάδα κατάφερνε να περάσει την μπάλα.

Η αυτοπεποίθηση ήταν θυελλώδης και η ομάδα έμοιαζε συνεχώς σαν να χορεύουν κλακέτες ο Φρεντ Αστέρ με τον Τζιν Κέλι. Ακόμα και όταν βρισκόταν πίσω στο σκορ, η αστραπή δεν αργούσε να έρθει. Υπήρχε οπωσδήποτε ένα διάστημα σε κάθε παιχνίδι όταν ο αντίπαλος τα έχανε, η κατοχή γινόταν αμφισβητούμενη και οι φάσεις προς όφελος του UCLA διαδέχονταν η μία την άλλη. Αυτό το διάστημα απέκτησε μέχρι και ψευδώνυμο: «The Bruins Blitzes»*.

*Απλώς αναρωτηθείτε πώς ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς, αλλά και ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς έβρισκαν τρόπο να κλείνουν χάσμα ή να ανοίγουν διαφορές στα τέλη του ημιχρόνου, στα τέλη του δεκάλεπτου. Αυτή η σύνδεση, αν και έχουν περάσει 48 χρόνια από εκείνους τους Μπρούινς, και με τον Αλεξάντερ Νίκολιτς παρόντα στα παιχνίδια τους, δεν είναι συμπτωματική.

Αυτές οι «Blitzes» κρατούσαν δύο με τρία λεπτά και καθόριζαν ένα ολόκληρο ματς. Στο παιχνίδι με το Στάνφορντ, το UCLA βρισκόταν πίσω στο σκορ με 77-65 και έκανε ένα 18-3 σερί και νίκησε με 100-88. «Είχαμε βρει τον τρόπο», είπε ο Γκούντριχ. «Είχαμε γίνει λίγο αναιδείς», συμπλήρωσε ο Ριτς Λεβίν, ένας από τους παγκίτες που έπαιζαν σπανίως και αυτοαποκαλούνταν Mop-Up Squad. «Στον Γούντεν δεν άρεσε καθόλου αυτό. Μας προειδοποίησε».

Ο Χάζαρντ και ο Γκούντριχ έπαιζαν στις σεταρισμένες επιθέσεις σαν να μην υπήρχαν άλλοι συμπαίκτες. «Αυτό μας προκαλούσε πικρία», τόνισε ο Έρικσον, «αλλά ήμαστε καλύτεροι όταν τρέχαμε και οπότε δεν χρειαζόμασταν συστήματα». Λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 1963 το UCLA νίκησε με 98-80 το Μίσιγκαν Στέιτ και έβαλε 121 πόντους απέναντι στο κολέγιο της Γουάσινγκτον. Ήταν πρώτο στις προτιμήσεις για την ομάδα που θα κατακτούσε το εθνικό πρωτάθλημα. Έκανε ένα σερί 21-0. Κατέκτησε τον τίτλο της περιφέρειάς του, νικώντας το Σιάτλ και το Σαν Φρανσίσκο στο τέλος, σε δύο παιχνίδια που οι «αστραπές των Μπρούινς» ήρθαν στο κατάλληλο σημείο. Και έφθασε στο Φάιναλ Φορ του Κάνσας.

Και παίζει με το Κάνσας Σίτι, την οικοδέσποινα ομάδα. «Μένουν επτά λεπτά για τη λήξη του παιχνιδιού και το Κάνσας Σίτι προηγείται με 5 πόντους. Ο καλύτερος παίκτης του είναι ακάλυπτος και έχει ελεύθερο σουτ από τα 5 μέτρα. Η μπάλα ακουμπάει το διχτάκι για να τους δώσει προβάδισμα επτά πόντων, αλλά με κάποιον τρόπο βγαίνει έξω. Παίρνω το ριμπάουντ, τη δίνω στον Γκέιλ και με κάποιον τρόπο μειώνουμε τη διαφορά στους 3 πόντους. Αν πήγαινε στους 7 και χωρίς χρόνο επίθεσης…», μίλησε για μία από τις φάσεις που σημάδεψαν τον ημιτελικό ο Τζακ Χιρς και συμπλήρωσε: «Ήταν σαν να είπε ο Θεός, “αυτή η ομάδα θα νικήσει αήττητη”». Με το σκορ 75-75 και με 5 λεπτά να απομένουν, έγινε το ίδιο. Ένα σουτ που μπήκε και βγήκε για το Κάνσας. Ήταν τότε που όλο το γήπεδο στράφηκε και κοίταξε τέσσερα κορίτσια που φορούσαν το τζάκετ του UCLA και τραγουδούσαν το τραγούδι του, καθισμένα πίσω από την μπασκέτα που σούταρε το Κάνσας και αργοπορημένα εξαιτίας της καθυστέρησης της πτήσης τους λόγω χιονοθύελλας. Και ακριβώς εκεί, στις 19 Μαρτίου, άνθρωποι κατά τα άλλα σοβαροί, οικογενειάρχες, επιστήμονες, πίστεψαν ότι τέσσερις μάγισσες βρέθηκαν στο γήπεδο, τέσσερις νύμφες σε αποστολή να δώσουν το παιχνίδι στην ομάδα του Τζον Γούντεν. Το UCLA νίκησε με 90-84, με μία σεμνή «αστραπή των Μπρούινς», 11 πόντοι στα τελευταία τρία λεπτά.

Στην επιστροφή στο ξενοδοχείο Μούλεμπαλ, ο Αλεξάντερ Νίκολιτς ήταν χαμογελαστός, σαν να είχαν ήδη νικήσει οι Μπρούινς το κολεγιακό πρωτάθλημα. Έσφιξε τη γροθιά του και ξαναφώναξε, «Ομάδα!», για εκείνους που ακούγανε. Δεν ήταν πολλοί. Οι περισσότεροι είχαν στέψει ήδη φαβορί το Ντιουκ. «Δεν υπάρχει περίπτωση νίκης για το UCLA με αντίπαλο το Ντιουκ», έγραψε ο Ντικ Γουέιντ της Kansas City Star. «Οι Μπλου Ντέβιλς τα έχουν όλα: ύψος, ικανότητα στο σουτ, ικανότητα στο ριμπάουντ και άμυνα», συνέχισε, αλλά ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να τελειώσει με αυτόν τον τρόπο: «Αν είσαι αρκετά ηλίθιος για να μπερδεύεις τη λογική με το μπάσκετ».

Στον τελικό το Ντιουκ προηγούταν με 30-27. Όπως πάντα απροειδοποίητα, ήρθε η «blitz» των Μπρούινς, μετά από μία στιγμή που έμοιαζε εις βάρος τους, όταν χρεώθηκε με τρίτο φάουλ ο Κιθ Έρικσον. Ο Χιρς έκλεψε την μπάλα σε τρεις σερί άμυνες, ο Γκούντριχ σκόραρε 8 πόντους. Ο Γουάσινγκτον, παίζοντας για πρώτη φορά ενώπιον του πεζοναύτη πατέρα του, σκόραρε δύο φορές από μακρινή απόσταση. Το Ντιουκ πήρε δύο τάιμ άουτ, αλλά πώς να κόψεις τον κατακλυσμό; Ένας αντίπαλος πλησίασε τον Φρεντ Σλότερ και του είπε: «Έι, μπορείτε να χαλαρώσετε λίγο;». Έμοιαζε με βιβλίο του Τόμας Πίντσον, το Ντιουκ δεν ήξερε από πού του έρχεται. Ο Γουάσινγκτον και ο ΜάκΙντος- τα δύο ψηλότερα παιδιά του UCLA- πήραν 23 ριμπάουντ, τη στιγμή που οι δύο σέντερ του Ντιουκ πήραν 10. Το 98-83 ήταν ένα καλό σκορ για έναν τελικό πρωταθλήματος. Στο μυαλό του Αλεξάντερ Νίκολιτς αυτός ο τελικός είχε ήδη παιχθεί. Η Αμερική τον είδε μετά. «Μην αφήσετε αυτήν την επιτυχία να σας αλλάξει», είπε ο Γούντεν στους παίκτες του: «Είστε πρωταθλητές. Να φέρεστε σαν πρωταθλητές».

Τι ήταν αυτό που τον ξεχώριζε, τελικά; «Δίδασκε την προετοιμασία και μετά σε άφηνε μόνο σου. Αυτό ήταν μέρος της ιδιοφυΐας του», είπε ο Γουάσινγκτον. «Οι άνθρωποι λένε ότι δεν είχε τα Άλογα για να νικήσει πριν από εμάς. Όχι. Δεν μπορούσε να νικήσει επειδή δεν ήταν ακόμα σπουδαίος προπονητής. Ήταν ένας καλός προπονητής που γέμισε όλα τα κενά».

Η ομάδα του UCLA, το 1964, σίγουρα γέννησε τον μύθο του Τζον Γούντεν˙ και όσο αυθαίρετο κι αν μοιάζει, ήταν η μαία στη γέννηση του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ όπως το ξέρουμε. Αυτό που μένει είναι ο στίχος του Μπίλι Κόλινς, ενός ποιητή που θαύμαζε ο «μάγος του Γουέστγουντ»: «Η εμπειρία κρατάει την αποφοίτησή της στον τάφο».

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!