Θρύλος made in USA

Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2011 - 22:16

Η επιλογή ενός Αμερικανού, είναι πάντα η προσθήκη που όλοι περιμένουν ότι θα δώσει εκτός από ποιότητα και το θέαμα που θέλει να βλέπει ο κόσμος.

Με το πέρασμα των χρόνων η ψαλίδα ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη έκλεισε, όμως οι περιπτώσεις των παικτών που έρχονται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού θεωρούνται ακόμη και σήμερα οι πιο ενδιαφέρουσες.

Το gavros.gr σας παρουσιάζει όλους τους Αμερικανούς που πέρασαν την τελευταία δεκαετία από τον Πειραιά.

1999-2000: Η σεζόν με τη μεγαλύτερη έλευση παικτών από την Αμερική. Έξι στον αριθμό (Σον Ρέσπερτ, Κρις Μόρις, Τζέιμς «Χόλιγουντ» Ρόμπινσον, Τζόσουα Γκράντ, Θίοντορ «Μπλου» Έντουαρντς, Μάικ Μπράουν). Οι μοναδικοί που ξεχώρισαν ήταν ο τρελο-Ρόμπινσον κι ο Έντουαρντς, με τον «Γάλλο» Τζόσουα Γκράντ να είναι σε όλη την διάρκεια της σεζόν μια κρύο και μια ζέστη.

2000-2001: Η χρονιά που ο αγαπημένος των ΓΑΥΡΩΝ Ντέιβιντ Ρίβερς επέστρεψε στο Λιμάνι. Δυστυχώς η επανένταξή του στον Ολυμπιακό δεν συνδυάστηκε με τίτλους όπως το 1996-1997. Αμυδρά θυμόμαστε τον λευκό σουτέρ Σαμ Τζέικομπσον που ήρθε για να βοηθήσει στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν «ακούμπησε».

2001-2002: Οι δύο καλύτεροι Αμερικάνοι που αγωνίζονταν την περασμένη σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα, βρέθηκαν στον Πειραιά. Οι «ερυθρόλευκοι» με τον Λευτέρη Σούμποτιτς στον πάγκο τους «έκλεψαν» τον Αλφόνσο Φόρντ από το Περιστέρι και τον Τζέιμς Φόρεστ από τον Άρη. Ο «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» βοήθησε τα μέγιστα κάνοντας εκπληκτική σεζόν σε Α1 και Ευρωλίγκα, σε αντίθεση με τον Φόρεστ, ο οποίος δεν άρπαξε την μεγάλη ευκαιρία που του έδωσε ο Ολυμπιακός, δίχως πάντως να είναι αρνητικός.

2002-2003: Μετά τη «ρούκι» σεζόν του στο ΝΒΑ (Μινεσότα Τίμπεργουλβς), ο Μόρις Έβανς ήρθε στον Ολυμπιακό για να «φτιάξει» το όνομά του στην Ευρώπη. Και το κατάφερε. Μαζί του και ο ΝτεΜάρκο Τζόνσον με εμπειρία από το ιταλικό πρωτάθλημα. Αν και οι δυο Αμερικανοί ήταν η «όαση στην έρημο», δεν κατάφεραν να γλιτώσουν την ομάδα από τη μετριότητα. Δεν ξεχνάμε και τον Κένι Μίλερ, έναν «εύσωμο» Αμερικανό φόργουορντ – σέντερ που έκανε σπουδαία καριέρα στην ACB, αλλά ήρθε στην Ελλάδα για τα τελευταία ένσημα.

2003-2004: Παρά το γεγονός ότι τα «πέτρινα χρόνια» χρειάζονταν και φθηνές λύσεις, ο Ολυμπιακός δεν απέκτησε παίκτη από την αμερικανική αγορά. Προτίμησε να φέρει έμπειρους Ευρωπαίους και έναν Αργεντινό, τον Ρούμπεν Βολκοβίτσκι.

2004-2005: Το «μπάσιμο» των αδελφών Αγγελόπουλων στην ΚΑΕ, βοήθησε τον Ολυμπιακό να αλλάξει σελίδα και να κάνει αξιόλογες επιλογές. Ο πλέι μέικερ Μαρκί Πέρι και ο «δολοφόνος» Ρότζερ Μέισον έκαναν καλή χρονιά, αντίθετα με τον Λαβόρ Ποστέλ (ο μοναδικός Αμερικανός που δεν μπορούσε να καρφώσει) και τον Αμερικανοπολωνό Τζεφ Νόρντγκααρντ που δεν ήταν παίκτες για το επίπεδο των «ερυθρόλευκων».

2005-2006: Στην δεύτερη σεζόν των αδελφών Αγγελόπουλων έγιναν προσεκτικότερες κινήσεις. Ο θαυματουργός Τάιους Έντνι ξαναβρίσκει τον Γιόνας Καζλάουσκας, ο οποίος διανύει την δεύτερη χρονιά του στον πάγκο του Ολυμπιακού και όλοι προσδοκούν ότι η ομάδα θα πάρει λίγη από την μαγεία της Ζαλγκίρις που θαύμασαν όλοι στο final 4 του Μονάχου το 1999. Μαζί με τον Έντνι, ο… τίμιος περιφερειακός Κουίνσι Λούις από την Αλικάντε και ο ξανθομάλλης φόργουορντ Μάτ Φρίτζι που ήρθε σαν ταλέντο και έχει παίξει έκτοτε στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.

2006-2007: Η έλευση του Άρβιντας Ματσιγιάουσκας από το ΝΒΑ συνδυάστηκε με έξι Αμερικανούς. Ο φόργουορντ – σέντερ Ράιαν Στάκ, ο ρούκι των Ντιτρόιτ Πίστονς Άλεξ Άκερ, ο «μπομπέρ» Χένρι Ντόμερκαντ, ο παλιός μας γνώριμος από το πέρασμα του από τον Μακεδονικό Σκούνι Πεν, ο «λίγος» Σάμ Χόσκιν και η λύση για τον άσο στην Ευρωλίγκα Τζέρι Μακναμάρα. Ο Ντόμερκαντ βοήθησε, ο Άκερ ξεκίνησε καλά, όμως κανείς δεν θα του συγχωρήσει το κόψιμο που δέχτηκε από τον Διαμαντίδη στον τρίτο τελικό με τον Παναθηναϊκό. Ο Στακ αδικήθηκε και οι υπόλοιποι…

2007-2008: Έξι έφυγαν, τέσσερις ήρθαν. Ο ιδιόρρυθμος και μπλεγμένος σε κυνομαχίες Κιντέλ Γούντς, ο γυρολόγος στα ελληνικά γήπεδα Ρόντνικ Μπλάκνεϊ, ο σκόρερ Λιν Γκρίρ, και ο πολύπειρος Μαρκ Τζάκσον θα έπρεπε να δημιουργούν έναν ευχάριστο πονοκέφαλο στον Παναγιώτη Γιαννάκη. Δεν τους εκμεταλλεύτηκε ποτέ όπως θα έπρεπε ο «Δράκος».

2008-2009: Βάζοντας το χέρι βαθιά στην τσέπη, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έκαναν το μπαμ και έφεραν τον Τζος Τσίλντρες στον Ολυμπιακό. Για πρώτη φορά παίκτης τέτοιας αξίας και αυτής της ηλικίας (26 ετών) πέρασε τον Ατλαντικό για χάρη Ευρωπαϊκής ομάδας. Οι ισχυροί άντρες των «ερυθρόλευκων» συμφώνησαν μαζί του για τριετές συμβόλαιο έναντι 20 εκατ. δολαρίων και του έδωσαν ανέσεις ηγέτη κράτους (τετραώροφη μεζονέτα, μπάτλερ, προσωπικό σεφ κ.α.). Στο πλευρό του Τσίλντρες έμεινε ο Λιν Γκριρ, στον δεύτερο χρόνο του στο Λιμάνι και στα μέσα της σεζόν αποκτήθηκε ο Τζανίρο Πάργκο, κυρίως για να βοηθήσει στην Ευρώπη.

2009-2010: Η «μερίδα του λέοντος» ανήκει και πάλι στον Τζος Τσίλντρες. Ο «αέρινος» σμολ φόργουοντ ήταν ο μπροστάρης τον «ερυθρόλευκων». Επέστρεψε στον Πειραιά ο δουλευταράς Σκούνι Πεν, για να βοηθήσει στις θέσεις των γκαρντ. Μαζί του και ο πιτσιρικάς Πάτρικ Μπέβερλι, ένα ακατέργαστο διαμάντι που έπρεπε να μείνει στην ομάδα και ο Βον Ουέιφερ που δεν «έπιασε» και έφυγε χωρίς να δείξει το παραμικρό.

2010-2011: Η μετακόμιση του Βασίλη Σπανούλη από τον Παναθηναϊκό «γέμισε» τις θέσεις των γκαρντ. Το ρόστερ θεωρήθηκε υπερπλήρες και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έψαξε απλά για έναν ρολίστα. Τον βρήκε στο πρόσωπο του Τζαμόν Γκόρντον, ο οποίος αποδείχθηκε … λίρα εκατό, όντας ο μοναδικός Αμερικανός στο ρόστερ της ομάδας.

Του συνεργάτη του «ΓΑΥΡΟΥ», ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΛΕΟΥΣΗ.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!