Δεν μπορούν τα παιδιά να σταθούν αξιοπρεπώς σε μια διοργάνωση η οποία τους έχει ξεπεράσει. Και τους έχει αφήσει… χρόνια πίσω. Τότε που με την αρωγή του «φάρου» αισθάνονταν άτρωτοι και με τη σφυρίχτρα στην Ευρώπη προχωρούσαν και πετύχαιναν και τίποτα. Η παρακμή μιας ομάδας που θέλει να λέει ότι είναι μεγάλη, αλλά στην πραγματικότητα δίχως τη σφυρίχτρα σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν θα είχε πετύχει και τίποτα, είναι εκκωφαντική. Και ίσως ήρθε η ώρα να της κλείσουν τα σύνορα…
Το ελληνικό μπάσκετ κάνει μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης. Με τα καλά και τα στραβά του, προσπαθεί να βαδίσει σε ένα καλύτερο μονοπάτι, με στόχο το να επιστρέψει για τα καλά στην κορυφή, συνολικά. Σε εθνικό επίπεδο και όχι μόνο σε συλλογικό. Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι ο Ολυμπιακός, ο οποίος πηγάζει υγεία και βγάζει μια εικόνα ομάδας κανονικής και ικανής να συνεχίσει να έχει ανοδική πορεία.
Την ίδια ώρα, το… αντίπαλον δέος (ποιο δέος τώρα…) παραπαίει και οδηγείται από ήττα σε ήττα. Από ταπείνωση, σε ταπείνωση. Μια ομάδα ξεπερασμένη, απαξιωμένη, στα όρια της… διάλυσης. Η οποία κάθε αγωνιστική απλώς προσπαθεί να μη διασυρθεί, για ακόμη μία φορά… Ναι. Ίσως στ’ αλήθεια ήρθε η ώρα να κλείσουν τα σύνορα, σε αυτό το συνονθύλευμα που διασύρει το ελληνικό μπάσκετ, στην Ευρωλίγκα…