Είναι η… αντιδημοτική άποψη της ημέρας. Και είναι η εξής: Εντάξει, δεν ήταν και κάνα τρομερό επίτευγμα, το ότι πήγαμε στο ΟΑΚΑ και κάναμε παρέλαση, πριν από λίγες ημέρες… Με τον «κομπάρσο» της φετινής Ευρωλίγκας δεν μπορούμε να… πανηγυρίσουμε και πολύ. Πάντα γουστάρουμε να τους νικάμε, αλλά έχουν μικρύνει επικίνδυνα παντού, πια…
Όπως και στην μπάλα, δεν είναι ίδια η γλύκα πια… Κάποτε αντιμετωπίζαμε έναν δυνατό Παναθηναϊκό, ικανό να κοντράρει τον Θρύλο και να είναι αυτό που λέμε «ο μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού». Ήταν. Κάποτε.
Δεν είναι πια. Ούτε και στο μπάσκετ. Κάποτε ο Ολυμπιακός ήταν απέναντι στον Παναθηναϊκό και ένιωθε ότι έχει ένα εμπόδιο να ξεπεράσει… Κάποτε ο Παναθηναϊκό στεκόταν απέναντι στον Ολυμπιακό ως αντίπαλο δέος… Τώρα στέκεται ως… κομπάρσος. Ως ένας κομπάρσος της Ευρωλίγκας, ρυθμιστής της βαθμολογίας από τον… πάτο αυτής. Ένας πουθενάς, ο οποίος έχει να δει Final 4 από τότε που ο Καλάθης είχε… μαλλιά.
Εντάξει, το χαρήκαμε. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά, απέναντι στον Παναθηναϊκό, πάντα θα το… γλεντάμε. Θα το χαιρόμαστε. Αλλά δεν είναι το ίδιο, όταν ο Θρύλος βγάζει υγεία και εξαιρετική εικόνα και ο ΠΑΟ εικόνα… παρατημένης ομάδας. Μήπως δεν είναι κιόλας, εδώ που τα λέμε…;
Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην είναι ψηλά σε κατοχές αιφνιδιασμού, στην Ευρωλίγκα, αλλά παίρνει τους περισσότερους πόντους, από αυτούς. Και έτσι είναι ψηλά σε αποτελεσματικότητα!