Είναι άλλο πράγμα οι… διδακτικές ήττες. Και άλλο πράγμα το να γίνεσαι σοφότερος, μέσα από τα στραβοπατήματά σου. Το ένα εμπεριέχει, λιγάκι, τη δόση του… ναρκισσισμού. «Είμαι πολύ καλός για να χάσω», που δεν είσαι, «οπότε θα πω ότι… μαθαίνω». Το άλλο δηλώνει σοβαρότητα και ο Ολυμπιακός είναι ένας σοβαρός οργανισμός.
Η ήττα από τη Ρεάλ δεν χαροποιεί κανέναν. Το ότι εμείς επιλέγουμε να σταθούμε στην υπεροπροσπάθεια, γιατί πρέπει και αυτή να επαινείται, δεν σημαίνει ότι το κάνει και ο Μπαρτζώκας. Το «μπράβο» του Μπαρτζώκα θα είναι από… μικρό, έως… ανύπαρκτο. Γιατί ξέρει ότι η ομάδα μπορούσε να νικήσει. Το ξέρει και η ίδια η ομάδα, εδώ που τα λέμε, έτσι;
Και όμως, μέσα από αυτή την ήττα υπήρξε πρόοδος. Ο Έλις, ο Μάρτιν. Και οι δύο εμφανίστηκαν καλύτεροι. Ο Σπανούλης που έδειξε ποιος είναι, ακόμη, σε τοπ επίπεδο. Ο ΜακΚίσικ που έκανε… όργια! Ο Παπ που έπαιξε με δεμένο αυχένα και έστριβε, από τη συνήθεια των ημερών, σαν… ρομπότ. Και όμως, έπαιξε!
Ο Ολυμπιακός οφείλει να γευτεί, μόνο, τα θετικά, της χθεσινής βραδιάς, αλλά να εστιάσει στο αρνητικό: Στην ήττα. Γιατί στο τέλος της ημέρας, το αποτέλεσμα είναι που κάνει τη διαφορά, σε αυτό τον αγώνα δρόμου. Τον μακρύ και δύσκολο, είναι η αλήθεια. Υπάρχουν ματς, στα οποία πρόοδος δεν γίνεται. Το χθεσινό δεν ήταν σε αυτά, παρά την ήττα. Το κρατάει η ομάδα, το δουλεύει και προχωρά.