Το «μπράβο», δύσκολα ακούγεται, αλλά το αξίζει!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΤΥΡΙΝΤΖΗΣ
Η νίκη έχει πολλούς… «πατέρες», η ήττα όμως μόνον έναν! Τον προπονητή… Αυτή είναι η μοίρα τους, το ξέρουν όλοι στο «σινάφι» τους και φυσικά ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει άριστη γνώση σε αυτό. Πόσες φορές έχει βγει μετά από ανεπιτυχή αποτελέσματα και έχει πάρει την ευθύνη πάνω του, πόσες, σε νίκες, έχει απονείμει τα εύσημα (μόνο) στους παίκτες τους. Ιδιαιτέρως στα αποδυτήρια, αλλά και δημόσια…
Το να κρίνεται, ο προπονητής, αυστηρότερα και πολλές φορές να… κατακρίνεται είναι η καθημερινότητά του, είναι η ζωή του και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχε κατακριθεί, πολλάκις δικαίως ή αδίκως, ωστόσο όσο φωνακλάς είναι στις προπονήσεις (δεν του έχει πιστωθεί τυχαία το προσωνύμιο «Μελαχρινός» κατά το… «Ξανθός») και αυστηρός, άλλο τόσο σε καταστάσεις κρίσης βγάζει το πρόσωπό του πατέρα στους παίκτες τους, προστατεύοντάς τους, βάζοντας πλάτη πολλές φορές γι αυτούς και… μαντρώνοντάς τους στο άβατο των αποδυτηρίων, ώστε να τους απομονώσει και όλοι μαζί να το φτιάξουν. Να αλλάξουν το «έργο».
Αυτή είναι η διέξοδός του. Αυτή είναι η «απάντησή» του. Ξεφεύγοντας κάποιες φορές, η αλήθεια είναι, βγάζοντας έναν εκνευρισμό -ως κυματοθραύστης για την πίεση που αποδεδειγμένα αντέχει και της οποίας αντεπεξέρχεται όσο λίγοι- ωστόσο ουκ ολίγες φορές, αν όχι όλες, σε κρίσεις και περιόδους που δεν πηγαίνουν καλά τα πράγματα, αυτός και οι παίκτες του, όλοι μαζί, κλείνουν τα αυτιά τους σε ότι κι αν λέγεται, δουλεύουν ακόμα πιο σκληρά και βγάζουν… πράγματα στο παρκέ.
Αυτό έγινε μετά τα στραπάτσα με την Μπαρτσελόνα, με τον Παναθηναϊκό και την κάκιστη εμφάνιση στον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Άρη. Αυτό έγινε και τώρα σε μία πολύ δύσκολη συγκυρία και πάλι για τον Ολυμπιακό. Είχαν έρθει δύο ήττες από ΑΕΚ και Μπάμπεργκ, τραυματίστηκαν παίκτες με κυριότερο αυτόν του Δημήτρη Αγραβάνη που θορύβησε και ταρακούνησε αρκετά την ομάδα και έπρεπε και πάλι… να γυρίσει το «έργο». Να καθαρίσει το μυαλό και ο Ολυμπιακός να βρει το έναυσμα και την ώθηση για ένα νέο ξεκίνημα.
Δεν πιστώθηκε όπως θα έπρεπε στον κόουτς. Δεν το έχει ανάγκη, αλλά όταν γράφουμε τα στραβά οφείλουμε να γράφουμε και να λέμε και τα καλά. Και αυτά είναι πολλά τελευταία. Άλλος προπονητής ίσως να μην το είχε καταφέρει. Οι Αγγελόπουλοι τον είχαν χαρακτηρίσει ως τον «κατάλληλο άνθρωπο την κατάλληλη στιγμή» με τον Σφαιρόπουλο να έχει αποδείξει ότι είναι αποδεδειγμένα ο άνθρωπος των δύσκολων και ειδικών καταστάσεων.
Ναι, είναι η ψυχή και η αυταπάρνηση των παικτών. Είναι οι προσωπικότητες και το refuse to lose. Είναι ο Σπανούλης, είναι ο Πρίντεζης, ο ελληνικός κορμός, οι ξένοι που φέτος «κολλάνε» και υπάρχει μια άλλη «χημεία» μεταξύ τους (σ.σ. φαίνεται αλλά το λένε και οι ίδιοι).
Ναι… είναι –όμως- και ο Σφαιρόπουλος.
Γιατί αυτός, όσο κι αν είχε αρνηθεί ότι δεν παίρνει ρίσκα παρακάμπτοντας το πλάνο του –σε αντίθεση με την παραδοχή δίχως σκέψη ότι «βέβαια και κάνω λάθη»- έχει παίξει φυσικά (πάλι τα αυτονόητα καταγράφουμε) τον ρόλο του ενεργότατα σε αυτό που βλέπουμε και στις νίκες που ήρθαν με ειδικές καταστάσεις. Στο «διάβασμα» και την κατασκοπεία αυτού και των συνεργατών του στους αντιπάλους, στην τέλεια προετοιμασία της ομάδας «σερβίροντας» έτοιμη την τακτική και την προσαρμογή στο παιχνίδι των αντιπάλων, στην διαχείριση του υλικού και στις «απαντήσεις» στο παρκέ ανάλογα με τις ανάγκες.
Εντάξει, δεν θα πιάσουν όλα… Σε κάθε τί που κάνεις στο παρκέ, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Το κατ’ ανάγκην σχήμα με τον Πρίντεζη «5άρι» στο Μπάμπεργκ (εν τη απουσία του Μιλουτίνοφ) δεν έπιασε. Ο Τρινκιέρι με αλλαγές «στο πικ εν ρολ» μπλόκαρε τον Ολυμπιακό. Με την ΤΣΣΚΑ πιάσανε. Λειτούργησε το σχήμα με τα τρία φόργουορντ (τριάρια μάλιστα) μαζί και τα δύο γκαρντ και ο Σφαιρόπουλος κατάφερε με τη σειρά του να μπλοκάρει την ΤΣΣΚΑ και τον Ιτούδη που είχε ως τρόπο «απάντησης» μόνο το «ένας με έναν» βασιζόμενος στο ταλέντο και την ποιότητα των παικτών του, καθώς τον είχε… αναγκάσει ο Σφαιρόπουλος να μην έχει δημιουργία και πάσα έξω για τρίποντο (σ.σ. στο 42% η ΤΣΣΚΑ), να μην ποστάρει ενώ «έπαιξε» στην άμυνά του, όχι μόνο με τις αλλαγές, αλλά και με τους Παπανικολάου/Παπαπέτρου να έχουν πάει στον Χάινς, «κρύβοντας» τους Μπόγρη όποτε χρειάζονταν) και Γουίλτζερ, που δεν τα πάει άσχημα εκεί.
Με την Εφές δεν πήρε ανάλογο… ρίσκο αλλά πήγε πιο ορθολογικά προσαρμόζοντας και πάλι ανάλογα το παιχνίδι του στα μέτρα του αντιπάλου. Κοίταξε να πάρει από τον Μπόγρη και τον εμπιστεύτηκε έστω το παραμικρό που μπορούσε να δώσει, ώστε να παίρνει ανάσες ο Μακλίν, μοίρασε τον χρόνο ιδανικά ώστε να τους κρατάει «ζωντανούς» όσο μπορούσε, είχε σωστές αλλαγές και απαντήσεις μέσα στο γήπεδο με ακαριαίες αντιδράσεις… Δεν έπαιξε- γιατί δεν μπορούσε- ο Ολυμπιακός όπως θα ήθελε αλλά έβαλε και πάλι και αυτός το χεράκι του στο να πάρει ακόμα και κουρασμένος, ακόμα και εξουθενωμένος, ο Ολυμπιακός, ακόμα ένα κομβικό «διπλό». Το 5ο φετινό.
Περνάει στα… χαμηλά πολλές, φορές εστιάζοντας όλοι στους παίκτες, στην αυταπάρνηση, την προσωπικότητα, δίχως όμως να βγάζουμε το σωστό μερίδιο στον προπονητή. Όχι ντε και καλά γιατί «πρέπει», αλλά γιατί πολύ απλά το αξίζει. Ο Σφαιρόπουλος δουλεύει νύκτα μέρα για τον Ολυμπιακό. Ατελείωτες ώρες, πιστέψτε μας. Δεν είναι ο κορυφαίος πάνω στον πλανήτη, δεν λανσάρει ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο. Αντίθετα, κοιτάει να «μαθαίνει» καθημερινά από τα λάθη του, από τις ήττες, από τις αντιξοότητες και να κάνει κάθε φορά το βήμα μπροστά κι αυτός, πάντα προς όφελος του συνόλου και της ομάδας. Το ότι έχει μεγάλο μερίδιο «ευθύνης» και στις νίκες όμως είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Το ότι «μεταμορφώνει» και «σηκώνει» τον Ολυμπιακό ακαριαία όταν χρειάζεται είναι κάτι το δεδομένο που το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια.
Εξ ου και ο αυθορμητισμός του κόσμου που ξεσπά σε χειροκροτήματα με την εμφάνισή του κάθε φορά στην κεντρική σάλα του ΣΕΦ! Όχι γιατί πρέπει. Γιατί το οφείλουν ως ένα δείγμα αναγνώρισης δουλειάς και ικανοτήτων αλλά και ως μία καθημερινή επιβράβευση. Ένα «μπράβο» και «ευχαριστούμε»!