Στο ίδιο έργο θεατές…
Λένε ότι δεν πρέπει να γράφεις, εν βρασμώ ψυχής. Δεν κάνει καλό. Βγαίνουν λέξεις, που ίσως να μην έβγαιναν, με άλλο τρόπο. Αλλά δεν γίνεται. Γιατί αυτή η «φωτιά», που φέρνει τον… βρασμό στην ψυχή, δεν… σβήνει έτσι εύκολα. Για ακόμη μία φορά, γίναμε μάρτυρες ενός κακοπαιγμένου έργου. Ενός έργου, το οποίο έχουμε δει τόσες και τόσες φορές, να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Και το οποίο δεν αλλάζει.
ΔΕΝ γίνεται να μην έχει δώσει το πέναλτι στον Ποντένσε, στο 49’. Δεν γίνεται να μην έχει δώσει αυτή την κλωτσιά του Ελ Καντουρί, στον Πορτογάλο, από πίσω, μέσα στην περιοχή! Μέχρι και μέλος της διοίκησης του ΠΑΟΚ, βλέποντας την φάση, πρέπει να είπε… «πέναλτι». Δεν γίνεται. Και όμως… Γίνεται και παραγίνεται, σε αυτό τον μαγικό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου της… «εξυγίανσης». Σε αυτό τον κόσμο, λοιπόν, ΟΥΤΕ το VAR το δίνει, αυτό το πέναλτι. Και διαμορφώνει αποτέλεσμα. Τόσο απλά. Και τόσο… επαναλαμβανόμενα.
Κάνει μια προσπάθεια ο Ολυμπιακός. Ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι -ακόμη- καλύτερος, από τη διαφορά επιπέδου, την οποία έδειξε, σε σχέση με τον αντίπαλό του. Έπαιξε σαν… κλασσική ομάδα που έρχεται στο Καραϊσκάκη ο ΠΑΟΚ. Αμυντικά. Να «κλέψει» κάτι από το ματς. Και το κατάφερε, όχι μόνο γιατί ο Ολυμπιακός δεν έκανε γκολ τις φάσεις που είχε, στο δεύτερο μέρος, αλλά γιατί ο διαιτητής Μαρτίνεθ αποφάσισε να κάνει κάτι… αδικαιολόγητο. Ακατανόητο. Πέραν της λογικής.
Η προσπάθεια αυτή, του Ολυμπιακού, έμεινε στη μέση. Όχι γιατί ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να βρει το δεύτερο γκολ. Το βρήκε. Είχε την ευκαιρία να το κάνει. Ακόμη πιο ξεκάθαρη, από εκείνες που έχασε, στο υπόλοιπο του ματς. Αλλά ο διαιτητής Μαρτίνεθ, του είπε απλώς… «όχι». Έτσι απλά. Και το VAR του, το ίδιο. «Όχι». Έπρεπε, φαίνεται, να προστατευτεί, πάση θυσία, το αήττητο…
Να ‘ταν μόνο το πέναλτι, βέβαια, καλά θα ήταν. Ο Ισπανός έκοψε, τουλάχιστον τρεις γρήγορες εκτελέσεις φάουλ του Ολυμπιακού, ο οποίος «έτρεχε» το ματς, για να επιβάλει τον ρυθμό του. Αλλά ο Ισπανός το… πάγωνε. Όμορφα κι ωραία. Έκοβε πλεονεκτήματα. Έκοβε εκτελέσεις φάουλ, για να φέρει την φάση πίσω…
Αλλά δεν σταμάτησε ούτε εκεί. Επέτρεψε στον ΠΑΟΚ να ολοκληρώσει το ματς με 10 παίκτες. Με τον Μπίσεσβαρ να διαμαρτύρεται από το… 5’. ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ! Με τον Ντάγκλας Αουγκούστο να κάνει το ίδιο, από το… 7’, να βρίζει τον Ποντένσε, πιο μετά. Με τον Μάτος να παίζει -ΞΑΝΑ- περισσότερο με τα χέρια, παρά με τα πόδια. Με τον Ζίβκοβιτς να κάνει καθυστερήσεις, από το πρώτο δεκάλεπτο! Να βουτάει με την μπάλα και να κυλιέται… στροφές, στο χορτάρι, για να κερδίσει χρόνο. Φοβερά πράγματα…
Και όμως. Αυτός ο ρέφερι, επέτρεψε, με τον τρόπο που διεύθυνε το ματς, στον ΠΑΟΚ, να φύγει με βαθμό από το Καραϊσκάκη… Άλλη μία πράξη, στο ατελείωτο αυτό… έργο το οποίο βιώνουμε στο πετσί μας, εδώ και δύο+ χρόνια, στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Εμείς τη δουλειά μας. Να μάθουμε από τα λάθη μας. Για να μην τα κάνουμε, ξανά, στο μέλλον. Μόνο έτσι το 45ο θα έρθει εκεί όπου ανήκει. Στον Πειραιά.