Όχι υπερβολές...

Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2014 - 23:50

Δεν χρειάζεται υπέρμετρος ενθουσιασμός, ούτε υπερβολές! Άρεσε ο «λαβωμένος» αγωνιστικά και πνευματικά Ολυμπιακός στη Βαλένθια, πολύ απλά γιατί είχε κάποια καλά αγωνιστικά στοιχεία.

Γιατί έβγαλε χαρακτήρα και σθένος μην επιτρέποντας να τον επηρεάσουν οι πληγές του.

Γιατί έδειξε να κάνει η ομάδα το «βήμα εμπρός» που χρειάζονταν και επιβάλλονταν. Υπό διαφορετικές συνθήκες αυτή τη νίκη θα την χαρακτηρίζαμε «επαγγελματική» (αστείος όρος αλλά…) ωστόσο μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ήταν αναγκαία. Κρίνονταν κομβική.

Έστω και με θρίλερ, έστω και με τα ψυχοβγαλτικά τελευταία δευτερόλεπτα που σε πολλούς έφεραν θύμησες ΟΑΚΑ. Όπως είπε και ο Μίλαν Τόμιτς ευστοχότατα: «Τελείωσε αυτό, το αφήνουμε, το ξεχνάμε».

Ο Ολυμπιακός λοιπόν πήρε αυτό που ήθελε. Τη νίκη ψυχολογίας, τόνωσης ηθικού, αυτοπεποίθησης. Ανάποδο αποτέλεσμα θα ήταν ισοδύναμο με καταστροφή, μόνο και μόνο επικοινωνιακά. Τώρα προσφέρει ώθηση, δύναμη και ψυχολογία για ανάλογη συνέχεια. Παιχνίδι το παιχνίδι, νίκη τη νίκη…

Στα του ματς…

Μου άρεσε που μια - δυο φορές είδα μπέιζμπολ πάσες και εύκολο καλάθι. Ακόμα και μετά από τρίποντο που δεχτήκαμε, ο παμπόνηρος Λαφαγιέτ έβγαλε στον αιφνιδιασμό τον Λοτζέσκι.

Μου άρεσε που ο Ολυμπιακός σε κάθε ευκαιρία έτρεχε, άνοιγε τον ρυθμό και ήθελε να βγάλει την φιλοσοφία του. Να κτυπήσει σε πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμό.

Μου άρεσε σε πολλά σημεία η ταχύτητα στο παιχνίδι. Γρήγορες επιστροφές στην άμυνα (τις περισσότερες φορές), γρήγορη αλλά σωστή κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση… Λίγες φορές είδαμε το γνωστό «δεν ξέρω τώρα τι να την κάνω». Υπήρχαν κάποιες καλές στιγμές με ώριμες αποφάσεις και καλάθια δίχως νευρικότητα με την εκπνοή της επίθεσης. Με συγκέντρωση, ωριμότητα και όχι παλινδρόμηση.

Μου άρεσαν οι αντιδράσεις πολλών παικτών. Ο Λοτζέσκι για παράδειγμα τα έσπασε από τα 6.75μ. έδωσε όμως πάρα πολλά με σουτ από μέση απόσταση και με τα ωραία ντράιβ του.

Γενικότερα δεν μπορώ να βρω πιο εύστοχη λέξη από την «ωριμότητα» που είχε ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του.

Μου άρεσε που επιδιώχθηκε για πολλά λεπτά στο πρώτο μέρος να ακουμπήσει η μπάλα στον ψηλό. Να κτυπήσει ο Ολυμπιακός στη ρακέτα είτε με πικ εν ρολ, είτε με σουτ ντράιβ και σουτ από μέση απόσταση και όχι μόνο με τρίποντο. Παραπάνω από τις διπλάσιες προσπάθειες είχε στα δίποντα για μεγάλο διάστημα απ’ ότι από τα 6.75μ.

Μου άρεσε επίσης που ο Ολυμπιακός άντεξε στον φρενήρη ρυθμό της Βαλένθια. Τρομερός ρυθμός, μπόλικη ταχύτητα… Πιστοποιεί και πάλι τη δουλειά που έχει γίνει στην προετοιμασία και δίνει μεγαλύτερη αξία το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε ανάσες από τον πάγκο. Το ροτέισον ήταν πολύ σφικτό, έπαιξαν οι απολύτως απαραίτητοι για τον αυτοσκοπό (τη νίκη) και ξέρετε πολύ καλά πως δεν είναι καθόλου εύκολο να βγάζεις τέτοιο ματς με οκτώ παίκτες.

Μου άρεσε το (ας το πούμε) ρίσκο που πήρε ο προπονητής με τους τέσσερις κοντούς. Από τη στιγμή που κέρδισε ο Ολυμπιακός θεωρείται και κρίνεται πετυχημένο. Ο Τόμιτς τώρα θα αποθεωθεί γι αυτή την κίνησή του. Είναι δεδομένο καθώς στην Ελλάδα ζούμε. Πολύ καλά έκανε… Άλλος στην θέση του ίσως να είχε βάλει τον Αγραβάνη που φαίνονταν ότι το παιδί είχε πνιγεί στο άγχος. Μπορεί να είχε δοκιμάσει τον (κάκιστο) Ντάνστον στο «4» και τον Χάντερ στο «5». Ο Τόμιτς ρίσκαρε στην άμυνά του καθώς βγήκαν πολλά μις ματς, κέρδισε στην επίθεσή του όμως. Μαγκιά του και μπράβο του.

Δεν θέλω να σκέφτομαι καν τι θα είχε ακούσει, τι θα του είχαν μεταφέρει ότι γράφτηκε γι αυτή την απόφασή του αν ο Ολυμπιακός είχε χάσει. Είπαμε στην Ελλάδα ζούμε…

Αυτό που πάση θυσία πρέπει να αποφευχθεί είναι ένα: Ο Τόμιτς δεν έγινε στην Βαλένθια ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Αν έρθει κάποιο στραβό αποτέλεσμα δεν σημαίνει ότι είναι ανίκανος. Έχει γνώση, του αρέσει το μπάσκετ που έπαιζε ο Ολυμπιακός επί Ντούντα, το υποστηρίζει και το υπάρχον ρόστερ σε ένα μεγάλο ποσοστό, ξέρει την ομάδα και την πίεση που ασκείται σε αυτή την ομάδα που λέγεται Ολυμπιακός. Η πείρα του λείπει αλλά με αυτή δεν γεννήθηκε κανείς. Αποκτιέται…

Η δήλωσή του περί ηρεμίας στον πάγκο είναι άκρως ρεαλιστική. Φώναξε εκεί που έπρεπε και όταν έπρεπε αλλά ξέρει (το είπε κιόλας) πως όταν γυρνούν και τον βλέπουν οι παίκτες του, δεν πρέπει να τους μεταφέρει νευρικότητα και ανασφάλεια. Ο Ίβκοβιτς ήταν φωνακλάς και… τραμπούκος, αλλά όταν τον κοίταγαν εισέπρατταν σιγουριά. Δεν ξέρω κατά πόσο εισπράττουν σιγουριά με τον Τόμιτς αλλά είναι δεδομένο ότι παίρνουν ηρεμία και δεν γεμίζουν με νευρικότητα. Πολύ σημαντικό. Παίζουν και θα παίξουν και γι αυτόν…

Δεν είμαι υπέρμαχος το να μείνει ντε και καλά πρώτος προπονητής ο Τόμιτς. Γιατί δεν ξέρω τον προπονητή Τόμιτς. Φυσικά δεν μένω στην προ δεκαετίας εικόνα, αλλά τον είχα συνηθίσει σε άλλον ρόλο στον Ολυμπιακό. Πολύ λιγότερο ενεργό στο κομμάτι το τεχνικό, πολύ περισσότερο στο συμβουλευτικό, στο εμψυχωτικό, στην ισορροπία των αποδυτηρίων… Είμαι υπέρμαχος όμως της άποψης πως από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή προπονητής ικανός να καθίσει στον πάγκο του Ολυμπιακού… -Προσέξτε: Ικανός για τον πάγκο του Ολυμπιακού…- από το να έρθει ο κάθε… Κολέ, να ανακατέψει την ομάδα, να αλλάξει πράγματα για να περάσει τη δική του φιλοσοφία και να κάνει αλλαγές που θα αποδιοργανώσουν το σύνολο, να μείνει ο Τόμιτς. Ανεπηρέαστος να δουλέψει και να δείξει. Να δούμε όλοι, να δει και εκείνος. Να στηριχθεί όσο τίποτα και στο τέλος να γίνει το ταμείο! Μπορεί αυτή η ευκαιρία να είναι ιδανική για όλους. Να βρει ο Ολυμπιακός τον προπονητή του για την επόμενη 20ετία και ο ίδιος να (απο)δείξει ότι μπορεί και το έχει ως head coach. Θα είναι κάτι το μοναδικό. Η σημαία να βρίσκεται στην άκρη του πάγκου!

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!