Να ποιος είναι ο Ολυμπιακός!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΤΥΡΙΝΤΖΗΣ
«Καθαρές» κουβέντες, χωρίς προλόγους και ωραιοποιημένα λόγια: Αν το είχε χάσει αυτό το ματς ο Ολυμπιακός το πιθανότερο θα ήταν αυτή τη στιγμή να μην «μιλούσαμε» και να ήμουν στο ΣΕΦ μόνος μου να τους «κυνηγάω». Δεν γίνονταν να χάσει αυτό το παιχνίδι. Όχι απλά θα ήταν κρίμα και άδικο για την εμφανισάρα που είχε κάνει, όχι απλά θα τον αδικούσε κατάφωρα το αποτέλεσμα για την προσπάθεια και το «διάβασμα», αλλά θα τον πήγαινε… ξανά πίσω ψυχολογικά.
Αυτό το παιχνίδι για τον Ολυμπιακό 99% ήταν θέμα γοήτρου. Είχε να κάνει με την ψυχολογία του, με τις «απαντήσεις» που ήθελε και έπρεπε να δώσει και μετά έπονταν οι αγωνιστικοί λόγοι. ΟΚ, σφράγισε και μαθηματικά την πρόκρισή του στους «8» (μετά την ΤΣΣΚΑ και αυτός), σφιχταγκαλιάζει την 2η θέση, αλλά αν είχε χάσει δεν θα είχε… χαθεί βαθμολογικά (όπως ο Παναθηναϊκός που έπεσε στην 7η θέση και μάλλον έχασε δια παντός το πλεονέκτημα) αλλά θα είχε καταρρακωθεί ψυχολογικά, θα είχε γεμίσει (πάλι) με εσωστρέφεια. Ευτυχώς που την «κατάρα» στο 4ο δεκάλεπτο, ακολουθεί ο χαρακτήρας στις παρατάσεις! Τρία στα τρία έχουν σε έξτρα πεντάλεπτο φέτος οι Πειραιώτες (σ.σ. Φενέρ εκτός και Ρεάλ εντός τα άλλα δύο).
Ο Ολυμπιακός ήταν χάρμα ιδέσθαι στο ΟΑΚΑ όσον αφορά το πλάνο του και την εκτέλεσή του. Λειτουργούσε σε όλα άψογα και ήταν… «γεμάτος» λύσεις. Δεν ήταν ο… «γυμνός» Βασιλιάς που είχαμε αναφέρει, αλλά ο… μανδύας του δεν ήταν μόνο ο Μπόμπι Μπράουν. Η προσθήκη του, ο νέος παίκτης. Ο Ολυμπιακός αυτή τη φορά ήταν γεμάτος γιατί είχε… παντού λύσεις. Γιατί επέστρεψε ο Τιλί και όλοι είδαμε τί έχανε όλους αυτούς τους μήνες. Γιατί η επίδραση του Μπράουν λειτούργησε στον… Ρόμπερτς ο οποίος επιτέλους ήταν ξανά επιθετικός και έδωσε στον Ολυμπιακό αυτό που ξέρει να κάνει καλά. Σούταρε ακαριαία, δίχως σκέψη. Ούτε ντάμπα ντούμπα ση μπάλα, ούτε ποικιλίες σε ντράιβ. Κατευθείαν σουτ. Αποτέλεσμα; 5/5 εντός παιδιάς και 4/5 βολές. Το είχαμε επισημάνει. Αν είναι να αξιοποιηθεί ας σουτάρει μόνο. Πάρτην και μπουμπούνα την.
Η second unit δούλεψε άριστα (έκανε το 16-27 στο 2ο δεκάλεπτο) και θέλω να σταθώ εδώ και στον Παπαπέτρου. Ξεκίνησε με δύο κακές άμυνες (στις αλλαγές) πάνω στον Πέιν αλλά δεν επηρεάστηκε. Αμέσως έδωσε 5 πόντους στην ομάδα και… επιτέλους πόσταρε. Πόσταρε τον Ρίβερς έξυπνα και με υπομονή. Ξέρετε τι είναι να παίρνεις 14 πόντους (9 ο Ρόμπερτς και 5 ο Παπαπέτρου) αμέσως-αμέσως από δύο παίκτες που έρχονται από τον πάγκο; Με τη Βαλένθια για παράδειγμα δεν είχε πάρει τίποτα. Τον Σπανούλη περίμενε. Αυτό ήταν το κυρίαρχο στοιχείο κατ’ εμέ. Πήρε από όλους. Ακόμα και ο Παπανικολάου που πέτυχε 3 πόντους έχει παίξει εξαιρετικές άμυνες σε Τζέιμς και Ρίβερς μην αφήνοντάς τους να πάρουν καν τη μπάλα στα χέρια του. Τους κυνήγαγε παντού.
Δεύτερο στοιχείο σημαντικό; Το πάθος και η πίστη. Το «θέλω». Θυμηθείτε μόνο κάποιες χαρακτηριστικές φάσεις: Ο Γκιστ έτοιμος να καρφώσει αλλά ο Τιλί κόψιμο στα ίσα που κανείς δεν περίμενε. Ο Μιλουτίνοφ έβαλε μέσα στο καλάθι τον Σίνγκλετον με καρφωματάρα. Οι δύο άμυνες λίγο πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας (κλέψιμο Μακλίν, τάπα Παπανικολάου στον Τζέιμς) και η άμυνα του Σπανούλη στον Τζέιμς στην τελευταία φάση αυτής και η βουτιά του Παπανικολάου. Το ήθελε περισσότερο και το έδειχνε σε σημείο που δεν είχε το μομέντουμ.
Ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ έξυπνα. Σκληρός στην άμυνά του στο σετ παιχνίδι, δεν επέτρεψε εύκολο τρίποντο (4/14 είχαν στο ημίχρονο, τελείωσαν με 9/28), είχε το ριμπάουντ με τον Τιλί να κάνει εξαιρετική δουλειά (και) σε αυτόν τον τομέα και να «γεμίζει» τη ρακέτα, δεν άφησε τον Παναθηναϊκό να τρέξει στο ανοικτό γήπεδο και μπροστά είχε ώριμες επιλογές και ταχύτητα, με εξαίρεση τα πρώτα λεπτά του ματς. Στόχευσε τα μις ματς, έπαιζε πλαϊνό «πικ εν ρολ» με τον Σίνγκλετον να δέχεται πολλά, σημάδευε σωστά και απειλούσε από μέσα (58% δίποντα στο ημίχρονο, τελείωσε με 50%). Τρανταχτό παράδειγμα είναι η επιμονή του Μπράουν να σημαδεύει συνέχεια τον Λοτζέσκι ή να προτιμά τον Μακλίν να παίξει με τον Βουγιούκα αντί να πάρει το σουτ. Κυρίως (το ξαναλέμε) είχε… ταχύτητα. Όταν το κάνει είναι… άλλως Ολυμπιακός!
Στα τελευταία 4-5 λεπτά, ως είθισται το έκανε… ντέρμπι. Αντί να το τελειώσει και η διαφορά από τους 13 να πάει στους 18, έκανε ότι μπορούσε για να προσπεράσει ο Παναθηναϊκός και ίσως για ένα σουτ, να είχε χάσει το ματς. Κατ΄αρχήν, λέμε, άφησε τον Σπανούλη στον πάγκο πολύ ώρα. Αν τον είχε βάλει νωρίτερα ίσως να λέγαμε ότι δεν τον άφησε να ξεκουραστεί για να τον έχει φρέσκο στο τέλος. Ο Σφαιρόπουλος εμπιστεύτηκε την πεντάδα του εκείνη που του είχε πάει καλά αλλά κατ’ εμέ, το λάθος ήταν (που το άφησε) στην άμυνα.
Ο Καλάθης και ο Τζέιμς έπαιξαν τον Μιλουτίνοφ στα πόδια. Έπρεπε να το είχε αποσοβήσει νωρίτερα και στη συνέχεια έβαλε τον Μακλίν για να παίξει τον Τζέιμς όπως είχε κάνει και με τον Ντόνσιτς. Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε γιατί έτρεξε στο τρανζίσιον από ευκαιρίες που του έδωσε ο Ολυμπιακός πιάνοντας ανοργάνωτη την άμυνά του. Στην παράταση έπαιξε στο ποστ με τον Καλάθη και την ίδια ώρα είχε ακροβολισμένους τους συμπαίκτες του να σουτάρουν. Μία αλλαγή της άμυνας ήταν αρκετή. Έβαλε τον Πρίντεζη πάνω του που έβγαλε την άμυνα και μπροστά (που είχε γίνει ξανά στατικός και χωρίς κίνηση και καθαρές επιλογές) καθάρισε ο Ρόμπερτς με το τρίποντο (εμπιστεύεσαι τον παίκτη σου που είναι σε καλή βραδιά) και φυσικά με τον αρχηγό του λίγο πιο πριν. Ο Σπανούλης απάντησε αμέσως στο γκολ φάουλ του Τζέιμς με τον ίδιο τρόπο για το 81-81. Εκεί τους έκοψε τα φτερά, εκεί τους έκοψε τη φόρα...
Δύο λόγια και για τον Μπράουν… Εμένα μου άρεσε. Ήταν θετικός. Μπαίνει ακόμα ένας χειριστής της μπάλας που φαίνεται πως μπορεί να κολλήσει με τον Σπανούλη, έκανε καλό στον… Ρόμπερτς (αλλά να δούμε και τη συνέχεια με αυτόν ας μην προτρέχουμε) ενώ είδε ότι για το σουτ θέλει ακόμα και δεν το εκβίασε. Αντίθετα κοίταξε να δημιουργήσει για τους υπόλοιπους τραβώντας την άμυνα πάνω του και πασάροντας όταν έπρεπε. Έπαιξε με το μυαλό και την εμπειρία του. Τελείωσε με 3 ασίστ (από τις 10 του Ολυμπιακού) ενώ μου άρεσε και στο ντράιβ του. Ζύγισε σε μία φάση τον Τζέιμς και τον άφησε ένα κορμί πίσω του. Συν του ότι, μου αρέσει η νοοτροπία του. Είπε να γίνει ο… Ρόμπιν του Σπανούλη. Ένας παίκτης που έπαιζε στους Ρόκετς με τον Χάρντεν και τον Πολ. Όχι να γίνει… αυτός ο Μπάτμαν.
Για τον Τιλί δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Τον ξέρουμε και έλλειψε πάρα πολύ. «Γέμισε» τη ρακέτα, έβαζε χέρια να κόψει και δύναμη σε κάθε φάση, έβγαλε την αθλητικότητά του, έπαιρνε ριμπάουντ, έβγαλε άμυνες… Αν είχαν μπει και δυο σουτ που πήρε θα μιλάγαμε για επιστροφή όνειρο. Κυρίως όμως; Ξεκούρασε τον Πρίντεζη και πλέον από πίσω υπάρχει έτοιμο «τεσσάρι» με το οποίο μπορεί να «παίξει» ο Σφαιρόπουλος. Σε μία φάση θα τον περίμενα (ή θα τον ήθελα) μαζί με τον Μακλίν ή τον Πρίντεζη. Εν καιρώ αυτά…
Σημασία έχει ότι ο Ολυμπιακός, γεμάτος πλέον και με λύσεις μπαίνει σε άλλα μονοπάτια. Ήταν η πρώτη φορά που δούλεψαν όλοι μαζί (λείπει και ο Αγραβάνης βέβαια), ο Τιλί θέλει να βρει ρυθμό, ο Μπράουν να μπει για τα καλά στην φιλοσοφία της ομάδας και να βρει τον εαυτό του, αλλά από την άλλη απαιτείται συνέχεια και συνέπεια από όλους. Η εμφάνιση δηλαδή των Ρόμπερτς και Παπαπέτρου να μην είναι πυροτέχνημα!
ΥΓ: Η υποδοχή στο ΣΕΦ δεν μου άρεσε. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο… Πήρε ο Ολυμπιακός κάτι; Πήρε κάποιον τίτλο και πήγαν να πανηγυρίσουν; Σιγά… Τον Παναθηναϊκό κέρδισε. Και στην Ευρώπη δεν είναι παράξενο.
ΥΓ2: Μπράβο στους Παπανικολάου και Παπαπέτρου για την αντίδρασή τους όταν ο Σίνγκλετον έβριζε τον αρχηγό τους. Μια γροθιά οι «ερυθρόλευκοι». «Σεβάσου, εσύ τι έχεις καταφέρει;» του είπε ο Ιωάννης και ο Παπανικολάου του είπε «είσαι ένα τίποτα». Ο τελευταίος που το άκουσε αυτό είναι στο… ταμείο ανεργίας (Ματσιούλις).
ΥΓ3: Το ότι ο Τόμπσον έμεινε εκτός 12άδας λέει πολλά…
ΥΓ4: Μετά το 84-86 του Τζέιμς, ο Ολυμπιακός έπαιξε με το χρόνο ενώ είχε επιλογές για το εύκολο καλάθι κιόλας και να πάει τη διαφορά στους 4 και να ησυχάσει. Αν θυμάμαι καλά ήταν ο Πρίντεζης μόνος στη ρακέτα, αλλά κράτησαν τη μπάλα μέχρι να τους γίνει φάουλ. Έβαλε τη μία ο Παπαπέτρου. Εκεί ίσως να έπρεπε να το είχε τελειώσει γιατί θα ήταν στους 4 και όχι στους 3 η διαφορά.
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Μπήκε σε μια τάξη…
Ο Θεόφιλος Τυριντζής γράφει για τον Ολυμπιακό των… τριών προσθηκών που έβαλαν σε μια σειρά τους «ερυθρόλευκους»! Γιατί δεν είναι μόνο ο τύπος με… την κορδέλα
Οι ψηλοί, ο «γύρνα» και ο… αλλού!
Ο Θεόφιλος Τυριντζής γράφει για τους 45 πόντους από τρεις ψηλούς του Ολυμπιακού, για την… υπερβολή με τον Χάκετ αλλά και τον Τόμπσον που δείχνει σε… άλλο κόσμο!
Η ομάδα του Σπανούλη!
Ο Θεόφιλος Τυριντζής γράφει πως ο Ολυμπιακός… ζει και πεθαίνει με τον αρχηγό του και τη Βαλένθια την κέρδισε με την «ασφάλεια» που του παρέχει και το supporting cast που είχε.
Το λάθος με Τόμπσον-Ρόμπερτς!
Η θεωρία απέχει από την πράξη… όσο ο Πειραιάς από την… Καλιφόρνια και το Οχάιο και ο Θεόφιλος Τυριντζής αναλύει τις δύο περιπτώσεις και τα «αλλά» που υπήρχαν αλλά τα προσπέρασαν
