Catch him if you can…
Την αμαρτία μου θα την πω… Το φοβόμουν το ματς. Όχι τη Μιλάνο συγκεκριμένα, αλλά την αντιμετώπιση που θα είχε σε αυτήν ο Ολυμπιακός. Ναι, το είχαν πει, το είχαν επισημάνει, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» τις παιδικές ασθένειές τους σε κάτι τέτοια παιχνίδια τις βγάζουν. Να που ξορκίζουν και το φάντασμα του… πέρσι σιγά-σιγά, που έκαναν γκέλες σε κάτι τέτοια παιχνίδια, ενώ έπαιρναν όλα τα «μεγάλα». Άλλαξε κι αυτό…
Οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν το ματς με τη Μιλάνο λες και έπαιζαν με την… συγκάτοικό τους στην κορυφή της βαθμολογίας. Αγριεμένοι στην άμυνα, έκλεισαν την περιφέρεια όπως ήθελαν (11% τρίποντο στο ημίχρονο οι Ιταλοί), έκοψαν τις συνεργασίες (4 ασίστ) και σε κάθε ευκαιρία έτρεχαν στο ανοικτό γήπεδο. Υπήρχαν στιγμές που σε ταχύτητα φαίνονταν δύο φορές πιο πάνω από τους Ιταλούς. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο γι αυτή την ομάδα από το να δαγκώνει στην άμυνα και να αμολιέται στον αιφνιδιασμό. Ή μήπως υπάρχει…;
Ο Ολυμπιακός έβγαλε ένα μπάσκετ σε μεγάλο διάστημα του αγώνα που απλά ήταν… σκέτη απόλαυση. Άνοιξε από νωρίς την όποια άμυνα της Μιλάνο με τα τρίποντά του και στη συνέχεια οι συνεργασίες του ήταν έξοχες. Τρομερή κίνηση, σκριν απανωτά, πάσες με ταχύτητα και τη μπάλα να ην κολλάει και επιμονή στην καλύτερη δυνατή επιλογή. Στο πρώτο μέρος μόνο, που είχε κρατήσει τη Μιλάνο στους 34 πόντους (σκοράρει 80 μ.ο.) είχαν σκοράρει 8 παίκτες του έναντι 5 των Ιταλών. Ξέρετε ποιος ήταν ο πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού; Ο Γουίλτζερ με 12 πόντους. Όταν λοιπόν παίρνεις τόσους πόντους από τον 10ο, 11ο παίκτη της ομάδας είναι απλά… εξαίσιο.
Ο Ολυμπιακός μεταμορφώθηκε και πάλι σε… Λερναία Ύδρα, που κόπηκε το κεφάλι του Στρέλνιεκς (σφίξιμο στον δικέφαλο) και έβγαλε άλλα… τρία συνεχίζοντας να απειλεί ως ομάδα. Θα έκανε ζημιά ο Παπανικολάου από τα 6.75μ.; Ο Μιλουτίνοφ με άλεϊ ουπ; Ο Παπαπέτρου πιάνοντας σον ύπνο τους Ιταλούς; Δεν ήξερε από του έρχονταν του Πιανιτζάνι που απλά ανακάτευε την τράπουλα και πόνταρε στην ποιότητα πλην όμως ατομική των παικτών του. Έτσι δεν το κτυπάς τον Ολυμπιακό. Πόσο μάλλον όταν έχει βρει ρυθμό και παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.
Πόσες φορές ακούστηκαν επιφωνήματα θαυμασμού σε περίτεχνες ντρίμπλες (του Τολιόπουλου) και σε πάσες. Πόσες φόρες χειροκρότησε το ΣΕΡΦ «γεμάτο» από τις φάσεις που έβλεπε. Να γυρνάει η μπάλα με ταχύτητα και να περνάει από όλα τα χέρια…
Το +19 αντικατόπτριζε στο έπακρον το μπάσκετ που έπαιζε ο Ολυμπιακός και στη διαφορά των δύο ομάδων. Κάπου στο 33 στο 35 πίστεψαν και αυτοί (μεταξύ μας όλοι μας) πως το ματς είχε τελειώσει αλλά και εκεί κυριάρχησε η ψυχραιμία και η σοβαρότητα. Μία δημιουργία του Σπανούλη ήταν το ματς.
Καλό και αυτό έτσι όπως έγινε… Όπως το είπε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος: «Ήταν ένα καλό μάθημα το οποίο δεν κόστισε». Δεν πρέπει να ξανασυμβεί… Όχι με κάποια άλλη ομάδα γιατί μπορεί να κοστίσει. Είναι ίσως το τελευταίο που μένει να εμπεδώσουν γιατί με τη Μιλάνο το «όλοι να είναι έτοιμοι και να βοηθάνε» το απέδειξαν. Εξαιρετικός ο Γουίλτζερ που τελικά… δεν σουτάρει μόνο, έξοχος και πάλι ο Τολιόπουλος. Ακόμα και στο 100% που δεν βρίσκονται οι τρεις τραυματίες που επέστρεψαν ήταν άκρως θετικοί και ιδίως ο Μάντζαρης που είχε ανάγκη από μία μεστή εμφάνιση για να πάρει τα πάνω του ξανά κι αυτός.
Ο Ολυμπιακός είναι ένα «ισχυρό σύνολο» όπως ο κόουτς.
Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που ο… Αμερικανός του, που ήρθε πριν από λίγους μήνες στην ομάδα και στην Ευρώπη… έπαιξε με πυρετό. Άλλος στη θέση του, σε άλλες ομάδες, δεν θα το συζήταγαν καν και θα έμεναν σπίτι τους.
Χαμηλά το κεφάλι και συνεχίζουμε… Η πρώτη θέση δεν λέει τίποτα… Ο δρόμος είναι μακρύς!