«Ρε συ, λες να το πάρει;»
Και τώρα; Ολα γίνονται! Αγχος και πίεση υπήρχαν μέχρι χτες για τον Ολυμπιακό. Τον στόχο του τον εκπλήρωσε, τον έναν εκ των δύο (το πρωτάθλημα ο άλλος) και πλέον πάει στην Κωνσταντινούπολη άνετος. Να το ευχαριστηθεί, να το απολαύσει, να τα δώσει όλα, όπως έχει συνηθίσει και ορίζει ο χαρακτήρας και το DNA του και ό,τι βγει… Οπως εμείς ξέρουμε πολύ καλά, τα πάντα γίνονται. Την πίεση για το… κακό αγκάθι που θα βρει και πάλι μπροστά της την έχει η ΤΣΣΚΑ. Την έχει η Φενέρ μέσα στην έδρα της (Τουρκία), η Ρεάλ. Θα την έχουν και οι… εδώ, της Αθήνας, που θα ζουν με το άγχος και το ερώτημα «ρε συ, λες να το πάρουν;». Θα μάθουμε αρχικά το βράδυ της 19ης Μαΐου. Στο πρώτο βήμα που χρειάζεται εκ των δύο… Μέχρι τότε ο Ολυμπιακός θα είναι άνετος. Αλλοι θα έχουν τα ζόρια.
Λοιπόν… Δεν είναι ώρα για αναλύσεις και λόγια πολλά. Ο Ολυμπιακός με το που βγήκε στο παρκέ στο δεύτερο μέρος και μετά τα όσα συζήτησαν μεταξύ τους, απλά… γύρισε τον διακόπτη στο κόκκινο. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσει. Μόλις μπήκαν δίπλα στον Σπανούλη και άλλοι και έδωσαν σκορ, από τη στιγμή που η άμυνα είχε λύσεις και αντιδρούσε σωστά (πλην στα τρίποντα του Πολ) ήταν θέμα χρόνου πότε θα αποσπαζόταν στο σκορ. Πότε θα ξέφευγε με μία απόσταση ασφαλείας στο σκορ ώστε να φορτώσει με έξτρα πίεση την Εφες.
Πέραν των τεχνικών χαρακτηριστικών, της τακτικής, όταν βλέπεις να βουτάνε δύο παίκτες για μία μπάλα, όταν βλέπεις τον πάγκο να είναι όρθιος και να σπρώχνει αυτούς στο παρκέ, τότε ξέρεις πως αυτός ο Ολυμπιακός δεν το χάνει με τίποτα. Ξέρεις πως ο Ολυμπιακός θα είναι στο Final 4 με έναν ακόμα μοναδικό τρόπο, με ανατροπή στην… ανατροπή. Επέστρεψε από την κόλαση του 1-2 στον παράδεισο του 3-2, επιβεβαιώνοντας την παράδοση, όπως και το 2013, αλλά και το μέταλλο αυτής της ομάδας. Το άξιζε πέρα για πέρα. Θα ήταν κρίμα και άδικο να μην είχε περάσει. Οχι γιατί ήταν η Εφές απέναντί του, αλλά για όλη τη χρονιά. Για όλους τους κόπους τους, τις δυσκολίες τους, τα όσα πέρασαν και έλυσαν, συζήτησαν σαν μια οικογένεια όπως πάντα. Για τα θέματα του καθενός, για τους λόγους όλων…
ΥΓ.: Εδρα βγαλμένα από τη δεκαετία του ’90.
ΥΓ.2: Χίλια μπράβο σε όλους.
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 03/05/2017)