Τον Θρύλο θα τον σέβεστε!
Με το ένα πόδι αιωρούνταν και βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού. Επρεπε να αντιδράσει. Να βρυχηθεί. Μεταμορφώθηκε και πάλι σε θηρίο και σαν γνήσιο αρπακτικό, αφού πρώτα την έφερε στα μέτρα του, στη συνέχεια την κατασπάραξε. Της θύμισε με τον χειρότερο τρόπο (γι’ αυτήν) ποιος είναι στο παγκόσμιο μπάσκετ και με τη σειρά της ποια είναι αυτή. Ποιος έχει τη φανέλα, την ιστορία, τον χαρακτήρα και τη δυναμική. Παρασύρθηκε σε δύο ματς, αναμφισβήτητα εξεπλάγη με το physical game της Εφές και τη διαφοροποίηση του παιχνιδιού της, ωστόσο την ύστατη στιγμή, με τη πλάτη στον τοίχο θυμήθηκε και ο ίδιος ποιος πραγματικά είναι. Επρεπε να επανέλθει.
Ξέρετε κάτι; Το ήθελε από την αρχή του ματς. Φάνηκε από την αντίδραση του Σπανούλη στα καραγκιοζιλίκια του Μπαλμπάι. Πίστευε πως θα πειράξει το μυαλό του Βασίλη. Αργησε να φανεί η διαφορά, καθώς ο Ολυμπιακός τής έδωσε διαδρόμους (Γκρέιντζερ), χώρους (σουτ με τον Μπράουν) και το… ριμπάουντ, το δυνατό της όπλο, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε ένα déjà vu. Αμ, δε…
Ο κόουτς έριξε νωρίς το βαρύ χαρτί στο τραπέζι. Παπανικολάου στο «2». Ψηλό σχήμα, με τον «Παπ» να πέφτει πάνω στον Ουρουγουανό (μόλις 2 ασίστ). Εντολή στον σέντερ να μένει στη ρακέτα και να μην τραβιέται και… υπομονή στην επίθεση, όπου σιγά-σιγά ξεκίνησαν να δίνουν Μάντζαρης, Παπανικολάου.
-Σημείωση εδώ: ο Σπανούλης έβαλε 18 πόντους με 5 τριποντάρες (και 1 λάθος, προσέξτε το αυτό), αλλά πλην του Μιλουτίνοφ σκόραραν όλοι από 3 πόντους και είχαν θετικό πρόσημο στο σύστημα αξιολόγησης.
Πολλοί μπορεί να το πουν ρίσκο. Ο κόουτς επέμεινε στο 2ο δεκάλεπτο στους Ουότερς, Γκριν, αλλά και Αγραβάνη, Γιανγκ. Ηθελε να κρατήσει τους Σπανούλη-Πρίντεζη ξεκούραστους όσο μπορούσε. Δεν συγχύστηκε στο 27-14 (15-6 τα ριμπάουντ). Τους κράτησε και έδωσαν πραγματάκια. Εστησε πικ εν ρολ ο Ουότερς, είχε καλή άμυνα. Ο Γιανγκ δουλειά στα ριμπάουντ και με τα φόλοου. Ο Γκριν έδωσε 7 πόντους. Με τη συμβολή και του εξαίσιου Παπανικολάου, με αυτό το σχήμα ο Ολυμπιακός «έκλεισε» την ψαλίδα (στο -6), για να έρθουν δριμύτεροι από τον πάγκο οι αρχηγοί για το -1.
Μην ψάχνετε για κλειδιά… Η άμυνα λειτούργησε και κράτησε την Εφές κάτω από τους 10 πόντους στο 2ο δεκάλεπτο. Το συνέχισε και στο 3ο, με δύναμη, με πάθος. Πήγε στην επαφή, στον τσαμπουκά. Εριξε ξύλο. Είχε φάει πολύ, αλλά αυτήν τη φορά θυμήθηκε πως αυτός είναι πιο σκληρός. Μόνο το πώς πήγε ο Μιλουτίνοφ στα σκριν (χρεώθηκε φάουλ, ΟΚ, αλλά πήγε δυνατά) καταλαβαίνει πολλά.
Τι ήθελε; Την έξτρα ώθηση. Κρατούσε χαμηλά την Εφές στα τρίποντα, χαμήλωνε το ποσοστό της στα δίποντα και παρά το γεγονός ότι έχανε τρίποντα, οδηγούσε την Εφές στο λάθος. Δείτε το κι αυτό. 14 λάθη αυτοί, 9 ο Ολυμπιακός.
Την έξτρα ώθηση, λοιπόν, την πήρε από τον δολοφόνο της Ευρώπης. Από τον κορυφαίο της Ευρώπης. Από τον μύθο της Ευρώπης… Ο Σπανούλης, αφού έστειλε στον πάγκο με 3 φάουλ τον κουτό Μπαλμπάι, εξέθεσε την άμυνα της Εφές. Σκότωνε πίσω από τα σκριν, χωρίς ισορροπία. Παρά το γεγονός ότι είχε απάντηση η Εφές σε κάθε τρίποντο του Ολυμπιακού (2 ο αρχηγός, από 1 Μάντζαρης, Πρίντεζης, Παπανικολάου) είτε με σουτ είτε χτυπώντας στα πόδια τα σέντερ με τον Ερτέλ, ο Ολυμπιακός είχε πετύχει τον σκοπό του. Είχε επιβληθεί, είχε πάρει το προβάδισμα από την αρχή και είχε βάλει την πίεση στην Εφές. Α, είχε σιγήσει και το «Αμπντί Ιπεκτσί». Γιατί έχουμε πει ότι δεν είναι έδρα κολαστήριο, αλλά είναι διαφορετικό να φωνάζουν κι άλλο να ακούγεται η μίρλα και να είναι αγχωμένοι όλοι.
Το αρπακτικό είχε πλευρίσει το θύμα του, που πίστευε ότι ήταν του χεριού του ο Ολυμπιακός. Αυθαδίασε. Με μπλουζάκια, με πανό με… πούλμαν (εμπνευσμένοι από την ιστορία του Παναθηναϊκού), αλλά η ασέβεια πληρώνεται. Ο Ολυμπιακός κατασπάραξε στο 4ο δεκάλεπτο την Εφές. Στο 34’ πήρε μόλις το 2ο επιθετικό του ριμπάουντ, αλλά πέραν του γεγονότος ότι ο Σπανούλης οργίαζε εκτελεστικά, αλλά και μοίραζε ιδανικά, στην άμυνα τους είχαν στραγγαλίσει. Πέταγαν μπάλες εκτός, έχαναν βολές, έμειναν στους 8 πόντους. 8-19 το 4ο δεκάλεπτο και η σειρά στο ΣΕΦ!
Με τον κόσμο του να επαληθεύσει την προϊστορία. Οκτώ φορές οι γηπεδούχοι έχουν πάρει το 5ο ματς. Μένει να το κάνει και ο Ολυμπιακός για το 10ο Final 4 στην ιστορία του.
ΥΓ.: «Easy, one more», όπως φώναζαν στα αποδυτήρια. Ηρεμα, ακόμα ένα!
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 29/04/2017)