(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 24/02/2017)
Μόνο περηφάνια…
Αν πριν το ματς έλεγε κάποιος πως ο Ολυμπιακός θα έχανε με 67-64 μέσα στην Κωνσταντινούπολη από τη Φενέρ, ίσως και να μην ενοχλούσε. Είχε απουσίες, με σημαντικότερη αυτή του αρχηγού, το ροτέισον έσφιξε για να ταιριάξουν τα μαρκαρίσματα, οπότε κάποια στιγμή θα κουράζονταν και ίσως να μην άντεχαν, ενώ το χάπι το χρυσώνει η διαφύλαξη του +9 από το ΣΕΦ.
Εχοντας όλοι πλέον την εικόνα του ματς, ίσως να ενοχλεί η ήττα λίγο παραπάνω τώρα, γιατί στο μυαλό κυριαρχεί το «κρίμα» και σε τρώει το «γιατί». Δεν μένουμε στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός στο 3ο δεκάλεπτο με το επιμέρους 7-22 κατάφερε να προηγηθεί ακόμα και με 11 πόντους, ενώ το σκορ στο 30 ήταν 47-56. Η Φενέρ μπορεί να μην είναι η περσινή, αλλά δεν έγινε και καμία ομαδούλα ξαφνικά. Φυσικά και θα έκανε την αντεπίθεσή της. Το θέμα είναι κάπου ο Ολυμπιακός να της έκοβε τη φόρα και να μην έφτανε στο 14-0 το σερί. Είναι λογικό να χάσουν το μυαλό τους, να μπουρδουκλωθούν, να παρασυρθούν. Δεν εκνευρίζει, μόνο στεναχωρεί.
Επειτα, ο Ολυμπιακός έχυσε την καρδάρα με το γάλα με δικά του αποκλειστικά λάθη. Θυμάμαι πρόχειρα δύο του Μάντζαρη (δεν τον κατηγορώ): Πάσα άλεϊ ουπ που δεν πέρασε για τον Μπιρτς (χωρίς τον Σπανούλη είναι άλλος παίκτης μπροστά, ενώ στην άμυνα φοβήθηκε με τα θηρία παίρνοντας μόνο 1 ριμπάουντ) και στη συνέχεια πάτησε την πλάγια γραμμή. Τα λάθη του, αλλά και η κούραση (συν το ξύλο που φάγανε στην προσπάθεια της ανατροπής από την Φενέρ) έφεραν την κατάρρευση. Δεν άντεξε ο Ολυμπιακός ο οποίος έστω και την ύστατη στιγμή έσωσε την παρτίδα της διαφοράς (το +9 του ΣΕΦ). Εδώ πάντως έχω να καταθέσω μία λεπτομέρεια. Πολύ καλώς που προστατεύτηκε η διαφορά, αλλά η Φενέρ έχει μόνο μία Μαδρίτη. Το πρόγραμμά της είναι πολύ πιο εύκολο σε σχέση με αυτό του Ολυμπιακού.
Η εμφάνιση του Ολυμπιακού ήταν αντρίκεια, μάγκικη και σκόρπισε με περηφάνια ξανά τους φίλους του. Πάλεψε μέχρι τέλους, πάλεψε όσο άντεξε. Ηττήθηκε, αλλά μάτωσε και πάλι την ερυθρόλευκη.