Ντούντα μου, κατάλαβες από πού σου ήρθε;

Βρε, τι μου θυμίζει αυτή η ομάδα, τι μου θυμίζει… Μάλλον τους μάγκες αυτούς που αρνούνται να παραδοθούν. Που δεν τα παρατάνε ποτέ. Ίσως αυτούς που δείχνουνε σε κάθε παιχνίδι, με κάθε αντιξοότητα «guts» όπως είπε εύστοχα ο Ντάνιελ Χάκετ. Αυτούς που έχουν αναγάγει σε επιστήμη την ανατροπή στο μπάσκετ. Το πώς είναι να τεζάρεις τον αντίπαλο και να τον προσγειώνεις στο παρκέ με το κεφάλι όταν αυτός πετάει στα ουράνια θεωρώντας ότι έχει τη νίκη στο τσεπάκι του. Αμ δε! Ρε Τζέισον, ρε Τόμας, ρε Ντάριο ακόμα να μάθετε τι εστί Ολυμπιακός; Από την εποχή του Ίβκοβιτς τρεις παίκτες έχουν απομείνει (Σπανούλης, Πρίντεζης, Μάντζαρης) αλλά το dna δεν αλλάζει. Αυτό το κράμα δεν σπάει. Δεν χαλάει. Πολλοί προσπάθησαν να αντιγράψουν το μοντέλο των Αγγελόπουλων, ουδείς το έχει καταφέρει. Αυτό που σε κάθε ευκαιρία θα τσαλαπατάει τα ακριβοπληρωμένα ρόστερ και τα «παιχνιδάκια» των (και με τους) μάνατζερ. Αυτό που χάσει-κερδίσει θα φύγει με ψηλά το κεφάλι και παίκτες «γεμάτους» που θα ξέρουν ότι παρά τα λάθη τους, έδωσαν τα πάντα. Μόχθησαν και πάλεψαν και πήγαν στο ταμείο μετά για απολογισμό.

Από καιρό φαίνονταν ότι η ομάδα ήθελε μία πειστική νίκη. Καλή η διαφορά με τη Λιμόζ αλλά η Εφές όπως και να το κάνεις με το ποιοτικότατο ρόστερ της, το ακριβοπληρωμένο και φυσικά το «γεμάτο» παντού έμοιαζε ο ιδεατός αντίπαλος. Η κατάλληλη ευκαιρία στο ιδανικό μομέντουμ. Ακόμα και έτσι όπως εξελίχθηκε το ματς- με τον Ολυμπιακό να έχει την ευκαιρία στο τέλος να το πάρει (και όχι να το κλέψει) για μία βολή (11/18 παρεμπιπτόντως)- είναι πολύ καλύτερο από το να είχε φύγει νικητής σε ένα παιχνίδι όπου θα είχε το πάνω χέρι και το προβάδισμα ασφαλείας.

ΑΜΥΝΑ, ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ… 52% ΔΙΠΟΝΤΟ!

Ναι, έτσι ξεκίνησε και συνέχισε ο Ολυμπιακός στο «Αμπντί Ιπεκτσί». Καθόλα διαβασμένος, προσηλωμένος και δυνατός στην άμυνά του (13 και 17 πόντους δέχθηκε αντίστοιχα στα δύο πρώτα δεκάλεπτα) αλλά μην γελιόμαστε. Ποιός είχε την πίστη και την αισιοδοξία ότι θα άντεχε σε αυτά τα υψηλά στάνταρ. Ότι η Εφές δεν θα είχε αντίδραση όταν μάλιστα προέρχονταν από 2 ήττες.

Αυτό φάνηκε και στο 2ο δεκάλεπτο, όταν κάπου σταθεροποιήθηκε η διαφορά από τους 15 στους 7 πόντους, ωστόσο ο Ολυμπιακός με υπομονή και αυτοσυγκέντρωση ήλεγχε το ματς. Έκανε το παιχνίδι του και οδηγούσε εκεί που ήθελε αυτός την Εφές.

Η ομάδα των 86 πόντων είχε σημειώσει 30 στα πρώτα 20 λεπτά έχοντας ρίξει το τρίποντό της στο 22% (από 46.5%) με 2/9, έχοντας 8/23 δίποντα και 5 λάθη. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Ο Τάιους που τον… θυμήθηκε ο Ίβκοβιτς δημιούργησε θέματα, όπως και κάποιος Ντουβερίογλου στον Σπανούλη (1/8 σουτ και 3 φάουλ στο ημίχρονο) με την ανέχεια των διαιτητών (πάλι κάκιστη εκεί μέσα) ωστόσο ο έλεγχος ήταν για τα καλά στα χέρια του, δίχως να δίνει ρυθμό στα λεγόμενα καλά όπλα της Εφές. Στόχευσε το παιχνίδι του, το τρίποντο δεν του έδωσε πολλά (3/11-27%) και μυαλωμένα δεν ήρθε τυχαία το 52% στα δίποντα (11/21), έκανε μόλις 3 λάθη, ανταπέδωσε με 3 μπλοκ αλλά και οι ριμάδες οι βολές… στο σίδερο (5/10).

«ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ, ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΛΕΠΤΟ ΤΗΝ ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΑΣ»

Στο ημίχρονο ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στην ομιλία του στα αποδυτήρια τους είπε «πάμε καλά, κάνουμε αυτά που έχουμε σχεδιάσει, ελέγχουμε το παιχνίδι οπότε συνεχίζουμε έτσι. Κρατάμε την αυτοσυγκέντρωσή μας, δεν τη χάνουμε λεπτό» και για μεγάλο διάστημα το τήρησαν, αν και η Εφές έδειχνε ότι ήταν θέμα χρόνου να πάρει το προβάδισμα. Όπως και έγινε με τον Ερτέλ από έξω και τους Σάριτς, Ντάνστον και Γκρέιτζερ από μέσα, με τον Ουρουγουανό να «κτυπάει» τον Σπανούλη.

Ο Ολυμπιακός δεν την άφηνε όμως, έβρισκε λύσεις και τις έκοβε τα φτερά. Μα με το τρίποντο του Σπανούλη που ανάγκασε τον εκφωνητή να πει «είναι μέσα στο παιχνίδι», μα με τον καλό αυτή τη φορά Αγραβάνη, μα με τον Χάκετ, την είχε εκεί στα ζόρια και την κρατούσε στους 54 πόντους.

Ένα τέμπο και μία έκβαση που βόλευε τον Ολυμπιακό.

Το πρόβλημα θεωρώ πως και αυτή τη φορά δημιουργήθηκε από την επίθεση. Σε αυτό το πεντάλεπτο του 4ου δεκαλέπτου, οι λύσεις λιγόστευαν, πολλές επιλογές ήταν κακές με αποτέλεσμα η Εφές να έχει το ριμπάουντ (πήρε τον έλεγχο με 31-28) και να τρέχει στο τρανζίσιον. Η αντίδραση του Ολυμπιακού εκεί δεν ήταν καλή. Δέχτηκε εύκολους πόντους από τους Γκρέιτζερ και Μπράουν, δεν κάλυψε σωστά και ήρθαν τρίποντα από τους Σάριτς και Γκρέιτζερ και το μομέντουμ ήταν με πόδια και με χέρια στη μεριά της Εφές.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Ανατρέπονταν το 72-61 με 4:30 λεπτά να απομένουν; Αν μιλούσαμε για άλλη ομάδα ίσως η απάντηση να ήταν κατά μεγάλο ποσοστό αρνητική. Με ψυχραιμία άρχισε να τροφοδοτείται ο Πρίντεζης. Δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την ώρα άλλο «4άρι» με τα τελειώματα του Γιώργου. Κουράστηκε και φάνηκε αυτό, αλλά και πάλι, στην επόμενη επίθεση ήταν εκεί. Είχε στήριγμα τον Παπαπέτρου που έκανε ματσάρα και στο «3» και στο «4», είχε τον Χάκετ- αμφότεροι με καθοριστικά τρίποντα- έδινε και ο Λοτζέσκι από μέσα για να χτίσει ένα επιμέρους 4-14 και να πάει σε μία ακόμα μεγάλη ανατροπή. Θα είχε ολοκληρωθεί στο απόλυτο αν ο Στρόμπερι αντί για μία βολή είχε πάρει το γκολ φάουλ.

Παρένθεση

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έκανε ο Πρίντεζης το φάουλ στον Γκρέιντζερ στα 19΄΄ και όχι ο Λοτζέσκι που ήταν και οι δύο μαζί. Του Πρίντεζη ήταν το 5ο. Ο Ματ είχε ή 1 ή 2.

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ ΜΕ ΣΠΑΝΟΥΛΗ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ

Στην παράταση ο Ολυμπιακός στην επίθεση, με τον Σπανούλη στον πάγκο από την ανατροπή της 4ης περιόδου ακόμα, έμοιαζε με… Λερναία Ύδρα. Με ψυχραιμία και ψυχρό αίμα είχε λύσεις και απαντήσεις σε όλα. Ακόμα και στον εκφωνητή που έλεγε «η σειρά του Ερτέλ, αυτός θα τελειώσει το ματς» και σε κάθε καλάθι του Ολυμπιακού τόνιζε ότι αυτά που βλέπουμε γίνονται «με τον Σπανούλη ακόμα στον πάγκο».

Ο Λοτζέσκι έβαλε δύο τρίποντα ενώ είχε 0/3 και του είχε φύγει η μπάλα στον αιφνιδιασμό. Ο Αθηναίου ήταν εκεί, ο Παπαπέτρου με εξαιρετική κίνηση κάτω από το καλάθι (επιμένω στο «4» παίζει καλύτερα) και κυρίως, εν αρχή όλων, με καθοριστικές άμυνες. Κομβική όλων το κλέψιμο του Χάκετ, που μαζί με τους Χάντερ και Λοτζέσκι έκαναν την κατοχή δική τους πριν σημειώσει στον αιφνιδιασμό ο Στρόμπερι το καλάθι που σφράγισε το σπουδαίο αυτό διπλό.

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΣΠΑΝΟΥΛΗ ΚΑΙ Η «ΟΜΑΔΑ»

Αυτό (θα) είναι ο Ολυμπιακός. Αυτόν τον χαρακτήρα προσπαθούν στο Λιμάνι να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν μέσα από μία διαδικασία πλήρους ένταξης των νέων παικτών στην ομάδα και διαχείρισης των διεθνών. Βλέπετε τον Χάκετ, 8 ασίστ καθοριστικά καλάθια, τρομερές άμυνες. Ο Στρόμπερι έδωσε πολλά, μην μείνετε στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας. Κουβαλάει πολύ πίεση αλλά βλέπετε πως παιχνίδι το παιχνίδι δίνει και περισσότερα. Ο Παπαπέτρου ήταν εξαιρετικός. Τον λογίζω στους «νέους» καθώς έχει αρμοδιότητές αυξημένες σε δύο θέσεις και υψηλές απαιτήσεις πλέον από όλους.

Ο Χάντερ, με τον τραυματισμό του Γιανγκ βούτηξε στα βαθιά του αγώνα, δεν ήταν για 28 λεπτά αλλά πέτυχε το θηρίο με -καμία ολόκληρη προπόνηση και μετά από διάστρεμμα Α΄ βαθμού- 15 πόντους με 7/8 δίποντα. Καλός και ο Αγραβάνης. Να λέμε και τα καλά όχι μόνο τα άσχημα. Για τον Πρίντεζη τι να πει κανείς ή τον Λοτζέσκι που εκεί που μοιάζει «χαμένος» στο ματς την ίδια ώρα τους εκτελεί…

Όλα αυτά έγιναν με τον Σπανούλη εκτός στην ανατροπή και στην παράταση. Ο κόουτς τον κάθισε στον πάγκο βλέποντας πως δεν είναι σε καλό βράδυ σε άμυνα και επίθεση, κοίταξε το καλό της ομάδας ως όφειλε και όχι τα πρόσωπα και βασίστηκε στο σχήμα που έκανε την αντεπίθεση. Όταν τελείωσε το ματς, ο Σπανούλης ήταν ο πρώτος που έτρεξε στους συμπαίκτες του με χαμόγελο αληθινό και τους συνέχαιρε έναν –έναν. Αυτό είναι ΟΜΑΔΑ.

Κι αν πρακτικά δεν είναι ακόμη, μιλώντας για το δέσιμο και τη χημεία θα γίνει σύντομα. Μέσα από τέτοια παιχνίδια, μέσα από τέτοιες εμφανίσεις με χαρακτήρα και σθένος, απέναντι σε τέτοιες ομάδες. Αυτά έχει ανάγκη. Να μην είχε τραυματιστεί και ο Γιανγκ και όλα θα ήταν υπέροχα στην Κωνσταντινούπολη. Όχι τίποτα άλλο, μην έχουμε πάλι τα περσινά… Ένας μπαίνει άλλος τίθεται εκτός.

Η προσπάθεια συνεχίζεται. Έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και στη σεζόν και στα στάνταρ της!

ΥΓ: Ο τίτλος του blog δεν είναι ειρωνικός ή εκχυδαϊστικός. Τον σέβομαι και τον εκτιμώ σε τέτοιο βαθμό που ακόμα τσακώνομαι γι αυτόν, αλλά το καλοκαίρι ο ίδιος επέδειξε ασέβεια στον Ολυμπιακό. Δεν με ακουμπάει καθόλου που πήγε και δούλεψε σε άλλη ομάδα ενώ είχε πει (δημόσια) άλλα. Μίλαγε όμως με παίκτη του Ολυμπιακού ενώ η σεζόν ήταν στην κορύφωσή της (Ντάνστον) και είχε στο μυαλό του όπως και ο άμεσος συνεργάτης του, να αποδυναμώσει τον Ολυμπιακό. Ίσως και να κατάλαβαν λοιπόν πως… το μοντέλο δεν αντιγράφεται!

Με όλο τον σεβασμό «Άρχοντα»!

ΥΓ2: Χίλια μπράβο (και λίγα είναι) σε αυτούς που βρέθηκαν στο «Αμπντί Ιπεκτσί» και στα κρίσιμα σημεία ήταν λες και έπαιζαν αυτοί μέσα. Γι αυτό είναι τόσο ξεχωριστός ο κόσμος του Ολυμπιακού.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!

Διαβάστε επίσης

Η συμμορία των 16!

Ο Θεόφιλος Τυριντζής γράφει για την παροιμιώδη συσπείρωση των «ερυθρόλευκων», το μότο που δεσπόζει στα αποδυτήρια αλλά και... το φόβητρο στη ρακέτα!

Σσσσσσ… Σεβασμός!

Ο Θεόφιλος Τυριντζής θυμάται τα λόγια του Γιώργου Πρίντεζη αρχές Οκτωβρίου, που γίνονται ήδη πράξη και «γεμίζει» βλέποντας τους «ερυθρόλευκους» να σέρνονται στις… πινακίδες!

Felipe... Athinaiou!

Ο Θεόφιλος Τυριντζής ξεχωρίζει τον πραγματικό... Πάρντο του ΣΕΦ, ο Χάκετ τού ξύπνησε μνήμες Λονδίνου ενώ «γεμίζει» βλέποντας στη σωστή κατεύθυνση την ομάδα!

Τα «μηνύματα» πολλά, η «ασπίδα» μία!

Ο Θεόφιλος Τυριντζής αποκρυπτογραφεί τα λεγόμενα του Γ. Αγγελόπουλου, απομυθοποιεί το «μειωμένο μπάτζετ», δυστυχώς ασχολείται ξανά με Σλούκα-Ντάνστον και εξαίρει το παράδειγμα του Πρίντεζη.