Felipe... Athinaiou!

Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2015 - 01:10

Μπορεί ο Πάτρικ Γιανγκ να ένιωσε, όπως είπε, σαν τον… Φελίπε Πάρντο, επειδή ο κόσμος τραγούδησε ρυθμικά το όνομά του, ωστόσο αν μπορούσε να γίνει μία άτυπη προσομοίωση, Πάρντο «ντύθηκε» στο ΣΕΦ με τη Λιμόζ… ο Γιάννης Αθηναίου. Ένα παιδί που δεν «πουλάει», έχει αντιεμπορικό όνομα και θα μένει στη σκιά όσο καλή εμφάνιση κι αν πραγματοποιήσει, όπως συμβαίνει και με τον Μάντζαρη. Πολύ απλά γιατί δεν είναι φαντεζί. Ένας παίκτης που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει όλα αυτά που γουστάρει ο κόσμος και βλέπει από τον Γιανγκ (κοψίματα, καρφώματα, κραυγές) αλλά, αν θέλετε να μιλήσουμε για σιωπηλή δουλειά, να βρούμε το «κλειδί» στο ματς με τους Γάλλους, να συζητήσουμε για το μομέντουμ, την ακαριαία προσφορά ερχόμενος από τον πάγκο (συγκριτικά στα ματς με Ντιναμό και Λιμόζ αντίστοιχα), ο Αθηναίου έκανε τη δουλειά!

Ο Ολυμπιακός στο 2ο δεκάλεπτο με τη Λιμόζ μετρούσε 5 λεπτά γεμάτα χωρίς σκορ. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αλλάζει αμέσως την «τριάδα» στην περιφέρεια και πηγαίνει σε σχήμα με Μάντζαρη, Σπανούλη, Αθηναίου. Ο 11ος ή 12ος παίκτης στο ροτέισον και στο ρόστερ της ομάδας, μπαίνει στο παρκέ και αγωνίζεται λες και πρόκειται για τελικό Ευρωλίγκας.

Παίζει πρώτα τρομερή άμυνα και πιέζει σωστά πάνω στη μπάλα, προσέχοντας με πλάγια βήματα και την αλλαγή μετά το σκριν, ενώ στην επίθεση, με αυτοπεποίθηση, δεν το σκέφτεται καν και παίρνει δύο τρίποντα. Έξι γρήγοροι πόντοι δικοί του, που συνετέλεσαν αφενός στο να σπάσει η επιθετική ανομβρία του Ολυμπιακού μετά τα 0/9 τρίποντα και τα 5 στείρα λεπτά, αφετέρου βοηθάνε στο 10-0 σερί που σημειώνουν οι «ερυθρόλευκοι» για το προσπέρασμα.

Τι θέλω να πω όμως… Ο Γιάννης Αθηναίου είναι το καταλληλότερο παράδειγμα που θέλουν οι προπονητές. Είναι ο παίκτης που έχει συγκεκριμένο ρόλο στην ομάδα, που ήρθε ως ο πέμπτος χειριστής που επιθυμούσε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και που γνωρίζει ότι ο χρόνος του θα είναι περιορισμένος. Αυτό όμως που τονίζει ξανά και ξανά ο κόουτς το έκανε πράξη. Ως όφειλε- γιατί μιλάμε για Ολυμπιακό- επέδειξε την απαιτούμενη ετοιμότητα και προσήλωση και με που κλήθηκε να περάσει στο παρκέ, βοήθησε τα μέγιστα και στα δύο σημεία του παρκέ. Το ξαναλέμε. Μην μένετε μόνο στα δύο απανωτά τρίποντα που έβαλε αλλά δείτε-προσέξτε και τις άμυνες που έβγαλε.

Αυτό επιβάλλεται να κάνουν άπαντες. Για όσο χρόνο κληθούν. Όποια δουλειά τους αναθέσει ο προπονητής τους. Το φωνάζει από πέρσι ο Σφαιρόπουλος, ας το καταλάβουν όλοι, γιατί μέχρι στιγμής δείχνουν να μην το έχουν κατανοήσει άπαντες. Όσο γίνεται αυτό όμως, ο χρόνος τους θα μειώνεται και θα βλέπουν τον… πίσω τους (θεωρητικά στην ιεραρχία) να τους προσπερνάει!

ΕΜΦΑΝΙΣΕ ΨΗΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ

Πάμε παρακάτω… Η Λιμόζ δεν αποτελεί παραδοσιακή δύναμη στην Ευρώπη. Δεν έχει το όνομα του παρελθόντος, ούτε την ποιότητα. Είναι όμως ομάδα αξιόμαχη που έβαλε χάρη στην αθλητικότητα και τη δύναμή της δύσκολα στον Ολυμπιακό για ένα μεγάλο διάστημα. Το πώς αντέδρασαν όμως αυτή τη φορά οι Πειραιώτες ήταν αυτό που μου άρεσε. Αυτό που με «γέμισε» και με καθησύχασε για τη συνέχεια. Γιατί έδειξαν να ανασύρονται και να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα αυτά τα στοιχεία του πρόσφατου παρελθόντος. Η φιλοσοφία αυτή που θέλει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος να στιγματίσει την ομάδα και να την χαρακτηρίζει στην πορεία της.

Καλή άμυνα ο Ολυμπιακός έπαιζε από την αρχή. Οι 29 πόντοι παθητικό στο πρώτο μέρος (17 και 12) δεν είναι άσχημοι. Στην επίθεση είχαν και πάλι το θέμα που ξεκίνησαν με 0/9 τρίποντα χάνοντας την ψυχολογία τους που αντικαταστάθηκε με εκνευρισμό. Όταν μίλησαν όμως στα αποδυτήρια στο ημίχρονο και ηρέμησαν, τα έδωσαν όλα στην άμυνά τους. Γιατί από εκεί, θέλουν να βρουν ρυθμό και αυτοπεποίθηση. Όπως και στο στείρο 5άλεπτο στο 2ο δεκάλεπτο, μέσα από αυτήν, απέτρεψαν τη Λιμόζ να ξεφύγει στο σκορ.

Στο δεύτερο μέρος λοιπόν εμφανίστηκε ένας Ολυμπιακός από το… πέρσι. Μπασκετικό ξύλο. Αφόρητη πίεση στην άμυνα απέναντι σε μία αθλητική ομάδα. Πολλές αλλοιώσεις στις πάσες καθώς χέρια έβγαιναν παντού. Κλεψίματα που έβγαλαν αιφνιδιασμούς. Ένας Γιανγκ που σηκώνονταν από το πουθενά και με απανωτά άλματα έκοβε τα πάντα… καρφώνοντας τη μπάλα λες και παίζει βόλεϊ. Έκανε παράλληλα «παιχνίδι» και με την εξέδρα, βγάζοντας κραυγές και σηκώνοντας τα χέρια.

Όλα αυτά όμως ξεκίνησαν μετά την ομιλία τους στα αποδυτήρια και βλέποντας οι υπόλοιποι τον αρχηγό τους να… βουτάει στο παρκέ και να πέφτει στα πόδια του αντιπάλου για τη μπάλα. Όταν βουτάει ο Σπανούλης με το κεφάλι για μία κατοχή έχοντας πιο πριν σκοράρει κιόλας, ο… τελευταίος οφείλει να ακολουθήσει, να… ματώσει!

Αυτός ο Ολυμπιακός, ακόμα και κόντρα στη Λιμόζ, μου αρέσει. Με «γεμίζει» και μου δείχνει ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση. Ότι πλέον έχει τη σωστή νοοτροπία. Παλεύει, κι ας μην του βγαίνουν πράγματα, κι ας μην είναι όλοι στην ίδια κατάσταση, κι ας μην έχει βρει ακόμη την ομοιογένειά του.

Ο Χάκετ για παράδειγμα, με τους Γάλλους ήταν μέτριος προς (επιεικώς) κακός ωστόσο είναι υγιές και στη σωστή κατεύθυνση το ότι ακολούθησε τον αντίπαλο του (αν θυμάμαι καλά ήταν ο Κουλπέπερ) όταν έφυγε στον αιφνιδιασμό ολομόναχος. Τάχιστα πήδηξε για ένα θεματικό μπλοκ. Δεν το κατάφερε, έκανε φάουλ, αλλά αφενός δεν μπήκε ένα εύκολο καλάθι για τη Λιμόζ, αφετέρου προσπάθησε όπως είχαν κάνει και οι Παπανικολάου-Χάινς στο Λονδίνο με τον Μίροτιτς στον τελικό με τη Ρεάλ. Ποτέ δεν ξέρεις… Οφείλεις όμως να το προσπαθήσεις.

Με βάση του αυτή την άμυνα, ο Ολυμπιακός άρχισε να ξεμπλοκάρει και στην επίθεση. Όταν στο 2ο μέρος μπήκαν τα πρώτα από τους Σπανούλη και Πρίντεζη, η αυτοπεποίθηση και η ψυχολογία ανέβηκαν κατακόρυφα. Έβγαλαν το παιχνίδι τους, «άνοιξαν» την άμυνα τον Λιμουζό φτάνοντας στο σημείο να έχουν στο 2ο μέρος 13/17 δίποντα και 12 ασίστ από τις συνολικά 19 που μοίρασαν. Να σκοράρουν από τους 16 και 12 πόντους του 1ου μέρους, 23 και 24 σε 3ο και 4ο δεκάλεπτο αντίστοιχα. Το σημαντικότερο όλων; Ακόμα κι όταν η Λιμόζ πέταξε λευκή πετσέτα δεν σταματούσαν, δείχνοντας πως το dna αυτής της ομάδας όχι απλά έχει μείνει αλλά αναβλύζει πλέον παιχνίδι με παιχνίδι περισσότερο.

Αυτή (θα) είναι η φιλοσοφία του Ολυμπιακού. Αυτός είναι ο τρόπος παιχνιδιού που θέλει από τους παίκτες του ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Ακόμα και όταν η επίθεση δεν τους πηγαίνει, τα σουτ δεν μπαίνουν, η άμυνα πρέπει να βαστάει.

Ο ΣΤΡΟΜΠΕΡΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΡΑΒΑΝΗΣ

Δεν προτιμώ εγώ να μείνω στο… αυτοκαλάθι του Στρόμπερι. Τέτοιο έχει βάλει και ο Γιανγκ αλλά δεν «ακούστηκε» τόσο πολύ. Ήταν πάνω στην προσπάθειά του και στο πάθος του να διώξει τη μπάλα. Να μείνουμε εκεί και να τον γελοιοποιήσουμε; Όχι ευχαριστώ… Θα σταθώ στην απόδοσή του όταν πέρασε για δεύτερη φορά στο παρκέ… Πήρε δύο ντράιβ από τα πλάγια και σκόραρε 5 πόντους σερί, ανεβάζοντας τη διαφορά στο +9. Έπαιξε και πάλι καλές άμυνες. Έκλεψε μπάλες, αυτός και ο Μάντζαρης έβγαλαν ιδανικά την ομάδα στον αιφνιδιασμό. Διάβασε σωστά το παιχνίδι του αντιπάλου, ενώ κοιτούσε και να δημιουργήσει κάποια συνθήκη (2 ασίστ). Σε 16 λεπτά είχε 12 πόντους με 5/7 δίποντα, 0/2 τρίποντα, 2/2 βολές, 1 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 2 κλεψίματα και 16 μονάδες στο σύστημα αξιολόγησης. 17 είχε ο Πρίντεζης για να καταλάβετε.

Ο Στρόμπερι είναι καλός παίκτης και μπορεί να δώσει στην ομάδα όσα ακριβώς θέλει ο προπονητής του. Άλλαξε ο ρόλος του, διαφοροποιήθηκε ο χρόνος του σε σχέση με την πρώην του ομάδα και πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτά που είναι να κάνει στο παρκέ, πιο άμεσα και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Αν και του βγαίνει μέσα στο παιχνίδι η πεσμένη ψυχολογία του, ο ίδιος πιστεύει στον εαυτό του και οι προπονητές τον ενθαρρύνουν συνεχώς ώστε παιχνίδι με παιχνίδι να βοηθάει όλο και περισσότερο την ομάδα. Το ότι δείχνει καλά στοιχεία όμως δεν δύναται να το προσπεράσουμε, μόνο και μόνο από εμμονή ή από προκατάληψη.

Αντίθετα με προβληματίζει ο Αγραβάνης και γενικότερα το «4». Το έχω αναφέρει ξανά, ο Ολυμπιακός μού φαίνεται, χάνει σε αθλητικότητα, ενέργεια, στο εκρηκτικό και γρήγορο «δίδυμο» που συνέθεταν ο Ντάνστον με τον Πέτγουεϊ πέρσι. Το αρχικό πλάνο ήταν κατά συνθήκη και όποτε χρειαστεί να πάει στο «4» ο Χάντερ και να συνθέσει «δίδυμο» με Γιανγκ αλλά ο Αμερικανός είναι άτυχος από το ξεκίνημα.

Ο Αγραβάνης φαίνεται χαμένος. Πελαγωμένος. Δεν πατάει γερά στα πόδια του και δύσκολα βρίσκεις θετικό πρόσημο κατά την παρουσία του στο παρκέ στα τελευταία παιχνίδια. Ίσως γι αυτό και έχει μειωθεί ο χρόνος του: Με τη Λιμόζ πέρασε στο παρκέ για 7:22 (είχε τον μικρότερο χρόνο συμμετοχής). Στη Πυλαία με τον ΠΑΟΚ σε ματς με παράταση, έπαιξε για 7:32. Με τη Λαμποράλ και με έξτρα πέντε λεπτά και εκεί, ακόμα πιο λίγο, 4:27 ο χρόνος του.

Με τους Γάλλους σηκώθηκε ο Τσαϊρέλης πρώτη αλλαγή στο «4» με ότι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι μήνυμα; Τακτική πάντως δεν μου μοιάζει καθώς μιλάμε για δύο πανομοιότυπα «τεσσάρια». Βαριά και όχι αθλητικά. Οι δυνατότητες δεν του λείπουν. Ίσως απουσιάζει η σωστή νοοτροπία. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να σκύψει το κεφάλι και να δουλέψει ακόμα πιο σκληρά ακούγοντας πιστά τις οδηγίες του προπονητή του. Ακούγοντας μόνο και δουλεύοντας… Διαφορετικά θα συμβιβαστεί σε μία ιδέα που καμία από τις δύο πλευρές δεν επιθυμεί.

ΥΓ: Στον Γιανγκ δεν αναφέρθηκα πιο αναλυτικά εσκεμμένα. Τι να πούμε για έναν 23χρονο που κάθε φορά κάνει και καλύτερα όλα αυτά για τα οποία ντύθηκε στα «ερυθρόλευκα»; Που έχει ήδη 20.5 μέσο όρο μονάδες στο σύστημα αξιολόγησης στην Ευρωλίγκα; Ας μιλήσουν αυτοί που αναπολούν τον Ντάνστον και τον Χάινς. Λες και η ζωή στον Ολυμπιακό σταματάει σε συγκεκριμένα πρόσωπα.

ΥΓ2: Για να δούμε ειδικά θέματα και πινακάκια αφού αρέσουν οι συγκρίσεις… Στα τελευταία 22 παιχνίδια εκτός έδρας στην Ευρωλίγκα 19 ήττες ο Παναθηναϊκός. Α, και κάτι άλλο. Έρμπολ βολή είχε και ο Χαραλαμπόπουλος. Όχι μόνο ο Στρόμπερι.

ΥΓ3: Στο πρώτο ημίχρονο με τη Λιμόζ, η μουρμούρα και το «ααα» δυσφορίας στα άστοχα τρίποντα έκανε την εμφάνισή του μετά από χρόνια. Είχε κοπεί και αμέσως ακούγονταν χειροκρότημα στήριξης και ενθάρρυνσης. Δεν βοηθάει η δυσφορία. Τουλάχιστον στο 2ο διορθώθηκε και ο κόσμος έφυγε «γεμάτος».

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!

Διαβάστε επίσης

Ντούντα μου, κατάλαβες από πού σου ήρθε;

Ο Θεόφιλος Τυριντζής γράφει για έναν Ολυμπιακό μετρ των ανατροπών, για το dna που όσοι κι αν αλλάξουν μένει αναλλοίωτο, τη μαγκιά του Σφαιρόπουλου και… τα προσεχώς!

Η συμμορία των 16!

Ο Θεόφιλος Τυριντζής γράφει για την παροιμιώδη συσπείρωση των «ερυθρόλευκων», το μότο που δεσπόζει στα αποδυτήρια αλλά και... το φόβητρο στη ρακέτα!

Τα «μηνύματα» πολλά, η «ασπίδα» μία!

Ο Θεόφιλος Τυριντζής αποκρυπτογραφεί τα λεγόμενα του Γ. Αγγελόπουλου, απομυθοποιεί το «μειωμένο μπάτζετ», δυστυχώς ασχολείται ξανά με Σλούκα-Ντάνστον και εξαίρει το παράδειγμα του Πρίντεζη.