Το χειροκρότημα που χρωστάς
Δεν ξέρω και δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά τι θα γίνει με όλους τους υποψήφιους προς αποχώρηση ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Και δεν μπορώ να το ξέρω επειδή υπάρχουν συμφωνίες, συμβόλαια, χρήματα κτλ. Δεν πατάς delete και ξαφνικά εξαφανίζονται ή διαγράφονται πράγματα. Τη λίστα με τους υποψήφιους είμαι βέβαιος ότι την έχετε υπόψιν σας. Έχει γραφτεί, έχει ειπωθεί, λογικά κάπου τη διαβάσατε / ακούσατε. Ακόμα κι αυτό να μη συνέβη, δε θέλει ιδιαίτερη εξυπνάδα να αντιληφθείτε ποιοί δεν κρίνονται απαραίτητοι, άρα είναι καλύτερο και για τους ίδιους και για τον Ολυμπιακό να αποχωρήσουν. Σ' αυτή τη λίστα υπάρχουν και «λαμπερά», βαριά, ονόματα. Παίκτες που αποθεώθηκαν και ένιωσαν τη ζεστασιά πριν καν διανύσουν έστω και ένα μέτρο εντός αγωνιστικού χώρου χύνοντας μια στάλα ιδρώτα.
Αυτό που σκέφτομαι σίγουρα είναι ότι τα βαριά ονόματα απολαμβάνουν μιας προκαταβολικής προνομιακής μεταχείρισης από τον κόσμο αφού... θαμπώνουν. Μερικές φορές θαμπώνουν τόσο που δεν επιτρέπουν να φανούν γρήγορα κάποια πράγματα που είναι φανερά αλλά μες τη λάμψη γίνεται δύσκολο να τα διακρίνεις. Προκαταβολικά λοιπόν αποθεώνονται παίκτες με βαρύ βιογραφικό και εισπράττουν προκαταβολικά «ποσότητα» χειροκροτήματος που δεν έχουν εισπράξει άλλοι που βρίσκονται χρόνια ολόκληρα στην ομάδα και δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν και μάχονται διαρκώς.
Μιλάω για παίκτες που μπορεί να μην είναι οι πλέον ταλαντούχοι αλλά είναι οι πλέον δεσμευμένοι και δοσμένοι στην ομάδα. Σ' αυτούς τους παίκτες, οι περισσότεροι, χρωστάνε. Χρωστάνε πολύ χειροκρότημα. Γιατί χειροκρότημα, εξίσου μεγάλο, αξίζει και η δέσμευση όχι μόνο το ταλέντο. Πόσο παραδείγματα χρειάζονται πια για να ξε...ψαρώσουμε με οτιδήποτε λάμπει και δεν είναι πάντα χρυσός; Πόσα παραδείγματα χρειάζονται για να περιμένουμε πρώτα πριν αποθεώσουμε;
Προσωπικά, είτε «βαρύ» είτε «ελαφρύ» όνομα, έχω σταματήσει να ενθουσιάζομαι προκαταβολικά. Ο Χάμες π.χ. που έχει «βαρύ» όνομα το δικαιολογεί και το τιμάει και ενθουσιάζει. Ο Ινμπόμ δεν είχε σε καμία περίπτωση ανάλογο όνομά αλλά με ενθουσιάζει το ίδιο και περισσότερο. Με ενθουσιάζουν επίσης και ακόμα πιο ταπεινοί παίκτες που είναι πάντα εκεί, δίνοντας ό,τι έχουν και δεν έχουν. Παίκτες που δεσμεύονται με τον Ολυμπιακό και τον υπηρετούν όσο μπορούν. Μερικές φορές δεν τα καταφέρνουν καλά αλλά ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ πάντα. Κι αυτό το τελευταίο για μένα είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ και ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Έστω και αργά, ας ακούσουν κι εκείνοι ένα χειροκρότημα από τα πολλά που τους οφείλονται και δικαιούνται πέρα από κάθε αμφιβολία.