Από και μέχρι τη Δεκελείας
Ήταν μεγάλος ο ενθουσιασμός στο πρώτο ματς της ΑΕΚ στο νέο της γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια και ήταν απολύτως λογικό. Προσωπικά θέλω, όπως ανέφερε και ο Βαγγέλης Μαρινάκης στην επιστολή άρνησής του να βρεθεί στα εγκαίνια της ΟΠΑΠ Αρένα, όλες οι ομάδες να έχουν σύγχρονα, ασφαλή και ποδοσφαιρικά γήπεδα για να χαίρεται ο κόσμος μπάλα. Κι αυτό είναι κάτι που εννοώ 100% γιατί λατρεύω το σπορ και θέλω, επιτέλους, να βλέπουμε και στην Ελλάδα καλύτερα πράγματα και να ξεφύγουμε από τον πάτο που έχουμε φτάσει. Τον ενθουσιασμό τον καταλαβαίνω απολύτως. Τις πομπώδεις κοτσάνες όχι. Γιατί η ΑΕΚ έπαιζε με τον Ιωνικό και ήταν λογικό και με την αύρα του νέου γηπέδου και του κόσμου της να φτάσει σε μια άνετη επικράτηση.
Όμως είναι απορίας άξιο το πως φτάσαμε από τη μια στιγμή στην άλλη, κι ενώ μέχρι πρότινος ο δικός της κόσμος γκρίνιαζε για την εικόνα της. Το γήπεδο είναι ένας σημαντικός παράγοντας για μία ομάδα. Όμως το γήπεδο δεν παίζει μπάλα μόνο του. Οι παίκτες μπαίνουν και παίζουν και ακολουθούν τις οδηγίες του όποιου προπονητή. Από τη Δεκελείας θα χάνουν όσες ομάδες δεν έχουν καλούς παίκτες, καλό προπονητή και κυρίως δεν έχουν νοοτροπία νικητή και μεγάλης ομάδας. Εξάλλου, η ΑΕΚ έπαιζε και παλιότερα στο γήπεδό της εκεί, το «Νίκος Γκούμας» όπως λέγονταν εκείνο, και δεν τους κέρδιζε όλους από τη Δεκελείας. Ο Ολυμπιακός για παράδειγμα έρχονταν με τη στόφα της μεγάλης ομάδας από τη Δεκελείας και έφευγε νικητής από τη Δεκελείας. Και ο... Γεωργέας κάποιες φορές κυνηγούσε, μάταια, τον Τζόρτζεβιτς ως τη Δεκελείας. Όταν ο Ολυμπιακός δεν θα είναι αυτός που πρέπει, θα έχει πρόβλημα από τη Δεκελείας. Αν ο Ολυμπιακός είναι ο εαυτός του, άλλοι θα πρέπει να ανησυχούν και να πετάνε καπνογόνα ή να κατεβάζουν και κανένα γενικό διακόπτη, όχι οι Πειραιώτες. Αυτά για να ξέρουμε και τι λέμε, έτσι;
ΥΓ: Να σας πω την αλήθεια, ξέρω θα διαφωνήσετε αρκετοί αλλά εγώ τη δική μου γνώμη λέω και δεν απαιτώ να συμφωνούμε κάθε φορά, χάρηκα που ζήτησε συγνώμη ο Λαρετζάκης που έκανε επίθεση στο φινάλε του μπασκετικού αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Χάρηκα γιατί στον αθλητισμό υπάρχουν κάποιες αξίες, όπως το fair play, που πρέπει να τηρούνται όσο κυνικά και επαγγελματικά κι αν έχουν γίνει τα πράγματα στη σύγχρονη εποχή. Κι επειδή τον Ολυμπιακό τον έχω ΠΟΛΥ ψηλά και εκτίμησα τη γενική παντελονάτη στάση του, μου άρεσε που ζήτησε συγνώμη ο Λάρι. Εφόσον μάλιστα υπήρχε και η σχετική οδηγία από τον προπονητή να μην επιτεθεί, θα έπρεπε να αφήσει το χρόνο να περάσει. Ναι, ξέρω, αρκετοί θα πείτε: μα θα κάνεις fair play σε κάποιον που δεν σου έχει κάνει ποτέ; Επαναλαμβάνω, τον Ολυμπιακό τον έχω ψηλά και τον εκτίμησα για τη γενικότερη παντελονάτη συμπεριφορά του. Δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, ας κριθούν για τις πράξεις τους. Εξάλλου είναι κι αυτή μια μεγάλη διαφορά του Ολυμπιακού με τους άλλους.
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Η αξία ΚΑΘΕ νίκης και το σούπερ γιατρικό που (ΔΕΝ) υπάρχει
Γράφει στο σημερινό του blog, στον απόηχο του ματς με την Καραμπάγκ, ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Αυστηρά μπασκετικοί, ποδοσφαιρικοί ή αυστηρά Ολυμπιακοί;
Γράφει στο σημερινό του blog στο gavros.gr, ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Και που να δεις τι (μας) έχει για μετά
Ήταν πολύ ωραίο το μεσημεροαπόγευμα στο Καραϊσκάκη την Κυριακή. Κάτι από τα παλιά και πολύ ωραία όταν το ποδόσφαιρο είχε και πολύ ρομαντισμό. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Μια απάντηση σαν το γήπεδο, «πληρωμένη»
Η επιστολή άρνησης του Βαγγέλη Μαρινάκη δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι μια τυπική επιστολή να... βγάλω την υποχρέωση. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
