Τα fast food των social και η ατυχία του (κάθε) Τικίνιο
Σε εποχές που όλοι σε συμβουλεύουν «ωχ αδερφέ, άστο, γιατί να μπλέκεις τώρα» για ό,τι περίεργο ή στραβό βλέπεις (ή εσύ θεωρείς ότι είναι έτσι τέλος πάντων, δεν είμαι και απόλυτος) γύρω σου, αισθάνομαι όλο και περισσότερο να με χαλάνε αυτά. Ίσως φταίνε τα 45 μου χρόνια που κλείνω στο τέλος του μήνα. Οι ψυχικές αντοχές πια είναι σημαντικά λιγότερες. Κι επειδή πριν και πάνω απ' όλα θέλω να τα έχω καλά με μένα, δε μπορώ παρά να μην αφιερώσω το σημερινό blog στον Τικίνιο. Ή μάλλον, αφορμή αποτελεί ο Τικίνιο. Το θέμα είναι άλλο. Ποιό είναι το θέμα;
Στην είδηση περί οριστικού φινάλε του Βραζιλιάνου από τον Ολυμπιακό και μεταγραφής του στη Μποταφόγκο, είδα... βροχή σχολίων στα social media κατά του παίκτη. «Επιτέλους», «ευτυχώς», «γλιτώσαμε», ήταν τα πιο light απ' αυτά. Εκείνο που μου... έβγαλε το μάτι βλέποντάς το ήταν το εξής: Τι-τικίνιο. Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Τικίνιο. Φυσικά και μπορεί κάποιος να πει ότι δεν του αρέσει το στυλ του.
Τιτίκα όμως ΔΕΝ τον λες. Τιτίκα ένας παίκτης που είχε συμφωνήσει με τη Μποταφόγκο, με ένα εξαιρετικό συμβόλαιο, και δίχως να είναι υποχρεωμένος έμεινε να βοηθήσει τον Ολυμπιακό με τη Σλόβαν και τραυματίστηκε κιόλας πηγαίνοντας με θλάση πια στη Βραζιλία; Τιτίκα ένας παίκτης του οποίου το προσωνύμιο στην Πορτογαλία ήταν «ζώο» λόγω της σωματικής του δύναμης που πήγαινε... βόλτα τα αντίπαλα στόπερ και τα έβαζε με τη μπάλα στα δίχτυα;
Για όνομα του Θεού! Ήμαρτον. Όχι άλλο κάρβουνο μωρέ! Ας σκεφτόμαστε πριν πετάξουμε ό,τι μας έρθει στο νου. Ο Τικίνιο ήρθε πέρυσι στον Ολυμπιακό μετά από μεγάλη αγωνιστική αποχή γιατί ήταν ελεύθερος καιρό από την Κίνα και φυσικολογικά ήταν πολύ ανέτοιμος. Και όταν άρχισε προετοιμασία και έβρισκε τον εαυτό του, έβγαλε τον ώμο του και έμεινε άλλους δύο μήνες εκτός. Όταν άρχισε να παίζει έδειξε την ικανότητά του, όχι φυσικά ότι έπρεπε να την αποδείξει σε κάποιον.
Το δυστύχημα, ή μάλλον η ατυχία, του Τικίνιο και του κάθε Τικίνιο είναι ότι ο ερχομός του στην Ελλάδα «δίνει» την αφορμή σε κάθε άσχετο να τον κρίνει ελαφρά τη καρδία. Να γίνει μια σοβαρή κρίση, ας πάει και το παλιάμπελο. Μα χλεύη; Είναι δυνατόν; Να χλευάσεις κάποιον που το αξίζει, που το προκαλεί, πάει στο διάολο. Να χλευάσεις κάποιον που είναι κύριος; Κάποιον που έχει συγκεκριμένη σπουδαία ιστορία στον τομέα του και παραμένει επαγγελματίας και σοβαρός;
Όχι, δε μου είναι κάτι ο Τικίνιο, δεν κατάφερα να μιλήσω ποτέ μαζί του. Όπως είπα, αφορμή είναι ο Τικίνιο, όχι το θέμα. Το θέμα είναι ότι όλο και αυξάνεται αυτή η... λαίλαπα της πανεύκολης fast food ισοπέδωσης των πάντων. Η συντριπτική πλειοψηφία των σχολίων είναι αρνητική και η ακόμα πιο συντριπτική εξ' αυτών ειρωνική / χλευαστική. Δεν ξέρω τι «παίζει» γενικώς ή αν είναι περαστικό (πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αλλά θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο) όλο αυτό στην κοινωνία. Ξέρω ότι η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Στον κάθε Τικίνιο θα του δώσει τα καλά που δικαιούται και στον κάθε ξερολητζή παντογνώση επίσης ό,τι αξίζει. Και λογικά όχι κάτι καλό στον τελευταίο...
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Οι «μεταγραφές» του Ρέντη
Την ώρα που όλοι περιμένουν τις επόμενες μεταγραφές που θα κάνει η ομάδα, είναι βέβαιο ότι ο Κάρλος Κορμπεράν περιμένει με την ίδια αγωνία τις «μεταγραφές» του Ρέντη. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Τα 10 χρόνια ζωής και η επιβεβλημένη πρόκριση
Γράφει στο σημερινό του blog, ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Ο Βρουσάι, ο Κούτρης και ένας δεύτερος κύκλος
Γράφει στο σημερινό του blog ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Τα χιλιοειπωμένα κι αυτό που μέτραγε πιο πολύ
Σε μια βραδιά που ξαναειπώθηκαν τα χιλιοειπωμένα, εγώ θα πω ότι τη μεγαλύτερη σημασία απ' όλα έχει το εξής: ο Ολυμπιακός προκρίθηκε. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
