Ο απόλυτος μετρητής μιας ομάδας
Βλέποντας κανείς το σχεδόν γεμάτο ΣΕΦ κόντρα στη Φενέρ δεν είχε παρά να αισθάνεται πραγματικά ωραία και, παράλληλα, να επιβεβαιώνει ποιός είναι ο απόλυτος μετρητής / ζυγαριά μιας ομάδας είτε μιλάμε για μπάσκετ είτε για ποδόσφαιρο. Ο μετρητής είναι ο κόσμος. Ο κόσμος που πάει στο γήπεδο, όχι εκείνος που έχει άποψη για τα πάντα αλλά αρκείται στην παρακολούθηση (και την υψηλή κριτική) από τα... μαρμαρένια αλώνια των κοινωνικών δικτύων. Έχει μεγαλύτερη σημασία η γνώμη του ανθρώπου που είναι σωματικά δίπλα στην ομάδα.
Κόντρα στη Φενέρ, όπως και σε όλα τα προηγούμενα ματς, έβλεπες χαμογελαστά και ικανοποιημένα πρόσωπα. Ικανοποιημένα θα ήταν, είμαι βέβαιος, ακόμα κι αν στράβωνε στο φινάλε το ματς, ένα ματς που εν τέλει πήγε στο σουτ. Όχι με την ήττα αλλά για την προσπάθεια και επειδή αντιλαμβάνονται ότι η πορεία του φετινού μπασκετικού Ολυμπιακού είναι σταθερά ανοδική. Βλέπουν ότι (ξανα)γεννιέται κάτι πραγματικά ωραίο.
Όπως ικανοποιημένος, στην πλειοψηφία του, ήταν ο κόσμος του Ολυμπιακού την πρώτη σεζόν του Πέδρο Μαρτίνς. Μπορεί τίτλος να μην κατακτήθηκε αλλά έβλεπε την αναγέννηση. Το χτίσιμο κάτι σπουδαίου. Και δεν είχαν άδικο εκείνοι που ήθελαν η διοίκηση να συνεχίσει το πρότζεκτ και να μην το διακόψει αλλάζοντας ρότα. Κι ευτυχώς δεν το διέκοψε...
Είμαστε στο φινάλε του Οκτώβρη και το πιο σημαντικό που γέννησε ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως έρχονται καλύτερες μέρες. Για την ακρίβεια έρχονται μέρες από 'κείνες που είχε συνηθίσει ο οπαδός του Ολυμπιακού. Έρχεται δηλαδή η κανονικότητα. Είναι κανονικότητα ο Ολυμπιακός να μπαίνει στα πλέι οφ και να πηγαίνει στα φάιναλ φορ. Τυχαίο ή όχι (έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω σε τέτοιου είδους συμπτώσεις) η κανονικότητα των ερυθρόλευκων έχει αρχίσει να επιστρέφει όταν ήρθε το... τέλος του «μέχρι τέλους» και αποχώρησαν γηρασμένα σώματα και μυαλά από τα κοινά του αθλήματος.
Το κακό είναι ότι στο ποδόσφαιρο η κατάσταση δεν είναι αυτή που πρέπει. Ο Ολυμπιακός καλείται διαρκώς να αντιμετωπίζει... έξτρα, εξωαγωνιστικούς, αντιπάλους στην προσπάθειά του για την κατάκτηση τίτλων. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι πιο φιλικά / δίκαια για 'κείνον ενώ εντός συνόρων μαθαίνει διαρκώς νέους... κανόνες ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια μαθαίνει τις εξαιρέσεις κάποιων κανόνων, μόνο που αυτές οι εξαιρέσεις συνήθως είναι εις βάρος του.
ΥΓ: Προφανώς καταλαβαίνω ότι δεν γίνεται εκατομμύρια οπαδοί του Ολυμπιακού να είναι στο γήπεδο. Άλλοι έχουν υποχρεώσεις, άλλοι δεν έχουν τα χρήματα, άλλοι ζουν πολύ μακριά. Εννοείται εξαιρούνται από την παραπάνω «κουβέντα».