Ο Γκάρι, ο Αγκιμπού και τα (συνεχή) μαθήματα

Τρίτη, 26 Οκτωβρίου 2021 - 14:12

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Γκάρι Ροντρίγκες στις 18 Σεπτέμβρη, δηλαδή χοντρικά πριν από 40 μέρες. Ο Ολυμπιακός πήρε με ψίχουλα τον Αγκιμπού Καμαρά. Αρχίζω με τα δεδομένα για να μπω στα θέματά μας. Στο μυαλό όλων όσοι είμαστε απέξω, μοιάζει εύκολο, σχεδόν παιχνιδάκι, ένας παίκτης να μπει και να παίξει αμέσως μετά την απόκτησή του από μία ομάδα.

Ο μυϊκός τραυματισμός, έστω και μικρός ευτυχώς αφού τον πρόλαβε (σ.σ.: όποιος είναι παρατηρητικός κατάλαβε από το 40ο λεπτό του αγώνα με τον ΠΑΟΚ ότι ο Γκάρι θα γίνονταν αλλαγή στο ημίχρονο αφού βάδιζε στο τελευταίο 5λεπτο), φανερώνει / επιβεβαιώνει ότι δεν είναι όλα τόσο εύκολα όσο νομίζουμε. Ένας παίκτης που αλλάζει χώρα και ομάδα (μερικές φορές και ήπειρο) παθαίνει ένα σοκ. Γενικό σοκ. Από το σώμα του στην αλλαγή κλίματος μέχρι και τον τρόπο δουλειάς / προπόνησης στην καθημερινότητα. Θέλει λοιπόν χρόνο για να αφομοιωθεί από το σύνολο και να αφομοιώσει τα νέα δεδομένα.

Ναι, υπάρχουν παίκτες που συνηθίζουν πιο γρήγορα. Υπάρχουν και άλλοι ωστόσο που θέλουν χρόνο. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του... λειτουργικό σύστημα και ανταποκρίνεται σε διαφορετικό time frame στα νέα δεδομένα. Άρα ας είμαστε λίγο πιο εγκρατείς σε συμπεράσματα και κρίσεις όχι μόνο για τον Γκάρι, για όλους.

Πάμε τώρα και στον Αγκιμπού. Αλήθεια πόσα παραδείγματα χρειαζόμαστε ακόμα για να πειστούμε / αποδεχθούμε ότι το ακριβό δεν είναι, πάντα, το πιο καλό. Πόσους «Αγκιμπούδες» πρέπει ν' αποκτήσει ο Ολυμπιακός για να σταματήσουμε καλοκαίρια και χειμώνες τις μεταγραφικές περιόδους, να απαιτούμε «βάλε λεφτά»; Προσωπικά έχω πάψει προ πολλού να κρίνω τις μεταγραφές με το ποσό που δίνεται ή δεν δίνεται για την απόκτησή τους. Δε με νοιάζει αν κοστίζει 10 εκατ. ευρώ ή 1 ευρώ. Με νοιάζει να είναι καλός παίκτης και να ταιριάζει με την αγωνιστική και τη γενικότερη φιλοσοφία της ομάδας.

Από την πρώτη στιγμή για παράδειγμα συμπάθησα τον Ρέαμπτσιουκ γιατί μου κάνει ως στυλ / συμπεριφορά για τον Ολυμπιακό. Μου αρέσει που είναι τόσο μαχητής και σκίζεται σε κάθε ματς από το 1ο ως το 90ο λεπτό. Ότι αποκτήθηκε από μια ταπεινή πορτογαλική ομάδα και όχι από τη... Ρεάλ ποσώς με ενδιαφέρει. Από παίκτες τύπου Ρέαμπτσιουκ (ή Μασούρα για να το πάμε στο ελληνικό) δεν ζημιώνεται ο Ολυμπιακός ούτε και καμία ομάδα. Όπως φυσικά και από διαμαντάκια τύπου Αγκιμπού ή Μαντί Καμαρά. Ζημιώνεται από παίκτες που πληρώνονται αδρά και συνηθίζουν να βάζουν τον εαυτό τους και το εγώ τους πάνω από την ομάδα. Που έχουν την εντύπωση ότι τους χρωστάνε οι άλλοι για την ύπαρξή τους και όχι οι ίδιοι για την ευκαιρία και την τιμή του να είσαι μέλος του Ολυμπιακού. Να... γυρίσουν πλευρό γιατί αν συνεχίσουν να κοιμούνται μ' αυτό θα βρεθούν προ δυσάρεστων εκπλήξεων.

ΥΓ: Πλησιάζει ο χειμώνας και μαζί μ' αυτόν πλησιάζει και το Κόπα Άφρικα το οποίο θα φέρει τον Ολυμπιακό σε μια δύσκολη κατάσταση αφού αρκετοί παίκτες του είναι εν ενεργεία διεθνείς και αναμένεται να κληθούν στις εθνικές τους ομάδες για τη διοργάνωση. Προφανώς το έχουν σκεφτεί πριν από μένα και είμαι βέβαιος ότι θα βρεθεί τρόπος να καλυφθούν τα κενά. Εξάλλου, θα υπάρξουν κενά και σε άλλες σπουδαίες ευρωπαϊκές ομάδες. Το έχουμε ξαναπεί, είναι το τίμημα του να είναι πετυχημένη μια ομάδα και να έχει πετυχημένους ποδοσφαιριστές στο ρόστερ της.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!

Διαβάστε επίσης

Μόνο Εσίτι; Ζίφκοβιτς και Μπίσεσβαρ;

Η απορία για τη νίκη του Ολυμπιακού, η... Άλμπα και το Αγρίνιο. Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης...

Τα όχι και τα ναι

«Θα μπορούσα να γράφω για ώρα, για να αποδείξω κάτι που, για μένα, είναι προφανές». Ο Σπύρος Γρομητσάρης στο σημερινό του blog δεν σου λέει αυτό που θες να ακούσεις.