Η αφιέρωση, η δικαίωση και οι... καραμούζες
Τη σπουδαία χθεσινή βραδιά στην Κωνσταντινούπολη ο Βαγγέλης Μαρινάκης την αφιέρωσε σε όλους τους Έλληνες και καταλαβαίνουμε όλοι το γιατί. Στην πραγματικότητα, πριν και πάνω απ' όλους, θα έπρεπε να την αφιερώσει στον εαυτό του, στον κύριο που έχει στην άκρη του πάγκου της ομάδας, τον Πέδρο Μαρτίνς, αλλά και όλους όσοι σκίζονται καθημερινά στο Ρέντη. Από τους παίκτες μέχρι και τους προπονητές φυσικής κατάστασης και τα υπόλοιπα μέλη του τιμ. Όλοι οι παραπάνω, με πρώτο τον διοικητικό ηγέτη της ομάδας, έκλειναν και (ευτυχώς) συνεχίζουν να κλείνουν αυτιά στη μουρμούρα εκείνων που ώρες ώρες μοιάζουν να αγαπούν περισσότερο τα αποτελέσματα και τη... δικαίωσή τους από την ίδια την ομάδα τους. Εκείνους που αντί να στηρίξουν στη δύσκολη βγάζουν... καραμούζα και κράζουν.
Να μου επιτρέψετε και κάτι προσωπικό. Όσοι μπαίνετε στον κόπο και με διαβάζετε καθημερινά εδώ, θα θυμάστε τι έγραφα τον Ιούλιο, τον Αύγουστο αλλά και τον Σεπτέμβριο στις δύσκολες μέρες της ομάδας. Τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου λοιπόν που δεν υπογράμμιζα τα προφανή στις δύσκολες μέρες και βραδιές του Ολυμπιακού ως τώρα. Τα προφανή εξάλλου τα βλέπαμε όλοι, δεν χρειαζόσασταν βοήθεια για να δείτε ότι δεν λειτουργούσε σωστά η ομάδα. Δική μου δουλειά ήταν να εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό, αν ήταν φυσιολογικό και αν θα ερχόταν η βελτίωση κάποια στιγμή. Και διαρκώς έγραφα ότι ο Ολυμπιακός ήταν αναμενόμενα δυσλειτουργικός και πως το μόνο που του έλειπε ήταν ο χρόνος για να αποκτήσει χημεία ως ομάδα. Ο χρόνος λοιπόν απέδειξε ποιός είχε δίκιο και ποιός όχι.
Το μεγαλύτερο το είχε ο Βαγγέλης Μαρινάκης που σε μια 4ετία έδειξε απίστευτο χαρακτήρα στα δύσκολα, όταν γύρω του «βούιζε» ο τόπος: άλλαξε προπονητή, διώξε παίκτες, κάντα όλα... λίμπα. Τού άξιζε λοιπόν η χθεσινή σπουδαία βραδιά όπως και τόσες άλλες που έχουν προηγηθεί. Και του αξίζει να ζήσει πολλές ακόμα γιατί οικονομικά έχει... ματώσει σε δύσκολες εποχές και το στομάχι του γίνεται... σμπαράλια με τη διαρκή γκρίνια του... κινήματος των (παράλογα) ανικανοποίητων που δυστυχώς διαρκώς μεγαλώνει αποκτώντας περισσότερα μέλη. Αν είναι γραφτό (αν και δεν πιστεύω πολύ στο πεπρωμένο αλλά στο τι κάνεις μόνος σου) ο Ολυμπιακός να βιώσει κάτι αληθινά σπουδαίο στην Ευρώπη, ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι εκείνος στα διοικητικά χέρια του οποίου αναμφίβολα αξίζει να συμβεί αυτό.
ΥΓ: Α, ρε Λουντογκόρετς πόσο τυχερή ήσουν και δεν το ξέρεις...
ΥΓ2: Αυτή η Σλόβαν δεν είναι και τόσο καφενές τελικά έτσι; Η δικαιολογία για τον ΠΑΟΚ, εν τω ήταν μεταξύ, πανέτοιμη. Ήταν λέει κουρασμένος. Λες και η Σλόβαν που έκανε και ταξίδι για την Ελλάδα ήταν λιγότερο κουρασμένη ενώ ο δικέφαλος που δεν κουνήθηκε από την Τούμπα εξουθενώθηκε.
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Σε λειτουργία fast charge*
Μπαίνουμε πλέον για τα καλά σε mood ‘αιώνιου’ ντέρμπι και ο 3 αναλύει τα δεδομένα.
Η παγίδα και το τέλος του 2ου λόφου
Ο Σπύρος Γρομητσάρης αναλύει τα δεδομένα ενόψει του αποψινού ντέρμπι και το πως εκείνο κλείνει μια σειρά από δύσκολα, συνεχόμενα ματς.
Το φαβορί και το άγνωστο της πρώτης φοράς
Ο Σπύρος Γρομητσάρης αναλύει τα δεδομένα του αποψινού (19:45) αγώνα με τη Φενερμπαχτσέ!
Ο πονοκέφαλος με Νέφτσι ο «πονοκέφαλος» με Φενέρ
Ποιοι θα πρωτοπαίξουν και ποιοι θα πρωτομείνουν έξω. Ρόστερ με πολλές επιλογές, σημαίνει (έρχεται κλισέ…) «ευχάριστος πονοκέφαλος». Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
