Βασικός θα είναι ο...
Κάθε χρόνο τα ίδια. Κάθε καλοκαίρι ψάχνουμε τις... βόμβες. Τα... μπαμ. Τις εξτρεμάρες, τις σεντερφοράρες, τις μπακάρες, τις χαφάρες. Θέλουμε «βαρύ» όνομα. Να παίρνει πολλά λεφτά. Αλήθεια, δε βαρεθήκαμε; Πόσα (μεταφορικά) χαστούκια, ως άνθρωποι που παρακολουθούμε ποδόσφαιρο, πρέπει να φάμε ακόμα για να βάλουμε μυαλό; Τι συνιστά μια μεταγραφή... βόμβα; Τα λεφτά που παίρνει; Την ομάδα από την οποία έρχεται; Το βιογραφικό του; Όλα αυτά μαζί; Σόρι αλλά πια αρνούμαι να συμμετέχω. ΔΕΝ με ενδιαφέρει πόσα παίρνει. ΔΕΝ με ενδιαφέρει από ποιά ομάδα έρχεται. ΔΕΝ με ενδιαφέρει αν πληρώθηκε ομάδα για να αποκτηθεί. Αντιθέτως ΜΕ ενδιαφέρει αυτό που θα δω στο γήπεδο.
Με το χέρι στην καρδιά, υπήρξε άνθρωπος που δεν ενθουσιάστηκε όταν ο Ρούμπεν Βινάγκρε πόζαρε με την ερυθρόλευκη φανέλα; Υπήρξε έστω και ένας άνθρωπος που δεν είχε τη διάθεση να τρέξει στο αεροδρόμιο για υποδοχή (ας όψεται η καταραμένη πανδημία);
Αντιθέτως, πόσοι είπαν «ουάου» όταν άκουσαν ότι ο Ολυμπιακός παίρνει... κάποιον Μαντί Καμαρά; Πόσοι ενθουσιάστηκαν με το ότι ο Πέδρο Μαρτίνς πόνταρε στον Ανδρέα Μπουχαλάκη; Πόσοι τρελάθηκαν κατευθείαν μαθαίνοντας ότι ο Ολυμπιακός παίρνει πορτιέρο-ρεζέρβα (Ζοσέ Σα) από την Πόρτο; Ακόμα και ο Ρούμπεν Σεμέντο δεν ήρθε στα... ντουζένια του, αντιθέτως με αρκετά ερωτηματικά ως «πακέτο»... Το ίδιο ισχύει για τους Ελ Αραμπί (ο... τελειωμένος από τα πετροδόλαρα), Μασούρα (παικτάκι από τον Πανιώνιο) και τόσους άλλους. Θα χρειαζόμουν τόμο εγκυλοπαίδειας για να απαριθμήσω τις ονομάτάρες που δεν... ακούμπησαν και τους «δεν τους ξέρει η μάνα τους» που τα... έσπασαν.
Επίσης, πότε θα κατανοήσουμε ότι δεν θα είναι (απαραίτητα) βασικοί στα επίσημα σοβαρά του φθινοπώρου και του χειμώνα εκείνοι που υπολογίζονται ως τέτοιοι το καλοκαίρι. Του καλοκαιριού τα καμώματα τα βλέπει ο χειμώνας και γελά στο ποδόσφαιρο. Όταν ζορίσουν τα πράγματα θα ξεχωρίσει η... ήρα από το σιτάρι. Ιούνιο, Ιούλιο και Αύγουστο δεν βγαίνουν ασφαλή συμπεράσματα. Αυτό που προσπαθείς τότε είναι να κάνεις τη... δουλειά, αν παίζεις σε ευρωπαϊκά προκριματικά. Coolάρετε λοιπόν, αφήστε τον... τεχνικό διευθυντή και... προπονητή που κρύβεται μέσα σας στην άκρη και αφήστε την ομάδα να κάνει τη δουλειά της δίχως μουρμούρα και γκρίνια. Σόρι, δεν γράφω εδώ για να (σας) γίνω αρεστός. Γράφω αυτό που πιστεύω, αρέσει δεν αρέσει. Κι απ' ΟΛΟΥΣ μας ξέρουν καλύτερα οι άνθρωποι της ομάδας.