Μεγάλους παίκτες κι ας έχουν μικρό όνομα
Ο Ολυμπιακός, ως γνωστόν, αναζητάει αριστερό μπακ αφού όπως δήλωσε και ο Πέντρο Μαρτίνς μετά το φινάλε του ματς με την ΑΕΛ, ο Ρούμπεν Βινάγκρε αποχωρεί από τον Ολυμπιακό μπαίνοντας στη λίστα των παικτών που ήρθαν με τεράστιες προσδοκίες αλλά δεν κατάφεραν να τις δικαιολογήσουν.
Προσωπικά, την περίπτωση Βινάγκρε την βλέπω υπό άλλο πρίσμα. Όσο μεγαλώνω τόσο στέκομαι στη μεγάλη εικόνα. Η μεγάλη εικόνα είναι ότι (και) λόγω Βινάγκρε πήραμε ένα ακόμα μάθημα. Όσοι, βεβαίως, έχουμε διάθεση να ανοίξουμε μυαλό και ματιά για να καταλάβουμε. Και τη μεγάλη εικόνα την περιγράφει η εξής φράση: ό,τι λάμπει, δεν είναι πάντα χρυσός.
Η απόκτηση του Βινάγκρε είχε επισκιάσει όλες τις υπόλοιπες μεταγραφικές κινήσεις του Ολυμπιακού την θερινή μεταγραφική περίοδο. Και όπως αποδείχθηκε, πολύ κακώς συνέβη αυτό. Τον βαφτίσαμε... Μεσσία πριν τον δούμε στο γήπεδο. Ναι, δεν αλλάζει η πραγματικότητα. Ο Βινάγκρε ήταν και παραμένει ένας ποιοτικός παίκτης. Ωστόσο για να προσφέρει ένας ποιοτικός παίκτης πρέπει και να το θέλει πραγματικά και να δοθεί ψυχή και σώμα στην αποστολή που του ανατίθεται.
Προφανώς και δεν μπορώ να έχω όλη την πληροφορία που αφορά στον Βινάγκρε. Αν δηλαδή κορόιδευε ή αν προσπαθούσε αλλά δεν του βγήκε. Το μοναδικό σίγουρο είναι το αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός πόνταρε πολλά σ' έναν παίκτη που δεν κατάφερε να επιβεβαιώσει ούτε το 1%. Απίστευτο αλλά αληθινό. Η κίνηση των ερυθρολεύκων, θεωρητικά, σωστή ήταν. Τι σωστή δηλαδή, σούπερ ήταν. Όμως, η πράξη από τη θεωρία συχνά απέχουν έτη φωτός. Και απείχε τόσο από την περίπτωση του ζευγαρώματος Ολυμπιακός-Βινάγκρε.
Για να μην το κουράσω άλλο. Προσωπικά θέλω ο Ολυμπιακός να παίρνει αληθινά μεγάλους παίκτες κι ας έχουν μικρό όνομα. Παίκτες που έρχονται συνειδητά και όχι υπό πίεση στον Πειραιά. Παίκτες που έχουν προαποφασίσει ότι θα δώσουν σώμα και ψυχή για την ερυθρόλευκη.