Την Πέμπτη να έχουμε δουλειά

Στο χθεσινό μου μπλογκ κατέληγα με ένα υστερόγραφο στο οποίο έγραφα το εξής: «Δύσκολο θα είναι και το αποψινό ματς με τον Παναιτωλικό. Είπαμε, είναι πολύ νωρίς στη σεζόν, ο Ολυμπιακός δεν έχει κάνει προετοιμασία και οι δυσλειτουργίες είναι δεδομένες και αναμενόμενες. Μόνο τα τρίποντα μετράνε στην παρούσα φάση, η απαίτηση για καλό ποδόσφαιρο μπορεί να περιμένει».
Αν μη τι άλλο αποδείχθηκε στην πράξη πως η κατάσταση είχε έτσι ακριβώς. Σε συνδυασμό μάλιστα με την επιλογή του προπονητή να επιβραβεύσει (για τη διάθεση που δείχνουν στις προπονήσεις) με χρόνο συμμετοχής παίκτες τύπου Κάιπερς και Μπρούνο και να δώσει ανάσες σε άλλους (Βαλμπουενά, Ραφίνια, Μπουχαλάκης) εν όψει του ταξιδιού στην Κύπρο για τη ρεβάνς με την Ομόνοια, το ματς δεν μας επιφύλαξε καμία έκπληξη αναφορικά με όσα περιμέναμε.
Το σημαντικό έγινε και πάλι.
Το... πείραγμα της ομάδας από τον προπονητή στο ημίχρονο δούλεψε στην εντέλεια όπως είχε συμβεί με τον Αστέρα Τρίπολης αλλά και την Ομόνοια στο πρώτο ματς. Λες και υπάρχει σχέδιο του Μαρτίνς το οποίο... ξεπατικώνει ξανά και ξανά και μ' έναν μαγικό τρόπο πάντα πιάνει. Μία ακόμα μαγκιά του Πορτογάλου κόουτς για τον οποίο τα κολακευτικά λόγια έχουν προ πολλού στερέψει.
Μαγκιά του προπονητή, κατ' εμέ, ήταν και η δήλωσή του μετά το ματς. «Δεν θα μπορούσα να κάνω τις παρεμβάσεις αυτές αν δεν είχα παίκτες με ποιότητα και χαρακτήρα», είπε μοιράζοντας το credit στους παίκτες και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, προσωπικά, δίνω στον Πέντρο ακόμα μεγαλύτερο χειροκρότημα. Γιατί στο παρελθόν βαρεθήκαμε (βαρέθηκα, μην βάλω και 'σας υποχρεωτικά μέσα) να βλέπουμε εγωπαθείς και εγωκεντρικούς προπονητές που τους άρεσε να παίρνουν όλο το μπράβο στα καλά και να... μεταθέτουν στους παίκτες την ευθύνη στα στραβά. Πρόχειρα θυμάμαι έναν το όνομα του οποίου λήγει σε -ιτς και αρκετά πιο πρόσφατα έναν καλοχτενισμένο Ισπανό. Ξέφυγα όμως και δεν έχει πια σημασία το παρελθόν αλλά το παρόν και κυρίως το κοντινό μέλλον. Δηλαδή η Ομόνοια.
Και σ' αυτό το ματς το ζητούμενο είναι ένα. Η πρόκριση. Για μένα ούτε καν η νίκη είναι ζητούμενο. Αν συνδυαστεί η πρόκριση με νίκη, καλώς να έρθει. Ωστόσο ο Ολυμπιακός πρέπει να νοιάζεται για να προκριθεί και μόνο. Πρέπει να τον ενδιαφέρει την Πέμπτη, 1η Οκτώβρη, να έχει μια δουλειά στη Νιόν της Ελβετίας. Εκεί θα γίνει η κλήρωση της φάσης των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Εκεί πρέπει να είναι ο Ολυμπιακός. Για' κει είναι το ανάστημα και η -ποδοσφαιρική και όχι μόνο- «σκιά» του. Ένα ανάστημα που μεγάλωσε ο ίδιος με τα όσα κάνει επί χρόνια και δη την τελευταία 10ετία και ακόμα πιο πολύ την τελευταία 2ετία.
Το 2-0 από το πρώτο ματς του δίνει αβαντάζ αλλά δεν του εξασφαλίζει απολύτως τίποτα. Μάχη θα γίνει και την Τρίτη όπως έγινε και στο Γ. Καραϊσκάκης. Η Ομόνοια εξ' αρχής σ' αυτό το ζευγάρι ήταν η ομάδα που δεν έχει απολύτως τίποτα να χάσει. Αουτσάιντερ είναι και αυτό της αφαιρεί ψυχολογικό βάρος και την υποχρέωση να προκριθεί.
ΥΓ: Κανείς δεν αμφέβαλε ποτέ για το ταλέντο του Ρατζέλοβιτς. Αυτό που πρέπει να φροντίσει ο ίδιος είναι να βρει σταθερότητα στην απόδοσή του. Δεν γίνεται να πηγαίνει μέσα σε λίγες μέρες από το πολύ καλά στο πολύ κάτω του μετρίου ή αντίστροφα. Το θετικό είναι ότι έχει διάθεση να μάθει και δεν σταματάει ποτέ να μάχεται σ' ένα ματς, ακόμα και όταν δεν του «βγαίνει».
ΥΓ2: Εντάξει, και για τον Βαλμπουενά, όπως για τον Μαρτίνς, έχουν στερέψει τα κολακευτικά λόγια. Η επίδρασή του στην ομάδα είναι απίστευτη. Την ανεβάζει τουλάχιστον ένα σκαλί πάνω μόνο και μόνο με το να περιφέρεται στο γήπεδο. Δεν βελτιώνει ποιοτικά και αγωνιστικά τον Ολυμπιακό αλλά όταν εκείνος είναι στο γήπεδο την βελτιώνει και σε επίπεδο προσωπικότητας, ψυχολογίας και νοοτροπίας. Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει και μέσα σε μόλις ένα 3λεπτο επιβεβαιώθηκε ξανά κόντρα στον Παναιτωλικό. Τι κρίμα που δεν ήρθε πολύ νωρίτερα στα μέρη μας.
ΥΓ3: Προφανώς δεν ξέχασα τον Ελ Αραμπί. Αλλά ποιός είμαι εγώ και τι αξία έχει η δική μου γνώμη ώστε να κριθεί αυτό το ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ φορ; «Μιλάει» ο ίδιος στο γήπεδο και τον ακούει όλος ο κόσμος.