Ένας χρόνος σαν αιώνας
Πριν από ακριβώς έναν χρόνο, συμπληρώνοντας τα 49 του χρόνια, ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν έτοιμος να κάνει την πιο βαθιά και σημαντική «βουτιά» στην προπονητική του καριέρα. Το προηγούμενο βράδυ ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει άνετα 3-0 τη Νότιγχαμ στο Γ.Καραϊσκάκης στην πρόβα τζενεράλε εν όψει των προκριματικών του Τσάμπιονς Λιγκ.
Προσωπικά δεν είχα αμφιβολίες για τις ικανότητες του Πορτογάλου και το γνωρίζετε πολύ καλά όσοι μπαίνετε στον κόπο να με διαβάζετε τακτικά. Είχαν αρκετοί άλλοι ωστόσο γι’ αυτό, λέω ότι ο προπονητής ετοιμάζονταν για την πιο βαθιά και σημαντική «βουτιά» της προπονητικής του καριέρας.
Σήμερα, κλείνοντας τα 50 του, έχουν πλέον άπαντες παραδεχθεί ότι είναι καλός στα «μακροβούτια». Είμαστε ένα χρόνο μετά (λόγω και κορονοϊού) και ο Ολυμπιακός παίζει ακόμα στην Ευρώπη, έχει ήδη κατακτήσει ένα από τα πιο μάγκικα και δίκαια πρωταθλήματα της ιστορίας του και ετοιμάζεται και για τελικό κυπέλλου.
Πέρα από την ουσία έχουν αξία και οι εντυπώσεις. Τι θέλω να πω; Πρωτάθλημα πήρε ο Ολυμπιακός και με τον Μπέντο στον πάγκο. Απλά τότε ο κόσμος δεν αισθάνονταν την ίδια ικανοποίηση από το θέαμα. Αυτό που άρχισε πέρυσι και κορυφώθηκε φέτος είναι ασύγκριτο. Επέστρεψε και η χαρά του παιχνιδιού μαζί με τον τίτλο και τις διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων. Κάθε παρακολούθηση της ομάδας συνιστά ευχαρίστηση (για να το πω κομψά) από τις πιο δυνατές.
Σ’ αυτόν τον χρόνο που μεσολάβησε από τα 49 του χρόνια ως και τα 50 ο Μαρτίνς τα είδε και τα έζησε όλα. Ο χρόνος έμοιαζε με... αιώνα. Σήμερα λοιπόν ευχόμαστε πριν και πάνω απ’ όλα να είναι υγιής εκείνος και όσοι αγαπά και του χρόνου τέτοια μέρα να χαίρεται για το 46ο.