Never walk alone ή όπου πας εσύ

Παρασκευή, 26 Ιουνίου 2020 - 10:00

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Αν αγαπάς το ποδόσφαιρο, είτε συμπαθείς τη Λίβερπουλ στην Αγγλία είτε άλλη ομάδα, μόνο ασυγκίνητο δε μπορεί να σε αφήσει αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ώρες με την κατάκτηση του τίτλου από τους κόκκινους μετά από 30 ολόκληρα χρόνια. Τα δάκρυα του Κλοπ σε ζωντανή μετάδοση κάνουν κάθε τρίχα στο κορμί σου να σηκώνεται κάγκελο. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Συναισθήματα και συχνά ακραία.

Αυτό που έχει συμβεί με την συγκεκριμένη ομάδα τα τελευταία 30 χρόνια αποτελεί την εξήγηση του γιατί μια ομάδα με τέτοιο κόσμο πίσω της δεν γίνεται να χαθεί ποτέ. Ναι, η Λίβερπουλ δεν κατακτούσε πρωτάθλημα τόσα χρόνια όμως κατακτούσε άλλα τρόπαια και φυσικά Τσάμπιονς Λιγκ που είναι το πιο βαρύ που υπάρχει. Ωστόσο το εγχώριο πρωτάθλημα για κάθε ομάδα αποτελεί τον πρώτο στόχο. Και ήταν ο δικός της μεγάλος καημός. Ένα τεράστιο brand όπως αυτό της Λίβερπουλ άντεξε 30 ολόκληρα δίχως τον τίτλο στην Πρέμιερ γιατί είχε πίσω της εκατομμύρια ανθρώπους να τραγουδάνε πάντα you will never walk alone, δηλαδή δεν θα βαδίζεις ποτέ μόνη.

Και κάπως έτσι θυμάμαι και τα σαφώς πιο λίγα αλλά εξίσου δύσκολα «πέτρινα» χρόνια του Ολυμπιακού. Χρόνια που η ομάδα δεν κατακτούσε τον τίτλο του πρωταθλητή αλλά γέμιζε το δικό της γήπεδο καθώς και των άλλων, όπου κι αν έπαιζε. Ο κόσμος του Πειραιωτών δεν το λέει στα αγγλικά. Το λέει όμορφα ελληνικά: η γη πολύ μικρή για να σ' αφήσω. Ή αλλιώς: όπου πας εσύ θα 'μαι πάντα εγώ να σου τραγουδώ. Μοιράζεται ακριβώς το ίδιο συναίσθημα με τον οπαδό της Λίβερπουλ ή όποιον άλλο έχει στην καρδιά την ομάδα του. Που του φτιάχνει ή του χαλάει η μέρα (η μέρα, η εβδομάδα, ο μήνας, ο χρόνος, η ζωή) απ' όσα θα συμβούν σ' ένα γήπεδο.

Από εκεί και έπειτα, πρέπει να επισημανθεί για μία ακόμη φορά πως τα υγιή ποδοσφαιρικά παραδείγματα αυτής της Λίβερπουλ και του σημερινού Ολυμπιακού επιβεβαιώνουν πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι εξέλιξη κι αν υπάρξει στο λατρεμένο αυτό άθλημα, όσο κι αν αλλάξει το περιτύλιγμα, η βάση θα είναι ίδια. Για να έρθουν επιτυχίες χρειάζεται ένας καλός και ικανός προπονητής που θα δίνεται σώμα και ψυχή στο πρότζεκτ και παίκτες με ταλέντο (όχι απαραίτητα το περισσότερο) που γουστάρουν και επίσης αφιερώνονται σώμα και ψυχή. Ο προπονητής θα πρέπει να εμπνέει και να ξέρει να... συνδέει τα κομμάτια του παζλ και οι παίκτες να δουλεύουν σκληρά και να βάζουν ΠΑΝΤΑ το εμείς πάνω από το εγώ. Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι πάντα.

ΥΓ: Δεν είμαι Λίβερπουλ. «Είμαι» με τη δικαιοσύνη της κατάκτησης του τίτλου της. Δεν είμαι Τότεναμ. «Ήμουν» με το όμορφο παραμύθι της (και τον προπονηταρά Ποκετίνο) που την έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ήμουν Γιουνάιτεντ όσο υπηρετούσε τις αρχές του αθλήματος. Δεν μπορώ να είμαι μ' αυτό τον αντιαισθητικό μισθοφορικό πύργο της βαβέλ των τελευταίων ετών. Εντάξει, για τον Ολυμπιακό δεν μπορώ να σκεφτώ το ίδιο. Εδώ δεν έχει «αν» και «εφόσον». Έχει σκέτο: είμαι.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!