Η τέλεια σχέση
Από τη μία έχουμε επαγγελματίες (παίκτες ή και προπονητές) που συνήθως όταν φεύγουν από τον Ολυμπιακό φορτίζονται συναισθηματικά και συνεχίζουν να λένε τα καλύτερα αλλά και να διατηρούν δυνατούς δεσμούς. Από την άλλη έχουμε επαγγελματίες (επίσης παίκτες ή προπονητές) που συνήθως όταν φεύγουν από τις άλλες ελληνικές ομάδες αυτό αφενός γίνεται με πολεμική και αφετέρου δεν θέλουν ούτε ν' ακούν κόβοντας κάθε επαφή. Ή αν μένει τέτοια, αφορά δικηγόρους...
Αυτή είναι μία ακόμη μεγάλη διαφορά των άλλων με τον Ολυμπιακό. Έτσι εξηγείται ταυτόχρονα γιατί όσοι ξένοι (και Έλληνες) γίνονται μέλη της ομάδας μόνο κερδισμένοι βγαίνουν και συνήθως φεύγουν για ακόμα ακόμα καλύτερα. Ή μάλλον για πιο προηγμένα ποδοσφαιρικά περιβάλλοντα μετά. Είναι άπειρα τα παραδείγματα. Η διεθνής αγορά, κοιτάζοντας προς την Ελλάδα, στο 90% (για να μην πω παραπάνω), τα «προϊόντα» του Ολυμπιακού βλέπει. Θυμηθείτε πού και ποιός ήταν πέρυσι ο Ουσεϊνού Μπα και τί λέγεται γι' αυτόν σήμερα. Θυμηθείτε και τον Σισέ. Τον Σα. Τον Ποντένσε. Τον Καμαρά. Τον Ομάρ. Τον Σεμέντο. Τον Τσιμίκα.
Ακόμα και τον Γκιλιέρμε. Στην Ισπανία ήταν αλλά σε ομάδα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και μ' εκείνον να μην έχει τον κομβικό ρόλο που του έχει δώσει ο Ολυμπιακός.
Ακόμα και ο Πέντρο Μαρτίνς. Αυτός ο εξαιρετικός προπονητής με την καταπληκτική δουλειά που έχει κάνει στον Ολυμπιακό. Η πειραϊκή ομάδα μπήκε στη ζωή του όταν την είχε ανάγκη, μετά από ένα κακό διαζύγιο με την προηγούμενη. Και τώρα μιλάει όλη η Ευρώπη για' κείνον.
Προφανώς ήταν άξιος, την κατάλληλη «σκηνή» για ν' αποδείξει (και να εξελίξει) το ταλέντο του και την ικανότητά του χρειάζονταν. Όπως και οι παίκτες. Και το έχει δώσει σε όλους ο Ολυμπιακός.
Μια σχέση για να είναι τέλεια, πρέπει να είναι αμφίδρομη. Να κερδίζουν και οι δύο. Να βελτιώνονται και οι δύο. Και, όπου χρειάζεται, να υποχωρούν και οι δύο...