Χτυπάς ή σου χτυπάνε την πόρτα;
Ανέκαθεν η άνοιξη αποτελούσε μια εποχή που προσφέρεται για μεταγραφικά σενάρια. Απλά όσο περνούν τα χρόνια αυτό γίνεται όλο και πιο έντονο αφού, πια, οι μεταγραφικές περίοδοι, ουσιαστικά, δεν είναι δύο. Πλέον οι ομάδες είναι σε μεταγραφική διαδικασία 12 μήνες τον χρόνο. Μαγειρεύουν πριν πεινάσουν. Έτσι πρέπει να κάνουν τουλάχιστον όσες τοποθετούν εαυτούς στην κατηγορία: σοβαρές. Κι επειδή ο Ολυμπιακός ανήκει σ' αυτή την κατηγορία, είναι πάντα σε αναζήτηση για το οτιδήποτε. Μια ευκαιρία δεν πρέπει ποτέ να την αφήνεις να πάει χαμένη ακόμα κι αν δεν αποτελούσε προτεραιότητα.
Αυτό που θέλω να συζητήσουμε ωστόσο σήμερα αφορά στις πιθανές πωλήσεις, όχι τις αγορές. Παρακολουθώντας κανείς προσεκτικά τα δημοσιεύματα, ελληνικά και ξένα, για τους παίκτες των ελληνικών ομάδων καταλαβαίνει / επιβεβαιώνει τη χαώδη διαφορά μεταξύ των ερυθρολεύκων και των υπολοίπων εντός συνόρων. Και η μεγάλη διαφορά είναι ότι οι ξένοι έρχονται και χτυπάνε την πόρτα του Ολυμπιακού (μερικές φορές τόσο που τη... σπάνε κιόλας) για παίκτες του ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες, εμμέσως ή ευθέως, χτυπάνε τις πόρτες των ξένων διαφημίζοντας την «πραμάτεια» τους προσπαθώντας να κινήσουν το ενδιαφέρον.
Μόνο που, σε αντίθεση με του Ολυμπιακού, ο δικός τους πάγκος στη… λαϊκή δεν είναι στην καλύτερη θέση. Και έχει πάνω προϊόντα που πωλούνται τις μεσημεριανές ώρες. Όταν πια φύγουν τα καλά από τους πάγκους και οι τιμές πέσουν στο: όσο όσο. Είναι και λίγο χτυπημένα, είναι και λίγο μπαγιάτικα αλλά... τόσο που κάνουν, δε βαριέσαι, ας πάρουμε και τίποτα για να υπάρχει...
ΥΓ: Βρισκόμαστε σε πόλεμο, λένε όλοι και κάπως έτσι είναι. Αν το καλοσκεφτείς, πρόκειται για τον πιο ύπουλο, βρώμικο και ανήθικο πόλεμο. Στον κανονικό πόλεμο τον εχθρό τον βλέπεις και, αν μπορείς, προλαβαίνεις να τον σκοτώσεις εσύ πριν το κάνει εκείνος. Σ' αυτόν ο εχθρός είναι αόρατος, όχι και τα αποτελέσματά του. Η «σφαίρα» μπορεί να είναι μια αγκαλιά ή ένα φιλί, «πράγματα» που δίνεις σε όσους αγαπάς... Τί ζούμε;;;!!!