Για σένα που πάντα το πίστευες...

Σάββατο, 29 Φεβρουαρίου 2020 - 09:47

Έγραφα χθες πως το «διπλό» στο Λονδίνο και η πρόκριση ανήκουν, πρωτίστως, σ' αυτούς που έχτισαν την ομάδα και τη στήριξαν στις δύσκολες μέρες της. Έκανα ένα λάθος σ' αυτό. Όφειλα να προσθέσω κι αυτούς που πάντα πίστευαν νίκες και προκρίσεις σαν κι αυτή. Αυτούς που στερούνται χρήματα που δεν έχουν και ταξιδεύουν παντού. Αυτούς που τραγουδάνε στην κερκίδα για ευρωπαϊκό αλλά συμπληρώνουν πως κι αν δεν γίνει αυτό, δε θ' αλλάξει τίποτα στη συμπεριφορά τους, θα συνεχίσουν να στηρίζουν... Αυτούς που άρχισαν τα ταξίδια νέα παιδιά και πλέον έχουν ασπρίσει για τα καλά. Αυτούς που γεύτηκαν από κοντά ουκ ολίγες μεγάλες απογοητεύσεις τα δύσκολα πρώτα χρόνια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη.

Αυτούς που πικράθηκαν από το φάουλ του Σούκερ στην παράταση με τη Σεβίλλη, το χατ-τρικ του Κρίστενσεν που δεν έφτανε με την Τενερίφη, την ασυνεννοησία Μπερμούδες, Ελευθερόπουλου στην Κορούνια, το γκολ-ξαφνικό θάνατο του Τζέραρντ στο Άνφιλντ στο φινάλε, το 10λεπτο εφιάλτη με τη Μέταλιστ που μας άφησε με την απορία πόσο μακριά θα πήγαινε ο Ολυμπιακός αν προκρίνονταν εκείνο το βράδυ στους 8, τη Μάντσεστερ και κάποια άλλα.

Υπάρχει τόσος κόσμος που τα έζησε όλα αυτά και άντεξε να μη λυγίσει. Να μην επιτρέψει στην πίκρα μιας βραδιάς να... σκεπάσει την αγάπη δίχως τέλος. Υπάρχει τόσος κόσμος ο οποίος κάθε φορά που παίρνει τη θέση του στην κερκίδα γίνεται ξανά μικρό παιδί. Με την ίδια φλόγα, το ίδιο πάθος, την ίδια «αρρώστια», την ίδια πίστη σ' αυτό που για τους περισσότερους μοιάζει απίστευτο.

Σ' αυτόν τον κόσμο έδωσε κάτι πίσω χθες το φινάλε του αγώνα στο Λονδίνο. Ήρθε ένα λυτρωτικό γκολ και ύστερα δεν ήρθε, σε αντίθεση με όσα έχουν συμβεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, η μεγάλη πίκρα. Λες και ένα αόρατο πόδι έκανε... τάκλιν στη μπάλα και το πλασέ του Ομπαμεγιάνγκ έφυγε λίγο άουτ.

Σου ανήκει και σένα λοιπόν αυτή η βραδιά στο Λονδίνο. Εσένα που κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και βλέπεις και ρυτίδες και άσπρα μαλλιά, αν τα έχεις ακόμα... Εσένα που μεταμορφώνεσαι στην κερκίδα, ξανανιώνεις. Κι επειδή (θέλω να πιστεύω ότι) στη ζωή παίρνεις ό,τι αξίζεις, σου αξίζουν και σένα τα καλύτερα για την αφοσιώσή σου. Τα καλύτερα που είμαι βέβαιος, δεν μπορώ να σου δώσω εγγυήσεις, απλά το αισθάνομαι, ακόμα δεν έχουν έρθει. Εσύ απλά, συνέχισε να στηρίζεις.

ΥΓ: Για το ιδιαίτερο και επικίνδυνο ματς με τον Παναιτωλικό, ας τα πούμε αύριο.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!