Θρίαμβος εκείνων που...
Να σας πω ότι το περίμενα; Ψέματα θα είναι και ψέματα δε μου αρέσει να σας λέω. Το είχα γράψει σε άλλο μπλογκ πριν από δύο μέρες εξάλλου. Δεν έβλεπα σενάριο πρόκρισης για τον Ολυμπιακό. Όχι γιατί δεν πιστεύω σ' αυτή την ομάδα. Και σ' αυτό την ξέρετε πολύ καλά τη γνώμη μου. Από πέρυσι, φυσικά και φέτος, κυρίως στις μεγάλες στραβές της (σ.σ.: ήττες από ΠΑΟΚ, αποκλεισμός από τη Λαμία κτλ) και κόντρα στο... ρεύμα, εξέφραζα την πίστη μου και στο παρεάκι που βρίσκεται τα τελευταία δύο χρόνια στο Ρέντη και φυσικά σ' αυτόν τον εξαιρετικό προπονητή που κάθεται στον πάγκο.
Δεν έβλεπα πρόκριση ωστόσο επειδή αφενός είχε στην... πλάτη του το 0-1 του Καραϊσκάκης και επειδή έπαιζε μ' ένα τεράστιο brand σ' ένα έδαφος που για όλες τις ομάδες είναι απίστευτα... κατηφορικό. Ώρες πριν από τον θρίαμβο εξάλλου ανέφερα ένα ιστορικό / στατιστικό στοιχείο που είδα στην ΟΥΕΦΑ και που έλεγε ότι η Άρσεναλ ΠΟΤΕ (μέχρι χθες...) δεν είχε αποκλειστεί σε διπλή ευρωπαϊκή αναμέτρηση στην οποία στο πρώτο ματς είχε κερδίσει εκτός έδρας. Θυμάμαι και μια δήλωση του Νικοπολίδη, πριν από κλήρωση του Ολυμπιακού, που έλεγε: δεν θέλω με τίποτα αγγλική ομάδα αφού ο ρυθμός είναι πολύ διαφορετικός και τα γήπεδα... γέρνουν.
Αλλά από την άλλη, ποιός είμαι εγώ που θα πει στον Ολυμπιακό: δεν μπορείς; Ειδικά σ' αυτόν τον υπέροχο Ολυμπιακό που την τρέχουσα διετία έχει επιστρέψει στην ποδοσφαιρική κανονικότητα. Πέρυσι ο Φλεβάρης ήταν ο μήνας που έβγαλε τους ερυθρόλευκους εκτός όλων των στόχων. Φέτος είναι ο μήνας που τους κράτησε μέσα σε όλα. Ακόμα και μέσα στην Ευρώπη. Τί να πει κανείς; Ας μην πει. Ας χαρεί τον θρίαμβο. Και, κυρίως, ας τον χαρούν όλοι όσοι έχτισαν την ομάδα και, ακόμα περισσότερο, όσοι επέμεναν να τη στηρίζουν στις δύσκολες μέρες της.