Το μαρτύριο της σταγόνας

Δευτέρα, 10 Φεβρουαρίου 2020 - 10:06

ΟΚ, το πήραμε το... μήνυμα. Έγραφα χθες, μερικές ώρες πριν από την έναρξη του Ατρόμητος-Ολυμπιακός πως αν υπάρχει ποδοσφαιρικός Θεός κάτι χρωστάει σ' αυτό το υπέροχο παρεάκι που έχει μαζευτεί στο Ρέντη τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Και συμπλήρωνα ότι πέρα από τη δεδομένη ικανότητα προπονητή και παικτών (με τα όποια μειονεκτήματά τους, το τέλειο δεν υπάρχει) θα χρειαστεί και λίγη τύχη. ΟΚ, το πήραμε το... μήνυμα.

Αυτή η ομάδα ό,τι κερδίσει, αν κερδίσει, θα το κερδίσει με... αίμα. Η τύχη είναι το τελευταίο που είχε ως τώρα στο πλάι της και κατά πως φαίνεται, το τελευταίο που θα έχει στην πορεία. Οι δοκιμασίες σε σωματικές και ψυχικές αντοχές του Μαρτίνς και των παικτών του επαναλαμβάνονται συνεχώς, σαν το μαρτύριο της σταγόνας. Στην αρχή λες αντέχω, μετά πάει να σε τρελάνει. Εντάξει, αυτό που έχει γίνει με τον Σουντανί δεν χωνεύεται. Ένας παίκτης που έμεινε εκτός ευρωπαϊκής λίστας στην αρχή της σεζόν και αποτέλεσε εξαιρετικό παράδειγμα αφού αντί να το βάλει κάτω και να... κλάψει τη μοίρα του (ή την αδικία που ενδεχομένως αισθάνθηκε) σκύλιασε και ανάγκασε τον Μαρτίνς να τον συμπεριλάβει στη δεύτερη λίστα εν όψει Άρσεναλ. Κι έρχεται αυτός ο τραυματισμός τώρα να επιβεβαιώσει πως ούτε η ποδοσφαιρική ζωή, όπως και η κανονική, φημίζονται για την δικαιοσύνη τους. Συχνά είναι άδικες. Πολύ άδικες. Αδίστακτες.

Πέρα από τον Σουντανί, διευρύνοντας τη ματιά μας στο χθεσινό ματς, βλέπεις ότι ο Ολυμπιακός μπαίνει δυνατά και ξαφνικά τα πλάνα του προπονητή γίνονται άνω-κάτω λόγω του τραυματισμού του Αλγερινού. Και στο τελευταίο 20λεπτο η ομάδα μένει με παίκτη λιγότερο λόγω της -αχαρακτήριστης- 2ης κίτρινης κάρτας του Ομάρ. Και παρ' όλα αυτά δεν το βάζει κάτω. Ούτε προσπαθεί να διαφυλάξει τον βαθμό που, όπως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, πολύτιμος θα ήταν κι αυτός. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να παλεύει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι παίζει εκείνος με παίκτη παραπάνω. Και στο φινάλε έρχεται η μεγάλη δικαίωση. Λύτρωση. Με έναν παίκτη που το όλο σκηνικό έμοιαζε με... σενάριο γραμμένο από ταινία. Είναι τέτοια η αμφισβήτηση για τη χρησιμότητα της επιστροφής του Χασάν που το γκολ αυτό ίσως αποτελέσει το... μαξιλαράκι χρόνου που επιβάλλεται να δίνεται σε κάθε παίκτη που αποκτάται από μία ομάδα.

ΥΓ: Το έγραφα και χθες, το έχω γράψει στο παρελθόν, θα το ξαναγράψω. Γιατί τόση μουρμούρα; Γιατί τόση μίρλα; Είναι τόσο δύσκολο να υποστηριχθεί αυτή η ομάδα no matter what? Δεν το έχει κερδίσει; Ως πότε θα πρέπει να... ελέγχεται και να... απολογείται; Στείλτε επιτέλους θετική ενέργεια σ' αυτή την παρέα η οποία από τις 10 Ιούνη σκίζεται στη δουλειά και κρίνεται διαρκώς τόσο πρόχειρα και άδικα.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!