Σαν θάνατος κι ανάσταση μαζί
Δεν σας κρύβω ότι η πλέον αμήχανη και άβολη ημέρα κάθε έτους στην ενασχόλησή μου με τα κοινά (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) του Ολυμπιακού είναι η 8η Φλεβάρη. Κι αυτό γιατί αισθάνομαι ότι το γεγονός είναι τόσο μεγάλο από μόνο του που ξεπερνάει και το δικό μου όποιο γραπτό και όλων των άλλων. Δίχως να παρεξηγηθώ, σπάνια νιώθω τόσο έντονα ότι «στερεύω» από λέξεις. Αλήθεια, τί μπορεί να πει κανείς; Τί περισσότερο απ' όλα όσα έχουν ειπωθεί / γραφτεί επί τέσσερις δεκαετίες;
Προσωπικά θα ήθελα πολύ να υπήρχε ένας τρόπος να ελαφρύνουμε το τεράστιο βάρος από τους ώμους των συγγενών και φίλων των 21 που έφυγαν τον Φλεβάρη του 1981. Είναι τόσο μεγάλο το γεγονός που αγγίζει και τόσο μεγάλη μάζα με συνέπεια οι δικοί τους άνθρωποι, των νεκρών, βιώνουν κάθε 8η Φλεβάρη έκτοτε έναν θάνατο και μια ανάσταση μαζί. Ξανά και ξανά. Ο χρόνος, λένε, είναι ο καλύτερος γιατρός. Η συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο είναι πολύ ξεχωριστή.
Και ο χρόνος μοιάζει ανίκανος να μετριάσει τον πόνο. Γιατί και να θες να το αφήσεις πίσω, ΔΕΝ σε αφήνει αυτό. Δεν σε αφήνει η μνήμη του από εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Γι' αυτό λέω ότι κάθε 8η Φλεβάρη είναι λες και πεθαίνουν και ανασταίνονται μαζί, ξανά και ξανά. Πεθαίνουν γιατί εκείνοι που έχουν μνήμες τις ανασύρουν και περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια τους και ταυτόχρονα από τα δικά μας. Και ανασταίνονται γιατί πεθαίνουν αληθινά μόνο όσοι ξεχνιούνται. Και το τελευταίο που μπορεί να συμβεί με τους συγκεκριμένους 21 είναι να ξεχαστούν...
ΥΓ: Η μεγαλύτερη τιμή της μνήμης των 21 δεν είναι ένα ποστάρισμα ή ένα σύνθημα. Είναι και αυτό. Πριν απ' όλα ωστόσο, αν κάποιος θέλει να τιμήσει αληθινά μνήμες νεκρών, οφείλει να χαράξει κόκκινες γραμμές στη συμπεριφορά του. Σε συνθήματα και... ευχές για καρκίνους και ψόφους που ΔΕΝ πρέπει να φωνάζονται για οποιοδήποτε λόγο. Σε συμπεριφορές που μπορεί να οδηγήσουν σε άλλους νεκρούς ή τραυματίες. Αυτή θα είναι, με διαφορά, η πλέον αρμόζουσα τιμή της μνήμης των 21.
ΥΓ2: Αυτά για σήμερα, το σημαντικό και δύσκολο Ατρόμητος-Ολυμπιακός ας περιμένει μέχρι αύριο για να το συζητήσουμε.