Η αυτοσυντήρηση και τα δύο κακά που ΔΕΝ έπαθε

Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2019 - 09:29

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Έγραφα χθες το πρωί, ώρες πριν από τη σέντρα στο Μπάγερν-Ολυμπιακός, ότι είναι δύο οι τρόποι για να κλέψεις κάτι από ένα ματς στο οποίο μπαίνεις ως το απόλυτο αουτσάιντερ. Ο ένας είναι να γίνεις Σλάβια στα τρεξίματα και να... αφήσεις καρδιά, συκώτια και πνευμόνια στο γήπεδο προσπαθώντας να βγεις πρώτος σε κάθε μπάλα. Ο άλλος ήταν να ρίξεις τον καρδιακό παλμό του ματς κοντά στο μηδέν.

Δεν ξέρω αν ήταν το πλάνο ή έγινε αναγκαστικά λόγω της ποιοτικής ανωτερότητας του αντιπάλου, αλλά ο Ολυμπιακός φάνηκε να προσπαθεί το δεύτερο. Και σε μεγάλο βαθμό, ως το 69' φτάσαμε για να γίνει το 1-0 των Γερμανών, το κατάφερε. Ναι μεν η Μπάγερν είχε την συντριπτική κατοχή μπάλας στο α' ημίχρονο κάνοντας αρκετές τελικές αλλά οι ερυθρόλευκοι ήλεγχαν, έστω και δύσκολα, την κατάσταση έχοντας σε φοβερή μέρα και τον Σα. Ναι, είχε και δοκάρι στο διάστημα αυτό η γηπεδούχος αλλά αυτό από στημένη μπάλα προήλθε. Θα μπορούσε να συμβεί ακόμα κι αν μιλάγαμε για ματς στο οποίο εκείνη πέρασε τη σέντρα μία φορά.

Έχω την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός, ενδεχομένως και να «βγήκε» ατομικά στους παίκτες του αυτό, μπήκε σε λειτουργία αυτοσυντήρησης. Επιβίωσης. Φάνηκε να διστάζει να... ξεμυτίσει στον φόβο να δεχθεί μια βαριά ήττα απ' αυτές που μένουν... Προσωπικά τους καταλαβαίνω και δεν τους αδικώ. Έβλεπες ότι η Μπάγερν με δύο πάσες, δίχως υπερβολή, έφτανε μέσα στην περιοχή του Σα με καλές προϋποθέσεις. Πέρα από την σωματική ταχύτητα ομάδες όπως η Μπάγερν έχουν την πολυτέλεια να πληρώνουν πανάκριβους παίκτες και με ταυτόχρονη υψηλή εγκεφαλική ταχύτητα. Ε, αυτό ήταν φοβιστικό, πώς να το κάνουμε;

Νομίζω πως ο Ολυμπιακός, τηρουμένων των αναλογιών, δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω. Και δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω, επειδή ούτε στην καλύτερη φάση του βρίσκεται και σοβαρές απώλειες εξακολουθεί να έχει. Διάβαζα στα κοινωνικά δίκτυα μετά το ματς και άκουγα στα ερτζιανά ανθρώπους να αναρωτιούνται γιατί ο Ολυμπιακός έπαιξε με τρεις στον άξονα και δεν κυνήγησε επιθετικά κάτι παραπάνω.

Η δική μου λογική απάντηση είναι ότι αφενός μετά τις απουσίες Φορτούνη, Βαλμπουενά (ακόμα δεν είναι έτοιμος και φαίνεται) και Μπενζιά (έχει να παίξει από το Βελιγράδι την 1η Οκτώβρη) ΔΕΝ υπήρχε κάτι άλλο. Υπήρχε ο Λοβέρα αλλά, είπαμε, να βάλεις ένα άγουρο ακόμα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα παιδί να παίξει στο Μόναχο εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο. Οι ίδιοι άνθρωποι γκρίνιαζαν για την επιλογή ΝΑ παίξει βασικός στο Βελιγράδι ενώ και σε πρόσφατο ματς πρωταθλήματος στο Γ.Καραϊσκάκης ο Αργεντινός ήταν καλός για 20 λεπτά και μετά... εξαφανίστηκε.

Νομίζω λοιπόν ότι, τηρουμένων των αναλογιών, από πλευράς 11άδας και τακτικής ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε ό,τι καλύτερο είχε. Ακόμα και η χρησιμοποίηση του Ρατζέλοβιτς, νομίζω, επιτυχής ήταν. Έτρεξε, κέρδισε κάποια φάουλ και έδωσε ανάσες, ανέβηκε σε 2-3 περιπτώσεις αποσυμπιέζοντας τα μετόπισθεν, αν σημάδευε και καλύτερα στο 3' στο δώρο του Αλάμπα, ακόμα καλύτερα θα ήταν αλλά... Νομίζω πως ειδικά η χρησιμοποίηση του Σέρβου αποτέλεσε τη μικρή δόση τόλμης του Μαρτίνς μπας και... κλέψει κάτι στην κόντρα. Ο Σέρβος έχει αποδείξει ότι είναι... μανούλα σ' αυτό. Το πιθανότερο ήταν να μη γίνει και δεν έγινε.

Πολύ... μελάνι χύσαμε νομίζω για ένα ματς που γνωρίζαμε, από τη μέρα της κλήρωσης, ότι τοποθετείται στη μίνι λίστα με τα «χαμένα πάω για θαύμα». Εξάλλου, ο Ολυμπιακός το βράδυ της Τετάρτης δύο κακά θα μπορούσε να πάθει. Το ένα θα αφορούσε το γόητρό του και το ίματζ του σε περίπτωση βαριάς ήττας από τη Μπάγερν. Και το άλλο θα ήταν ουσίας ΑΝ κέρδιζε ή αποσπούσε ισοπαλία ο Αστέρας από την Τότεναμ. Δεν συνέβη κανένα από τα δύο, πάμε παρακάτω.

ΥΓ: Όσοι κατηγόρησαν τον Ολυμπιακό για ατολμία είναι οι ίδιοι που αν το κοντέρ έγραφε πολλά θα έκαναν λόγο για ντροπές και θα ζητούσαν κεφάλια.

Υ2: Διάβασα κάπου ότι ο Ολυμπιακός έχει τέσσερα χρόνια να κάνει νίκη σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ. Ότι στα δύο απ' αυτά τα τέσσερα χρόνια ΔΕΝ συμμετείχε είναι μια τόση δα λεπτομέρεια που δεν την αφήνεις να σου χαλάσει μια «ωραία» ιστορία. Άρα, μ' αυτή τη λογική, ο ΠΑΟΚ έχει να κερδίσει σε ματς ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ από το 1992 που δημιουργήθηκε η διοργάνωση...

ΥΓ3: Όπως οι καλύτεροι παίκτες και οι καλύτερες τακτικές είναι ΠΑΝΤΑ εκείνοι που δεν παίζουν κι εκείνες που δεν επιλέγονται (άρα δεν ξέρουμε τί θα έκαναν ΑΝ τους δίνονταν η ευκαιρία) έτσι είναι... μόδα πλέον οι καλύτεροι προπονητές (οποιασδήποτε ιδιότητας, είναι πολλοί που πιστεύουν ότι ξέρουν) να είναι εκείνοι που ΔΕΝ αποφασίζουν και ΔΕΝ έχουν τις τύχες μιας ομάδας στα χέρια τους και κρίνουν ΠΑΝΤΑ κατόπιν... εορτής, δηλαδή αποτελέσματος.

ΥΓ4: Για τον Ολυμπιακό πια η κατάσταση έχει ως εξής: νίκη με τον Ατρόμητο, μετά διακοπή για μια απαραίτητη ψυχολογική και σωματική ανάσα και επιστροφή για την τελική ευθεία πριν από τις γιορτές (καλώς εχόντων των πραγμάτων) με περισσότερα «όπλα» διαθέσιμα.

ΥΓ5: Σε κάθε στραβό αποτέλεσμα του Παναθηναϊκού άκουγα / διάβαζα: ντροπή για τον Ολυμπιακό που δεν κέρδισε αυτόν τον Παναθηναϊκό. Μετά το ματς των πρασίνων στην Τούμπα εξαφανίστηκαν ανάλογα σχόλια, γιατί; Δεν ήταν ντροπή για τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ που, ουσιαστικά, έχασε αγωνιστικά το ματς και το έσωσε με πέναλτι στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων; Εγώ λοιπόν λέω ότι ο Παναθηναϊκός είναι πάντα Παναθηναϊκός και δεν υπάρχει ντροπή ούτε στο ένα, ούτε στο άλλο. Ούτε περιμένω ούτε θέλω απαραίτητα να συμφωνήσετε, τη γνώμη μου λέω.

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!