Αυτό που «τρώει» τα σωθικά
Έγραφα πριν από το ματς του Ολυμπιακού στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ότι ανήκει στην κατηγορία των «πρέπει να κερδίσει». Να σας πω την αλήθεια, σιχαίνομαι τέτοιου είδους κλισέ. Και γιατί το έγραψες, εύλογα θα ρωτήσει κανείς. Επειδή έβλεπα «αυτό» που είχε έρθει ήδη (μετά το 1-1 με τον ΠΑΟ και την ήττα στο Βελιγράδι) και θα γιγαντώνονταν σε περίπτωση ισοπαλίας ή ακόμα χειρότερα ήττας στη Θεσσαλονίκη. Ατελείωτη μουρμούρα απ' αυτές που σου τρώνε τα σωθικά. Και δεν θα έτρωγε τα δικά μου που δεν έχουν και σημασία, της ομάδας θα έτρωγε...
Στο ποδόσφαιρο, όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις παγκοσμίως, ΔΕΝ υπάρχει «πρέπει να κερδίσει» ή «απαγορεύεται να χάσει». Το μόνο «πρέπει» που υπάρχει για μένα αφορά στην προσπάθεια. Πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει. Το αν θα τα καταφέρει μια ομάδα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Πέρα από την ικανότητα (που προφανώς έχει ο Ολυμπιακός), θέλει και τύχη. Τύχη σε στιγμές στο ματς και φυσικά τύχη στο να βρεθεί σε καλή μέρα. Γιατί πολλάκις πασχίζει, κάνει ό,τι μπορεί, αλλά η μπάλα φροντίζει να δικαιώνει τον Όσιμ που τη χαρακτήρισε... Ξέρετε πως...
Ο Ολυμπιακός λοιπόν στο «Βικελίδης» ήταν αυτός που έπρεπε. Δεν πραγματοποίησε σπουδαία εμφάνιση, δεν είναι πάντα εύκολο αυτό. Ειδικά από τη στιγμή που, όπως είπε και ο Μαρτίνς μετά, δεν είναι σε καλό... φεγγάρι η ομάδα, δεν πρέπει να περιμένουμε μπαλάρα. Νίκες ωστόσο πρέπει να περιμένουμε. Και στη Θεσσαλονίκη ο Ολυμπιακός πήρε μία απ' αυτές (να ένα ακόμα κλισέ) που «δίνουν» τίτλους.
Όταν λέω ήταν αυτός που έπρεπε, το συνοψίζω στην αντίδραση του Τσιμίκα μετά το 1-1 και την ασίστ που έδωσε και στον τρόπο που πήγαιναν όλοι στις φάσεις αλλά και για να πανηγυρίσουν τα γκολ. Ολοφάνερα όσοι μπήκαν στο γήπεδο και όσοι ήταν στον πάγκο είχαν τη λογική του: πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κερδίσουμε. Και το έκαναν.
Και μιας και ανέφερα τον Κώστα, τί να πει κανείς; Η ωρίμανσή του στους μήνες που μεσολάβησαν από την περυσινή σεζόν στη φετινή είναι εντυπωσιακή. Αισθάνεσαι ότι έχουν περάσει χρόνια, όχι μήνες. Ο διστακτικός Τσιμικάκος έγινε Τσιμίκαρος. Παίκτης που «πατάει» στο γήπεδο και δεν τον «καταπίνει» το χόρτο. Για μένα η διαφορά δεν έχει να κάνει με το πόσο περισσότερο ποδόσφαιρο έμαθε αλλά με τον χαρακτήρα και την ψυχολογία που έχει χτίσει ότι «δεν μασάω απέναντι στον οποιονδήποτε».
ΥΓ: Άπειρα, μα άπειρα όμως, respect στον Βαλμπουενά. Προφανώς δεν χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί, όλοι είδατε. Ξανά...
ΥΓ2: Τελικά ο πιο έτοιμος (φαίνεται ότι) είναι καλύτερος από έναν που ενδεχομένως είναι καλύτερος αλλά ανέτοιμος ή κουρασμένος. Σε Αβραάμ και Μεριά πάει αυτό. Συγκινητικός ήταν, κατά τη γνώμη μου, ο κάπτεν.
ΥΓ3: Στο πρώτο ημίωρο ο Ολυμπιακός, επιθετικά, έγερνε μονόπαντα δεξιά λόγω της διάθεσης του Ομάρ να ανεβαίνει ξανά και ξανά. Θύμισε περυσινό Ομάρ. Απλά, όπως φαίνεται, είναι απαραίτητο για να λειτουργήσουν όλα πολύ καλύτερα, να έχει φρέσκο και υγιή τον Ποντένσε με τον οποίο συνεργάζονται πολύ καλά. Και όταν έφυγε ο Ντάνιελ, ο Ολυμπιακός έγειρε, σωστά, προς την πλευρά του Τσιμίκα.
ΥΓ4: Αν ο Μασούρας πάσαρε στον μόνο Ελ Αραμπί δίπλα του, τώρα ενδεχομένως το προσωπικό του ταμπλό από το χθεσινό ματς να μην έλεγε μόνο, ένα γκολ. Να έλεγε και μία ασίστ... Και ο Γιώργος και ΟΛΟΙ πρέπει πάντα να βάζουν την ομάδα πάνω απ' όλα. Κι αν χτες δεν στοίχισε, ποιος ξέρει τί θα γίνει «αύριο»;
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Το άλλο... μισό του 2πλού στο Βικελίδης
Ο Οκτώβρης που πέρυσι τον «έκαψε» φέτος να τον φτιάξει. - Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Ριμπερήδες και Κωστήδες
Ίδια μέρα, ίδιο θέμα, άλλο άκρο. - Ο Σπύρος Γρομητσάρης γράφει για μεταγραφικά σενάρια και ιστορίες, γύρω από τον Ολυμπιακό.
Ματς της κατηγορίας: Πρέπει
Τώρα που κάθισε η «σκόνη» από το ματς του Βελιγραδίου ας μιλήσουμε για το ματς που έρχεται με τον Άρη και «ζυγίζει» πολλά κιλά. - Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
Ξενέ-rotation
Άσπρο-μαύρο, πέντε λεπτά δρόμος... Γράφει ο Σπύρος Γρομητσάρης.
