Τελικά είχε υπογράψει 10ετές...
Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος δεν αποτελεί μία συνηθισμένη περίπτωση ποδοσφαιριστή. Τύπος... παλιάς κοπής. Απ' αυτούς που λένε λίγα και καλά. Αγύριστο κεφάλι. Αν κάτι δεν το θέλει, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, δεν θα του το επιβάλλει κανείς.
Όπως τότε που η διοίκηση του Άρη τον... έσπρωχνε στον Παναθηναϊκό αλλά εκείνος, δίχως να φοβάται τις συνέπειες έλεγε κοφτά: ή Ολυμπιακό, ή μένω εδώ. Και το εννοούσε αφού οι απειλές (θα σου κόψουμε τη μπάλα) των «κιτρινόμαυρων», ώστε να συναινέσει στη μετακίνησή του στους «πράσινους», τον άφηναν αδιάφορο.
Το να μιλήσει κανείς για την αξία του Αβραάμ ως παίκτη, είναι ιεροσυλία. Το γεγονός ότι το δίδυμο που συνέθεσε επί μία 3ετία με τον Όλοφ Μέλμπεργκ το συζητάμε μέχρι και σήμερα, τα λέει όλα. Εξάλλου, πλέον δεν έχει τη μεγαλύτερη σημασία η παικτική του αξία. Δεν ήταν αυτή ο βασικός λόγος που τον έφερε πίσω. Εννοείται, όταν χρειαστεί και κριθεί ότι μπορεί να βοηθήσει, θα μπει μέσα και θα... φάει το γήπεδο προσπαθώντας για το καλύτερο. Ο χαρακτήρας του Αβραάμ είναι αυτός που τον έφερε πίσω.
Άνθρωπος που σε κοιτάει στα μάτια όταν σου μιλάει. Που θα σου πει στα ίσια αυτό που σκέφτεται, ακόμα και το χειρότερο. Και φυσικά άνθρωπος που όταν αισθάνθηκε προσβεβλημένος από την συμπεριφορά του (τότε) κόουτς του Ολυμπιακού προς το πρόσωπό του, του Μίτσελ, αντί να τα κάνει... ροντέο, πήρε τα μπογαλάκια του και έφυγε.
Όμως, αυτή η σχέση δεν γινόταν να τελειώσει έτσι. Το τελευταίο κεφάλαιο ήθελε να το γράψει ο ίδιος. Ή για την ακρίβεια, να το γράψει μαζί με τον άνθρωπο που εκτιμά όσο κανέναν άλλο στην οικογένεια του Ολυμπιακού. Δηλαδή τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Εκείνος ήταν που όταν ο Αβραάμ τραυματίστηκε σοβαρά, τον Ιούνιο του 2012, τον επισκέφθηκε μετά από λίγες ημέρες και του ζήτησε να ανανεώσουν τη συνεργασία τους για 10 χρόνια. Κατά πως φαίνεται, υπεγράφη εκείνο το συμβόλαιο και έχει ακόμα ισχύ.
Κάτι μας λέει πως θα υπογράψουν κι άλλο τέτοιο, εννοείται από ένα σημείο και έπειτα δίχως να έχει την ιδιότητα του παίκτη ο Αβραάμ. Σιδερένιος και σιδεροκέφαλος.