Αν βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή της «Γκράνκασας» και των «χιλιοτραγουδισμένων» το πιο πιθανό είναι ότι σήμερα θα γινόταν πολύς θόρυβος. Θ' ακούγαμε σίγουρα, ξανά, προγραμματικές δηλώσεις από αρμόδια υπουργικά χείλη για την αναγκαιότητα του VAR και της «κάθαρσης» του ποδοσφαίρου. Η εικόνα της διαιτησίας στο ΟΦΗ-Παναιτωλικός και Ξάνθη-Ατρόμητος αρκούσε.
Όμως, πια, η «Γκράνκασα» έχει πάει σπίτι και οι «χιλιοτραγουδισμένοι» σφυράνε στα τρένα όπως είχε προαναγγείλει μια ψυχή.
Και πλέον δεν υπάρχει θόρυβος. Δεν είναι σίγουρα ο ίδιος. Δεν έχει τον... συγχρονισμό που είχε κάποτε. Τα ίδια λόγια έβγαιναν από πολλά διαφορετικά χείλη, ένας πονηρός (εμείς όχι, πού πήγε ο νους σας;) θα πίστευε ότι το ίδιο non paper έβγαινε από μια κεντρική εξυγιαντική διαχείριση και μοιράζονταν παντού.
Πλέον εκείνες οι φωνές έχουν, ουσιαστικά, σωπάσει. Τώρα καταπίνουν τις... καμήλες αμάσητες, τότε διύλιζαν τη μύτη του παπουτσιού του Ιντέγε. Μόνο ένας φωνάζει και μοιάζει με τον... τρελό του χωριού.
Δεν θα μιλήσουμε ονομαστικά για διαιτητές, θα μας πουν ότι στοχοποιούμε. Θα πούμε ωστόσο ότι «κατάφερε» η νέα τάξη πραγμάτων στο ποδόσφαιρο να παρουσιάσει κάτι πολύ χειρότερο απ' αυτό που επέκρινε. Και για να μην το κουράζουμε περισσότερο, ας κλείσουμε με δύο γνώμες που είπαν άλλοι, πιο ειδικοί από μας, για τους διαιτητές ως μέρος των αγώνων.
«Το πρόβλημα με τους διαιτητές είναι ότι γνωρίζουν τους κανόνες (στην Ελλάδα δεν είμαστε και τόσο σίγουροι...) αλλά όχι για άθλημα» και «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από έναν... τυφλό διαιτητή».