Dont cry for them φίλε

Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2018 - 14:31

ΣΠΥΡΟΣ ΓΡΟΜΗΤΣΑΡΗΣ

Το ματς με τη Φενέρ μόλις έχει τελειώσει. Γκος και Μιλουτίνοφ (στο follow) αστοχούν στη διπλή τελευταία ευκαιρία για τη νίκη. Πηγαίνοντας προς την έξοδο, ως μέρος του... ποταμιού που κατευθύνεται προς τις θύρες, με ταρακουνάει μια εικόνα και με κάνει να ξεχάσω τις σκέψεις για τα όσα προηγήθηκαν. Ξαφνικά δε σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν ήταν ο Σπανούλης στο παρκέ για να πάρει την τελευταία επίθεση. Η προσοχή έχει στραφεί σ' έναν περίπου 14χρονο φίλο του Ολυμπιακού που κλαίει, σχεδόν με λυγμούς. Θα φανεί οξύμωρο αλλά μάλλον ήταν η ωραιότερη εικόνα που είδα το βράδυ της Πέμπτης στο ΣΕΦ.

Κι αυτό γιατί το είδα σαν μια (υπεν)θύμιση του τι θα πει αληθινός οπαδός. Τί σημαίνει η ομάδα για τον υποστηρικτή της. Χωρίς να το θέλω πήγα πολλά χρόνια πίσω, όταν ήμουν στη δική του ηλικία. Σε δύσκολες βραδιές που αντιδρούσα, σχεδόν, το ίδιο. Αϋπνία στον χαμένο τελικό του 1994 από τη Μπανταλόνα. Αϋπνία (από χαρά αυτή τη φορά) για τον θρίαμβο στη Ρώμη. Καρδιά και μυαλό να πονάνε (ναι, πονάνε κι αυτά μερικές φορές) μη αντέχοντας και μπορώντας να εξηγήσεις ήττες. Είδα (και) μένα στο κλάμα του πιτσιρικά το βράδυ της Πέμπτης.

Ξαφνικά όλα είχαν... σβήσει. Η ήττα που απείχε μια... κλωστή από το να γίνει νίκη. Και η αμέτρητη αρνητική ενέργεια από ανθρώπους που ειλικρινά απορούσα για ποιό λόγο πήγαν στο γήπεδο; Έβαζα με το νου μου τον πιτσιρικά που «λύγισε», δίπλα σ' αυτούς που τους άκουγα 40 αγωνιστικά λεπτά να βλέπουν άσχετο τον Μπλατ (ναι, από τώρα), λίγους τους ξένους που αποκτήθηκαν και, φυσικά (αυτό είναι all time classic την τελευταία 5ετία), γέρο τον Σπανούλη.

Μα, θα πεις εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, δεν έχουμε δίκιο; Δεν ξέρω, θα σας απαντήσω. Είναι άλλοι πιο αρμόδιοι για να κρίνουν ποιός κάνει ή δεν κάνει. Σε αντίθεση με το 99% του πληθυσμού ανήκω στο 1% που λέει που και που: δεν ξέρω, δεν μπορώ να πάρω θέση. Αυτό που ξέρω είναι ότι βρέθηκα στο ΣΕΦ όχι για να κρίνω την ομάδα. Για να τη στηρίξω πήγα και ειδικά στις δύσκολες στιγμές της. Μετά από μια χαμένη βολή, ένα ριμπάουντ που δεν πάρθηκε, ένα σουτ που πήγε στο σίδερο, μια κακή άμυνα.

Αυτό (ήξερα εγώ ότι) σημαίνει οπαδός. Δυστυχώς έχω τη βεβαιότητα ότι αυτό αποτελεί πια μια συμπεριφορά που τείνει να εκλείψει. Πλέον αυξάνεται ραγδαία ο πληθυσμός των οπαδών (δεν αφορά μία ομάδα, αφορά όλες από άκρη σε άκρη του πλανήτη) των νικών και των επιτυχημένων που δεν έχουν τον χαρακτήρα να διαχειριστούν μια αποτυχία, όσο μικρή ή μεγάλη κι αν είναι. Κόσμος που θα σπεύσει να φωτογραφηθεί με τον πρωταγωνιστή αλλά θα αποδοκιμάσει και θα χλευάσει τον μοιραίο. Που αδυνατεί να δει τη μικρή αλλά σημαντική γραμμή που χωρίζει την κριτική από το μπούλινγκ και την ισοπέδωση.

Τα έχω πει / γράψει κι άλλες φορές. Πάντα το ίδιο αίσθημα, σα να μιλάω σε τοίχο. Σαν τους... τοίχους των κοινωνικών δικτύων όπου ο καθένας (μας) αισθάνεται την ανάγκη να πει κάτι, να εκτεθεί. Κι αργά ή γρήγορα, βγάζει τον αληθινό του χαρακτήρα κάτι που σημαίνει ότι η λέξεη «εκτεθεί» άλλες φορές είναι με εισαγωγικά κι άλλες χωρίς...

ΥΓ: Μην κλαις γι' αυτούς (σ.σ.: Dont cry for them) φίλε. Κι αυτό επειδή συνήθως εκείνοι, και μαζί μ' αυτούς κι εσύ, γελάνε τελευταίοι...

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!