ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΣΤΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Παρασκευή, 18 Αυγούστου 2017 - 15:37

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΑΒΑΘΙΩΤΗΣ

Διατριβή περί… «γκαντεμιάς», «ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης» και «άγραφων κανόνων του ποδοσφαίρου»

Κι όμως, ο Ολυμπιακός του Χάσι ΕΠΕΙΣΕ: Πάμε για πολύ μεγάλα πράγματα φέτος!

Εγραφα, την ημέρα του αγώνα, ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει σκορ ΠΡΟΚΡΙΣΗΣ στο Καραϊσκάκη. Οτι θα κερδίσει με σκορ που η ρεβάνς στην Κροατία θα είναι διαδικαστική υπόθεση. Και αυτά, με πάσαν βεβαιότητα. Χωρίς κανένα δισταγμό ή ενδοιασμό. Ημουν τόσο σίγουρος όσο σπανιότατες φορές.

Βεβαίως, τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι. Επεσα έξω; Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ναι. Κρίνοντας όμως από όσα ΕΙΔΑΜΕ ΟΛΟΙ, δεν αισθάνομαι ότι έκανα λάθος στους υπολογισμούς και τη βεβαιότητά μου. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού ήταν τέτοια που θα δικαιολογούσε και ένα 5-1, ακόμα και ένα 6-1!

Θα μου πείτε, τα γκολ μετράνε και όχι η εμφάνιση. Ναι, αλλά η εμφάνιση και κυρίως η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΦΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΓΚΟΛ, είναι ο πρωταρχικός παράγων για τη διατύπωση κατηγορηματικής γνώμης. Αν, τώρα, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες επηρεάζονται ΑΜΕΣΑ και από ΕΞΩΓΕΝΕΙΣ παράγοντες, αυτό είναι κάτι σαν τα… φυσικά φαινόμενα: Εμφανίζεται ξαφνικά, απροειδοποίητα και δεν μπορείς να αντιδράσεις.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι ακόμα. Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ», όπως τουλάχιστον την εννοούμε. Υπάρχει μία «μορφή δικαιοσύνης», εντελώς ιδιόρρυθμη, που καμιά φορά μοιάζει με απλό τερτίπι. ΤΕΣΣΕΡΙΣ φάσεις για γκολ έτυχαν στον Μπεν, αλλά δεν του κόλλησε καμία. Κι όμως, ο Μπεν ήταν -κατά την ταπεινή μου άποψη- ένας ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟΣ σέντερ φορ, που βοήθησε τα μέγιστα την ομάδα του. Είναι δίκαιο αυτό; Φυσικά όχι.

Από την άλλη, η «δικαιοσύνη» του ποδοσφαίρου είναι αυτή που τους κανόνες της τους γνωρίζουμε άπαντες, από τα ποδοσφαιρικά «γεννοφάσκια» μας:

«Χάνεις πολλά γκολ; Τρως γκολ», λέει ο άγραφος κανόνας της μπάλας. Φυσικά, δεν το διαβάζετε για πρώτη φορά αυτό. Και θα σας αποκαλύψω, τώρα, πότε και πού πρωτάκουσα εγώ αυτή την έκφραση: Σε μία συζήτηση ανάμεσα στον Θεόδωρο Νικολαΐδη και τον επίσης αείμνηστο Σεραφείμ Ευαγγελίου, όταν ο δεύτερος εξηγούσε στον κυρ Θόδωρο πώς έγινε και έχασε ο Ολυμπιακός με 0-1, έχοντας χάσει πάνω από δεκαπέντε ευκαιρίες. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι το παιχνίδι, πρέπει να ήταν αρχές της δεκαετίας του ’80.

Και τότε το άκουσα να το λέει ο κυρ Θόδωρος: «Μα, ρε Μάκη, αυτός είναι ο άγραφος κανόνας του ποδοσφαίρου: Οταν χάνεις πολλά γκολ, θα το φας το γκολάκι σίγουρα».

ΔΥΟ ΦΑΣΕΙΣ-ΕΝΑ ΓΚΟΛ!

Αυτό, λοιπόν, όχι μόνο δεν είναι δικαιοσύνη, αλλά ακυρώνει και την έννοια της Δικαιοσύνης, όπως την αντιλαμβανόμαστε εκτός ποδοσφαίρου. Το γκολ είναι η πεμπτουσία της μπάλας. Και βέβαια, όλα τα γκολ δεν είναι ίδια. Υπάρχουν τα γκολ που έρχονται σωρηδόν, όταν η διαφορά μεταξύ των αντιπάλων αποτυπώνεται στο σκορ. Υπάρχουν και τα γκολ που είναι… «παρά φύσιν», δηλαδή αντίθετα και εκτός της φύσης του αγώνα. Σαν αυτό που μας έβαλε η Ριέκα.

Πόσες φάσεις έκανε η Ριέκα σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον αγώνα; Μία του γκολ και μία λίγο αργότερα, που έσωσαν τα αντανακλαστικά του Καπίνο. ΔΥΟ φάσεις, ΕΝΑ γκολ.

Από την άλλη, εμείς τι έχουμε να υποστηρίζουμε; Την άλλη άκρη του άγραφου κανόνα. Οτι δημιουργήσαμε τόσες και τόσες ευκαιρίες, που θα μπορούσαμε «ΔΙΚΑΙΩΣ» να κερδίσουμε με σκορ 5-1 ή και 6-1. Το δικαίως, είπαμε, σε εισαγωγικά. Δεν το πράξαμε, αλλά αυτό, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη, ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΕΙ την πρόβλεψή μου. Ναι, μπορούσαμε, έπρεπε, δικαιούμαστε το σκορ πρόκρισης. Γιατί τότε δεν το πήραμε; Εδώ, μόνο στον «αστάθμητο παράγοντα» μπορεί να παραπέμψει κανείς. Ποιος είναι αυτός ο αστάθμητος παράγων; Μονολεκτικά: Η ΓΚΑΝΤΕΜΙΑ. Αυτό, με ό,τι μπορεί να σημαίνει και όπως μπορεί να εκφραστεί.

ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΗΚΕ Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ!

Οπως και να ’χει, πάντως, το σκορ πρόκρισης δεν ήρθε, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πως… χάθηκε η πρόκριση. Το αντίθετο συμβαίνει. Τώρα, η πρόκριση έχει ΣΙΓΟΥΡΕΥΤΕΙ ακόμα περισσότερο! Απ’ όποια πλευρά και αν το πιάσεις, απ’ όπου και αν το γυροφέρεις στο μυαλό σου, το πράγμα αυτό ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ: Ο Ολυμπιακός εναντίον της Ριέκα κατά πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα έπιασε μία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ εμφάνιση. Νομίζω την καλύτερη που έχουμε δει τα τελευταία δύο τουλάχιστον χρόνια. Και βεβαίως, δεν βρίσκω τον λόγο να μη ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ να πιάνει τόσο καλές ή ακόμα καλύτερες εμφανίσεις.

Βεβαίως και η Ριέκα δεν είναι ομάδα για πέταμα. Είναι μία πολύ αξιόλογη ομάδα, με όλες τις αρετές του σλάβικου ποδοσφαίρου: Ταχύτητα, δύναμη, γρήγορη ανάπτυξη, αυτοματισμοί (κυρίως αυτό). Με καλούς έως πολύ καλούς ατομικά παίκτες, που έχουν καλή επαφή με την τεχνική της μπάλας.

Ναι, όλα αυτά, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, όπως τουλάχιστον ο Ολυμπιακός που ΕΙΔΑΜΕ και ΘΑΥΜΑΣΑΜΕ προχθές. Η Ριέκα είναι βασικά μία ΟΜΑΔΑ με θαυμαστή συνοχή, μία ομάδα που οι παίκτες της παίζουν μαζί εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ είναι ακόμα… «υπό κατασκευήν»! Οχι, δεν έχει φτάσει στο ζενίθ των δυνατοτήτων του ο φετινός Ολυμπιακός και αυτό ΦΑΙΝΕΤΑΙ. Ομως και έτσι όπως είναι αυτήν τη στιγμή, είναι Ο,ΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ και το ΠΟΙΟΤΙΚΟΤΕΡΟ μπορεί να εμφανιστεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΣ ΤΟ(Ν) ΦΕΡΜΑΡΕΙ!

Πιστεύω λοιπόν ότι ΑΥΤΟΣ ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί απολύτως τίποτα στην Κροατία. Η Ριέκα προχθές έπιασε το 90 ή και 95% των δυνατοτήτων της. Δύσκολο να είναι καλύτερη, απ’ αυτό που είδαμε. Ο Ολυμπιακός -πάντα κατά την προσωπική μου εκτίμηση- βρίσκεται στο 65 με 70% της δυνατότητάς του. Ούτε βεβαίως και μπορώ να φανταστώ ότι αυτός ο Ολυμπιακός, που ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ από την ποιότητα των αθλητών του, δεν θα σκοράρει στη Ριέκα. Θα έλεγα ότι ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΕΝΑ γκολ θα βάλει, αλλά όσα χρειαστούν και… κάτι παραπάνω!

Και σαν συνέχεια του παραπάνω συλλογισμού μου, θα πω κι αυτό: Η Ριέκα, δηλαδή οι άνθρωποι που την τρέχουν, ΞΕΡΟΥΝ τι εστί Ολυμπιακός και πόσο ΕΥΚΟΛΟ θα είναι για την ερυθρόλευκη επίθεση να σκοράρει. Ξέρουν και ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Κι αυτός όμως ο φόβος τους θα λειτουργήσει υπέρ της ομάδας μας. Θα τους αναγκάσει να παίζουν προσεκτικά και να μην ανοίγονται στις επιθέσεις τους. Που σημαίνει, κατ’ εμέ, ότι ο Ολυμπιακός δεν θα υποστεί συντριπτική πίεση μπροστά στη μεγάλη του περιοχή. Οπως και να ’χει, όμως, σίγουρα κάποιες στιγμές θα τη βρει ΑΝΟΙΧΤΗ πίσω και θα της το(ν)… φερμάρει.

Από τον πάγκο έβγαζε την πίστη και αγάπη του στην ομάδα

ΕΠΕΙΣΕ ΚΑΙ ΚΑΘΗΛΩΣΕ Ο ΦΟΡΤΟΥΝΗΣ!

Μερικές σκόρπιες σκέψεις και συμπεράσματα από τον αγώνα. Και ξεκινώ από τον παίκτη που ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ περισσότερο. Τον Κώστα Φορτούνη.

Προσέξτε. Ο εντυπωσιασμός μου δεν έχει τόσο σχέση με την εμφάνισή του, αλλά με τη ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ του. Κυριολεκτικά με ΚΑΘΗΛΩΣΕ όταν τον έδειξε η κάμερα στον πάγκο να ΑΓΩΝΙΑ εμφανέστατα, αυθόρμητα, χωρίς καμία προσπάθεια.

Ηταν κάτι που φοβόμουν από τη στιγμή που έμαθα τη σύνθεση: «Ο Φορτούνης εκτός; Και τώρα… τι γίνεται;».

Το μυαλό μου πήγε σε πολλά. Κυρίως στις άμεσες αντιδράσεις του. Το παιδί όμως ΔΙΕΨΕΥΣΕ κάθε σκέψη μου. Ο Φορτούνης ήταν εκεί, χωρίς τσατίλα, χωρίς μούτρα, χωρίς χολή, πανέτοιμος να βοηθήσει. Ηταν εκεί ψύχραιμος, υπάκουος, παθιασμένος για τη νίκη, απλά περιμένοντας το κέλευσμα του προπονητή του να μπει, να κάνει το καθήκον του.

Ναι, αγαπητέ Κωστάκη, με ΚΑΘΗΛΩΣΕΣ με αυτή σου τη συμπεριφορά κατ’ αρχήν και στη συνέχεια με σήκωσες στα ουράνια με την εμφάνισή σου ΜΕΣΑ στον αγωνιστικό χώρο. Κυρίως ΜΕ ΕΠΕΙΣΕΣ όσο ποτέ, για το πόσο ΗΓΕΤΙΚΑ προσόντα έχεις. Να τα προσέξεις και να τα διατηρήσεις σ’ όλη σου την καριέρα. Πάντα έτσι.

Πειστικός ο Χάσι, παικταράς ο Ανδρούτσος

Δεν διαφωνώ με τις επιλογές του Χάσι. Ούτε τις αρχικές ούτε τις κατά τη διάρκεια του αγώνα. Είχε την εξέλιξη στα χέρια του και δεν την άφησε να του ξεφύγει σε καμία περίπτωση.

Νομίζω ότι πρέπει να έχει ήδη πείσει και τον πιο δύσπιστο ότι δεν είναι τυχαίος προπονητής. Το αντίθετο ισχύει, όπως δείχνουν τα πράγματα.
Και κάτι σχετικό που μου άφησε πολύ καλή εντύπωση, ότι άφησε εκτός δεκαοκτάδας τον Ζντιέλαρ, προτιμώντας τον Θανάση Ανδρούτσο. Ο οποίος μπήκε και βοήθησε στο πιο κρίσιμο θέμα τον Ολυμπιακό: Οχι μόνο να διατηρήσει, αλλά και να ΑΝΕΒΑΣΕΙ τον ρυθμό του, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Ναι, ΑΥΤΟΣ ο πληθωρικός παικταράς Ανδρούτσος ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ακόμα και για βασικός.

Μας περιποιήθηκαν πάλι με τον Γερμανό

οι… «φίλοι μας» στην UEFA!

Ο Γερμανός διαιτητής δεν διέψευσε τις προσδοκίες μου. Ηταν απερίγραπτα κακός, μεροληπτικός υπέρ των Κροατών. Και ποιος όμως δεν το περίμενε; Μερικά πραγματάκια δεν χρειάζονται εξήγηση. Ολοι τα γνωρίζουν.

Το μόνο που ΠΡΕΠΕΙ να παρατηρήσω, ότι ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ οι… φιλάρες μας στη UEFA… «βοήθησαν» τον Ολυμπιακό να έχει να αντιμετωπίσει μία ΣΤΡΩΤΗ και όσο το δυνατόν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ διαιτησία.

Περιμένω τη φάτσα που θα μας βάλουν για τη ρεβάνς. Ελπίζω να ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ πάλι κανένας από τη ΦΙΛΟΚΡΟΑΤΙΚΗ φάρα.

Και οι γνώστες ορισμένων… γεωπολιτικών λεπτομερειών και ιστορικών γεγονότων καταλαβαίνουν πολύ καλά τι θέλω να πω.

Και… σέντερ φορ ο Ρομαό;

Αμέ! Γιατί όχι;

Αν γράψω ότι ο Ρομαό είναι «σκύλος», θα πρόκειται περί εγκωμίου που αφορά την αγωνιστική του προσφορά.

Αν γράψω ότι ο Ρομαό είναι… «σκυλί μαύρο», θα είμαι πιο κοντά στην πραγματικότητα, αλλά μπορεί και να… κατηγορηθώ για… «ρατσιστική έκφραση»! Μου έχει τύχει κανα-δυο φορές, από μικρόνοες τύπους της δημοσιογραφίας, που δεν μπορούν να συγχωρήσουν τον τρόπο γραφής, κριτικής και το είδος του χιούμορ μου.

Οπως και να έχει, ο Ρομαό είναι μία ΕΥΤΥΧΗΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ για τον Ολυμπιακό. Η αναφορά που έκανε σ’ αυτόν ο Χάσι, μετά τον αγώνα, είναι χαρακτηριστική και ρεαλιστική ως εκεί που δεν παίρνει!

«Μπορεί να τον βάλω και σέντερ φορ, στο μέλλον»!

Για τον Ρομαό και τους ποδοσφαιριστές του είδους του, δεν έχει καμία σημασία η «θέση». Θα έλεγα ότι περίπου έχουν καταργήσει τη σημασία της. Οπου και να τον βάλεις να παίξει, θα τα καταφέρει. Οπου και αν χρησιμοποιηθεί, θα διαπρέψει.

Λεονάρντο Κούτρης: The next best thing των «ερυθρόλευκων»

Ανατέλλει ο νέος -και καλύτερος- Γεωργάτος!

Και μια και ο λόγος σε παίκτες-ευτύχημα για τον Ολυμπιακό, πρέπει να αναφερθώ στον Λεονάρντο Κούτρη!

Ειλικρινά, ρε παιδιά, έμεινα με ανοιχτό το στόμα σε κάποιες εκπληκτικές του στιγμές, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο. Το παιδί είναι τεράστιο αστέρι και αξίζουν συγχαρητήρια σε όποιον -δεν ξέρω αν είναι ο Πετράκης του ΠΑΣ Γιάννινα ή κάποιος άλλος, πριν απ’ αυτόν- τον καθιέρωσε στη θέση του αριστερού μπακ.

Ο Κούτρης είναι η μελλοντική (άμεσα) περίπτωση που ΘΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Βεβαίως και θυμίζει Γεωργάτο. Ομως, τον Γεωργάτο στα ΝΤΟΥΖΕΝΙΑ του, την εποχή της μεγάλης του φόρμας.

Θυμίζω στους πιο παλιούς ότι ο Γρηγόρης Γεωργάτος είχε πάντα σαν μεγάλο του ατού την ταχύτητα, την πλαγιοκόπηση της αντίπαλης άμυνας, την τεχνική, την ντρίμπλα και τη σέντρα ακριβείας. Αντίθετα, αν ψάχναμε να βρούμε το «αδύνατο» σημείο του, θα καταλήγαμε στην αμυντική του λειτουργία.

Ο Κούτρης τα διαθέτει ΟΛΑ ΑΥΤΑ από τώρα, στην ηλικία των 22 ετών και χωρίς καμία διεθνή εμπειρία. Καλά-καλά το παιδί δεν έχει ακόμα σιγουρευτεί για τη θέση του στην ομάδα.

Κι όμως…

Κι όμως, είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ. Συγκινεί και συναρπάζει και με τη μαχητικότητα και με την τεχνική και με την ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ που βγάζει κατά τη διάρκεια του αγώνα.

Θα το αποτολμήσω: Θεωρώ ότι το next best thing του Ολυμπιακού, μετά τον Παναγιώτη Ρέτσο, λέγεται Λεονάρντο Κούτρης. Απ’ όποια πλευρά και αν το δει κανείς (και ο νοών, νοείτω).

Εκλογές; Ποιες… εκλογές;

Μην περιμένετε βεβαίως από μένα να γράψω για τις εκλογές της ΕΠΟ. Με τελειωμένα πράγματα δεν ασχολούμαι. Ούτε και με τελειωμένους παράγοντες. Τίποτα δεν διακυβεύεται σ’ αυτές τις εκλογές, τίποτα δεν εκκρεμεί.

Οι Γραμμένοι και οι… καταγεγραμμένοι έχουν βγει εδώ και… κανένα τεταρτάκι, που έγραφε ο φίλος μου ο Καίσαρης. Μην ασχολείστε, λοιπόν. ΜΕΤΑ τις εκλογές θα τα λέμε καθημερινά για τους τύπους αυτούς. Και έχουμε ΠΟΛΛΑ να λέμε.

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 18/08/2017)

Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!