Άθλος του Θρύλου στην άθλια Τούμπα
Θεωρώ εξαιρετικά άδικο για τον ΜΕΓΑΛΟ Ολυμπιακό της Τούμπας, να ασχοληθώ με τα αίσχη των γνωστών για την ποιότητά τους οπαδών του ΠΑΟΚ. Είναι άξιοι της μοίρας τους και δεν μου καίγεται καρφί για το τι πρόκειται να υποστούν από δω και πέρα. Το θέμα είναι η ΝΙΚΗ του Ολυμπιακού, μια νίκη ΥΠΕΡΔΙΚΑΙΗ που προήλθε από μία ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ και απόλυτα ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ εμφάνιση.
Ο Ολυμπιακός, χωρίς αρκετούς από τους θεωρούμενους βασικούς ποδοσφαιριστές του, με σύνθεση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως σύνθεση ανάγκης, όχι μόνο νίκησε, όχι μόνο επικράτησε, αλλά κυριολεκτικά ΕΛΙΩΣΕ την ομάδα που ΘΡΑΣΥΤΑΤΑ θέλησε να πάρει κάτι που δεν δικαιούνταν και μάλιστα με εκβιαστικό, τσαμπουκαλίδικο τρόπο. Η ομαδάρα που ΤΑ ΕΒΓΑΛΕ και ΤΑ ΕΔΕΙΞΕ στους «χαμηλούς» του ελληνικού ποδοσφαίρου, όλα τα στοιχεία της ανωτερότητάς του.
ΑΥΤΟΣ ο Ολυμπιακός, βγαλμένος από τα παλιά, ξαναζωντάνεψε στην Τούμπα την ομαδάρα που δεν λυγίζει ποτέ και με τίποτα. Ηταν ο Ολυμπιακός που ξέραμε, ο Ολυμπιακός που αγαπήσαμε, ο Ολυμπιακός που λατρέψαμε και λατρεύουμε. Ο Ολυμπιακός που ΒΟΥΛΩΝΕΙ ΣΤΟΜΑΤΑ και ΚΛΕΙΝΕΙ ΣΠΙΤΙΑ.
Πρέπει να υποκλιθώ ονομαστικά και σε έναν προς ένα, στους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ πρωταγωνιστές της Τούμπας.
Πρέπει να υποκλιθώ στον απίστευτο αγωνιστή, τον Νταβίντ Φουστέρ, που λες και βγήκε από αφίσα του παλιού Ολυμπιακού, με τη φυσιογνωμία του ανάμεσα σ’ αυτές του Μουράτη, του Ρωσσίδη, του Θανάση Μπέμπη και των άλλων «ερυθρόλευκων» ΓΙΓΑΝΤΩΝ.
Ναι, ο Νταβίντ Φουστέρ δεν είναι ο άγνωστος και άσημος Ισπανός που ήρθε στην Ελλάδα για να βγάλει το μεροκάματο. Είναι ο Φουστέρ ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΑΡΑΣ, ο Φουστέρ ο τιμημένος αρχηγός, ο Φουστέρ ο αγωνιστής, ο σκόρερ, ο ΗΓΕΤΗΣ. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο του.
Υποκλίνομαι στον Εστέμπαν Καμπιάσο, τον ΔΑΣΚΑΛΟ του σύγχρονου φούτμπολ, που παρέδωσε μαθήματα μπάλας, αλλά και ΗΘΟΥΣ και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΥ στους φανατισμένους αντιπάλους.
Υποκλίνομαι στον Λεάντρο Σαλίνο, το «λιονταράκι» των «ερυθρόλευκων» που θύμισε και «ανέστησε» στη μνήμη μας και τις καρδιές μας τον αξέχαστο Βασίλη Ξανθόπουλο με τη δύναμη, τον ηρωισμό και το ασίγαστο πάθος του. Παίκτης ΧΑΛΥΒΔΙΝΟΣ που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ, που είναι ΑΜΑΡΤΙΑ να μην ξεκινάει πάντα στη βασική σύνθεση.
Υποκλίνομαι στους δύο στόπερ-κυματοθραύστες, τον Μποτία και τον Ντα Κόστα, που κυριολεκτικά διέλυσαν κάθε προσπάθεια της αντίπαλης επίθεσης. Η πρώτη φάση που «έφαγαν» και που κατέληξε στο 1-0, ήταν και η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ! Από εκείνη την ώρα, ο ΠΑΟΚ δεν έκανε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΕΛΙΚΗ στην εστία του Καπίνο!
Υποκλίνομαι στην εξαιρετική ποιότητα του νεαρού άσου μας Πραξιτέλη Βούρου, που έπαιξε για πρώτη φορά φέτος σε μία θέση που σπανιότατα εμφανίζεται. Κι όμως, όχι μόνο τα κατάφερε, όχι μόνο αντεπεξήλθε στα νέα του καθήκοντα, αλλά αναδείχθηκε και ένας εκ των κορυφαίων της ομάδας του.
Υποκλίνομαι, τέλος, στον ΜΟΝΑΔΙΚΟ Κώστα Φορτούνη, που απέδειξε στην Τούμπα όχι μόνο τα απαράμιλλα τεχνικά του προσόντα, για τα οποία άλλωστε είναι πασίγνωστος, αλλά και τα ΨΥΧΙΚΑ του ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ. Τέτοιος Φορτούνης απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ άλλος, απλά είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ, απλά είναι ό,τι καλύτερο και ποιοτικότερο έχει να επιδείξει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Θέλω να σταθώ στη διαιτησία του κ. Παππά. Ξεκίνησε μάλλον επηρεασμένος από το περιβάλλον των αθλίων της Τούμπας. Βαθμηδόν όμως συνήλθε, ανέβασε την απόδοσή του και κυρίως, έδειξε ότι είναι ΕΝΤΙΜΟΣ διαιτητής. Στο διάστημα βεβαίως της αρχικής του ολιγωρίας, δεν έδωσε ένα ΚΑΘΑΡΟ πέναλτι σε βάρος του ΠΑΟΚ (Χατζηισαΐας επί Φουστέρ στο 27’) και «άφησε να περάσει» ένα δεύτερο, σπρώξιμο-καροτσάκι του Τσίμιροτ σε Φορτούνη.
Πρέπει να υποκλιθώ με άπειρο ΣΕΒΑΣΜΟ στην ΤΕΡΑΣΤΙΑ και ανεπανάληπτη μορφή του Σάββα Θεοδωρίδη. Ηταν ο μοναδικός από τη διοίκηση που συνόδευε την ομάδα και απέδειξε ότι… δεν χρειαζόταν άλλους, όπως πάντα. Η μεγαλοσύνη του ΘΡΥΛΙΚΟΥ Σάββα φάνηκε και κατά τη διάρκεια της διακοπής, όταν ζήτησε από τον διαιτητή Παππά να ΜΗ ΔΙΑΚΟΨΕΙ σε βάρος του ΠΑΟΚ, αλλά να συνεχίσει το παιχνίδι.
Και ένα σύντομο σχόλιο για τη φάση από την οποία προκλήθηκε η διακοπή. Τη φάση αυτή την είδαν ΚΑΘΑΡΑ τόσο ο διαιτητής όσο και ο επόπτης, αλλά και ο ΕΠΙΠΡΟΣΘΕΤΟΣ κ. Μήτσιος που ήταν και ο ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ απ’ όλους! Κανείς τους δεν είδε πέναλτι. Και πώς να έβλεπε, δηλαδή, αφού δεν υπήρχε;
*** Ετσι! Κάθε μέρα και μία… συγγνώμη. Προχθές ήταν ο Τουίτης, χθες ο Ιβάν. Καλά λένε, από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο. Και… όχι μόνο!
*** Αν εξαιρεθεί η φάση του μοναδικού γκολ, ο Καπίνο ήταν κυριολεκτικά ΘΕΑΤΗΣ του αγώνα! Σε καμία περίπτωση ο ΠΑΟΚ δεν έφτασε κοντά σε δεύτερο γκολ, δεν δημιούργησε επικίνδυνη τελική, δεν του έδωσε κανένα δικαίωμα ο Ολυμπιακός.
*** Δεν θα κατέβει ο ΠΑΟΚ να παίξει στη ρεβάνς, είπε ο Ιβάν. Και ότι δεν τον ενδιαφέρει η τιμωρία, όποια και να ’ναι.
Εντάξει, δεν πειράζει. Μην κατέβει η ομάδα σου στο Φάληρο, αφού δεν θέλεις. Αλλά και να κατέβει, τι θα κάνει; Αποκλεισμένη είναι, όπως και να ’χει.
Οι συνέπειες ούτε αποφεύγονται ούτε ανατρέπονται. Και είναι μηδενισμός και ήττα με σκορ 3-0.
*** «Υπήρξε επαφή», ήταν η… διάγνωση του τηλεπαρουσιαστή Παλομπαρίνι, για τη φάση προ της διακοπής. Για το χέρι στην ίδια φάση του Μακ, όμως, κουβέντα δεν είπε…
*** Ανάλογη με την ποιότητα του ηγέτη της, η ποιότητα της ομάδας του ΠΑΟΚ. Το λέει, άλλωστε, και η παροιμία : «Ο,τι σκατά, και το φτυάρι»!
***Νανάκι μπροστά στον γίγαντα ο θρασύτατος ΠΑΟΚ, προσπαθεί να βρομίσει με ανήθικα μέσα τον λεβέντικο και παλικαρίσιο θρίαμβο.
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 03/03/2016)