Oύτε κρύο, ούτε ζέστη για την πράσινη κατάντια
Ουδέποτε αποτέλεσε πρόβλημα για τον Ολυμπιακό ο προπονητής Γιάννης Αναστασίου. Αντίθετα, οι «ερυθρόλευκοι» στην πλειονότητά τους αντιμετώπιζαν τις δηλώσεις του με επιείκεια και κατανόηση, χωρίς καμία επικριτική διάθεση. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο κ. Αναστασίου για τον Ολυμπιακό ήταν κάτι που έμοιαζε με «ευλογία», διότι κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε ότι με αυτόν προπονητή και με τον άλλο πρόεδρο, ο Πόα δεν θα είχε ποτέ του την ευκαιρία να πανηγυρίσει τίτλο πρωταθλητή! Ακίνδυνος λοιπόν ο Αναστασίου, άρα όχι και υπολογίσιμος ως αντίπαλος για τον Ολυμπιακό.
Ωσαύτως, πρόβλημα για τον Ολυμπιακό ουδέποτε υπήρξε, ως πρόεδρος Ποδοσφαιρικής Ανώνυμης Εταιρείας φαινομενικά ανταγωνιστικής του, ο κ. Αλαφούζος. Είναι μάλιστα χαρακτηριστική η δήλωση του Προέδρου και ηγέτη του Ολυμπιακού, κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, παραμονές Χριστουγέννων του 2012: «Θέλω να μείνει ο Αλαφούζος στον Παναθηναϊκό άλλα εκατό χρόνια»!
Η δήλωση αυτή εκφράζει πλήρως το πόσο θα μπορούσε ποτέ να είναι υπολογίσιμος αντίπαλος για τον κ. Μαρινάκη ο κ. Αλαφούζος, είτε στον ποδοσφαιρικό είτε και σε όποιον άλλον χώρο τύχει να βρεθούνε σε ανταγωνιστικές θέσεις. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ούτε ο κ. Αλαφούζος ΕΙΝΑΙ πρόβλημα για τον Ολυμπιακό, όπως ακριβώς ο προπονητής του. Επομένως, τον Ολυμπιακό, τον Πρόεδρό του και όλη την ερυθρόλευκη οικογένεια ουδόλως απασχολούν οι εξελίξεις στον Παναθηναϊκό, έστω και από απλή περιέργεια.
Μείνει - δεν μείνει ο Αναστασίου, φύγει - δεν φύγει ο Αλαφούζος, για τον Ολυμπιακό ένα και το αυτό. Ούτε κρύο τού κάνει, ούτε ζέστη, ειδικότερα αυτή την εποχή, όπου οι ερυθρόλευκοι ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τον αγώνα τους κατά της Ντιναμό. Σε περίπτωση όμως που βάλουμε τα πράγματα κάτω και τα δούμε πιο σχολαστικά και ρεαλιστικά, θα διαπιστώσουμε εύκολα ότι αν επρόκειτο να διαλέξει ο Ολυμπιακός, θα διάλεγε να μείνουν και οι δύο, ακλόνητοι κι ακούνητοι, έτοιμοι για νέες… περιπέτειες!
Πώς έσπασε το ιστορικό τσιτάτο
Εδώ όμως έρχεται η σκληρή πραγματικότητα, που κάνει αναπόφευκτο τον χωρισμό τουλάχιστον από τον έναν: τον προπονητή Γιάννη Αναστασίου. Και αυτό παρά την ύπαρξη ενός ιστορικού τσιτάτου συνεργασίας, σύμπλευσης και συνύπαρξης των δύο, προέδρου και προπονητή. «Αν φύγει ο Αναστασίου, θα φύγω και εγώ μαζί του» είχε πει ο Αλαφούζος.
Να όμως που στη χώρα μας όλα αλλάζουν και τα λόγια ξεχνιούνται εύκολα, όπως και οι υποσχέσεις. Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, εκείνος που θα φύγει (αν δεν έφυγε ακόμα, όταν θα διαβάζετε αυτό το κείμενο) θα είναι ο προπονητής. Ο πρόεδρος και ιδιοκτήτης θα μείνει ακλόνητος και ακούνητος, διότι πλέον ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ αλλιώς!
Αυτά λοιπόν για τους φίλους οπαδούς του Παναθηναϊκού, αυτούς που ξέρω ότι με διαβάζουν εδώ και δεκαετίες. Ο πρόεδρος κ. Αλαφούζος, φίλοι μου, ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ. Ούτε και πρόκειται να φύγει ποτέ, εκτός μίας και μοναδικής περιπτώσεως: να πουλήσει!
«Τον πούλο» από πού; Από το… δικό του μαγαζί;
Ο κ. Αλαφούζος, με την επιχειρηματική οξυδέρκεια που τον διακρίνει (σε συνδυασμό με τη μοχθηρία, τη μισαλλοδοξία, την κουτοπονηριά και τη μνησικακία που του αποδίδουν πολλοί στις ποδοσφαιρικές του δραστηριότητες), έχει καταφέρει να είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ σήμερα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός! Κατέχει το 80% περίπου των μετοχών της, στην κατοχή μίας «offshore» εταιρείας που διατηρεί στην Κύπρο. Το πόσα έδωσε για να αποκτήσει την πλειοψηφία των μετοχών θα είναι αντικείμενο ερεύνης, αν κάποτε κάποιος ή κάποιοι θελήσουν να το ψάξουν. Πάντως, στην πιάτσα αποτελεί κρυφό μυστικό ότι ο τρόπος με τον οποίο αποκτήθηκε η πλειοψηφία των μετοχών της ΠΑΕ ΠΑΟ από τον κ. Αλαφούζο δεν περιέχει και… καταβολή χρημάτων, τουλάχιστον με τον παραδοσιακό τρόπο που όλοι γνωρίζουμε!
Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να χαρακτηρίσω «εντελώς άσχετους» ή «βαθιά παραμυθιασμένους» τους αξιότιμους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που λαλούσαν χθες το βράδυ ρυθμικά το επικό «Πούλο-πούλο, Αλαφούζο πούλο»! Από πού να πάρει τον «πούλο» ο κ. Αλαφούζος; Από το ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑΓΑΖΙ; Δεν πήρατε ακόμη χαμπάρι ότι ο Παναθηναϊκός πλέον ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙ; Πού έχετε μείνει; Στο παραμύθι περί… «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» και άλλων πράσινων αλόγων;
Ας έχει την υγειά της και ας… κωλοσέρνεται
Μία συμβουλή έχω για τους πράσινους οπαδούς: να κάνουν υπομονή και να έχουν μεγάλο κουράγιο. Ο Αλαφούζος ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ, διότι δεν… ολοκλήρωσε το έργο του. Οταν θα το ολοκληρώσει θα το… καταλάβετε. Και στο κάτω-κάτω, γιατί παραπονιέστε, ρε παιδιά; Μπορεί η ομάδα σας να έχει αποκλειστεί από παντού, μπορεί να έχει ξεφύγει προς τα… κάτω από τον Ολυμπιακό, μπορεί τα όνειρά σας για τίτλο πήγαν και φέτος κατά διαόλου.
Ναι, λυπηρά και μελαγχολικά όλα αυτά και σας καταλαβαίνω. Από την άλλη, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάτε κάτι πολύ σημαντικό: με τον Αλαφούζο ηγέτη η ομάδα πλέον έχει… υγεία! Είναι κάτι σαν αυτό που λέμε… ας έχει την υγειά της και ας… κωλοσέρνεται! Αυτό ακριβώς…
Ο «Mantalakias» Λόπεζ και οι απόψεις του
Τζόναθαν Λόπεζ Πέρεζ, Ισπανός τερματοφύλακας, γεννηθείς το 1981, 34 ετών, «γεμάτα». Στην πλούσια καριέρα του έχει αγωνιστεί στα μεγαθήρια του ισπανικού ποδοσφαίρου Αλμπαθέτε Μπαλόμπιε, Ροκουέτας, Μπούργκος, ενώ είχε και τέσσερις ολόκληρες συμμετοχές στη Χετάφε. Στην Ισπανία τον γνωρίζουν και με το παρατσούκλι «El mantalakia (Ο μανταλάκιας) εξ αιτίας της σταθερής του λαβής.
Ο μανταλάκιας Λόπεζ, τελευταία, αγωνίζεται στη Βέροια, ως αναπληρωματικός του πρώτου τερματοφύλακα, Καντιμοίρη. Αυτή λοιπόν η… τεράστια φυσιογνωμία είχε άποψη και για το γκολ που «ρούφηξε» από τον Ιντέγε. Και αν δεν είχε άποψη αυτός ο τερματοφύλακας, θα μου πείτε, ποιος άλλος θα δικαιούτο να έχει;
Ουδείς ρώτησε τον Λόπεζ για την άποψή του, διότι ουδέναν ενδιαφέρει. Ομως, ως τεράστια ποδοσφαιρική μορφή, του ήταν αδύνατον να μην την εξωτερικεύσει, έστω και μέσω του Τουίτερ, όπου έγραψε ότι το γκολ του Ιντέγε ήταν φάουλ και το άλλο, του Ντουρμάζ, προήλθε από ανύπαρκτο φάουλ. Την ίδια δηλαδή άποψη που εξέφρασαν άλλες τιτανοτεράστιες μορφές του ποδοσφαιρικού στερεώματος, όπως π.χ. ο τηλεκριτικός Βαρούχας.
Οχι, για τις άλλες δύο αποκρούσεις του σε μακρινά σουτ, που του έφευγε η μπάλα μέσα απ’ τα χέρια, όπως και στη φάση του γκολ, ο σενιόρ Λόπεζ δεν είπε απολύτως τίποτα. Δεν θα είχε… άποψη, προφανώς. Ας τον χαίρονται που τον έχουν εκεί στην Ημαθία.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 03/11/2015)