Όταν το... κισμέτ κερδίζει τη μάχη
Υπάρχουν άνθρωποι που προορίζονται να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα στη ζωή τους, στη δουλειά τους, στην οικογένειά τους, στην καθημερινότητά τους. Για όσους πιστεύουν στο πεπρωμένο, κάποια πράγματα έρχονται φυσιολογικά. Χωρίς να προκαλούν έκπληξη. Η μετάβαση του Κώστα, του φίλου, του αδερφού, του συμμαχητή, ήταν κάτι πολύ λογικό. Στα όρια του φυσιολογικού.
Ο Καραπαπάς είχε πάντα τον Ολυμπιακό στη δεύτερη θέση των σημαντικότερων σκέψεών του. Πίσω μόνο από την «ουσία των ημερών του» (ξέρει αυτός) και τους φίλους του. Ουσιαστικά, υπηρετεί τον Θρύλο από τότε που τον θυμάμαι. Είτε ασκώντας αγνή, ΓΑΥΡΙΚΗ κριτική είτε δείχνοντας τον δρόμο, ως καλός «ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ».
Πλέον, θα συνεχίσει να το κάνει με κάθε επισημότητα. Η είσοδός του στην οικογένεια του Ολυμπιακού, δεν πιστεύω ότι εξέπληξε κανέναν. Ούτε εμάς, τον Διονύση, τον Γιώργο, τους Δημήτρηδες... Ήταν κάτι που θα μπορούσε να έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Απλώς, έχει να κάνει με αυτό που αναφέραμε παραπάνω. Με το πεπρωμένο, το κισμέτ.
Επειδή, όμως, ο Καραπαπάς δεν έχει ανάγκη κανέναν να μιλήσει ή να... προτάξει την Ολυμπιακοφροσύνη του, σταματάω. Δεν είναι «Ολυμπιακάρας», είναι κανονικός Ολυμπιακός, ΓΑΥΡΟΣ. Τόσο απλά, τόσο ανθρώπινα.
ΥΓ.: Φίλε, ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τα «μυαλοπωλεία». Για αυτό το μόνο που έχω να σου ευχηθώ (και γραπτώς), είναι να είσαι πάντα περήφανος και να έχεις γερό στομάχι. Και οι δυο μας ξέρουμε ότι από στομάχι... πας καλά.
ΥΓ.2: Και για να σου αποβάλλω μια και καλή μία παλιά «ανησυχία» σου, σου επαναλαμβάνω ότι δεν πρέπει να έχεις «άγχος».
ΥΓ.3: Το σίγουρο είναι ότι με τέτοιες προσθήκες ο Ολυμπιακός μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα έχει στο πλευρό του έναν πραγματικό Ολυμπιακό. Και αυτό είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
ΥΓ.4: Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα πάντα στη ζωή (σου) γίνονται για ό,τι έφερες στον κόσμο και σου ομορφαίνει τις μέρες.
ΥΓ.5: Αυτά τα ολίγα...
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 20/01/2012)