Το σταυροδρόμι του Περιστερίου και η αλλαγή στρατηγικής
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΩΡΖΟΣ
Σε δεινή βαθμολογική θέση βρίσκεται ο Ολυμπιακός μετά την εντός έδρας ήττα από την ΑΕΚ, αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο και από τον αποκλεισμό από το Κύπελλο μέσα σε τρεις μέρες. Ωστόσο, τίποτα δεν έχει κριθεί στις 10 αγωνιστικές που απομένουν και εφόσον ανασυνταχθεί και κάνει το απόλυτο θα μαζέψει 30 βαθμούς θα πάρει τον τίτλο.
Σταυροδρόμι είναι το παιχνίδι της Κυριακής στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο και οι «ερυθρόλευκοι» χρειάζονται μόνο νίκη για να παραμείνουν στον… χορό. Αν τα καταφέρουν τότε θα είναι ορατό το απόλυτο μέχρι το φινάλε του πρωταθλήματος, αρκεί φυσικά να κερδίσουν και στην Τούμπα. Ούτε καν συζητάμε το ενδεχόμενο να στραβοπατήσουν με τον Παναθηναϊκό στο Καραϊσκάκη ή με τον Πανιώνιο την ερχόμενη εβδομάδα.
Βεβαίως, όλα αυτά έχουν την προϋπόθεση ότι και αγωνιστικά θα ανέβει η ομάδα και δεν θα υπάρξει τιμωρία αφαίρεσης βαθμών για όσα ακολούθησαν μετά το ματς με την ΑΕΚ. Έτσι κι αλλιώς ότι και να συμβεί φέτος η απόφαση της διοίκησης για αλλαγή φιλοσοφίας είναι δεδομένη.
Η έλευση του Όσκαρ Γκαρσία έγινε με σκοπό να μείνει ένας καταξιωμένος προπονητής για πολύ καιρό και να δημιουργήσει μια ομάδα με ταυτότητα, φιλοδοξίες και τρόπο να τις πετύχει, εντός και εκτός συνόρων. Υπάρχουν πολλοί που στεναχωρήθηκαν από την φυγή του Τάκη Λεμονή, στον οποίο ομολογώ ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Ωστόσο, όσοι γνωρίζουν περισσότερα πράγματα από τα ενδότερα του Ρέντη καταλάβαιναν ότι ήταν μια αναγκαία αλλαγή.
Το γεγονός ότι δεν έγινε νωρίτερα οφείλεται πως δεν είχε βρεθεί ο κατάλληλος να τον αντικαταστήσει. Οι πρόχειρες επιλογές τύπου Χάσι και Βίκτορ δεν απέφεραν καρπούς γιατί δεν υπήρχε προκαθορισμένη στρατηγική και συνεπώς ο παράγοντας τύχη ήταν υπέρμετρα μεγάλος.
Μερικές φορές οι κρίσεις για τις κινήσεις της διοίκησης γίνονται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικές συνθήκες. Και είναι δύσκολο στην εποχή μας ένας προπονητής ανερχόμενος και από καλή ποδοσφαιρική σχολή να επιλέξει μια ελληνική ομάδα κι ας είναι ο Ολυμπιακός, που προσφέρει τα πάντα. Ο Χιμένεθ για παράδειγμα, πήγε στην ΑΕΚ μετά από 1,5 χρόνο ανεργίας.
Ακούω δεξιά και αριστερά απόψεις του τύπου «να φύγουν όλοι και να φέρει καλύτερους», αλλά δεν στέκουν. Υπάρχει ποιότητα στο έμψυχο υλικό του Ολυμπιακού και το λάθος είναι να φύγουν 10 και να έρθουν άλλοι 10. Αυτή η τακτική δεν βγάζει πουθενά και πάντα δημιουργεί κενά και ελλείψεις. Καμία μεγάλη ομάδα στον κόσμο δεν την ακολουθεί και όσες το κάνουν είτε εξαναγκάζονται, λόγω πωλήσεων, είτε χρειάζονται χρόνο για να ορθοποδήσουν. Ούτε ο Ολυμπιακός αποτελεί εξαίρεση.
Οι επιλεγμένες κινήσεις και η διατήρηση του κορμού είναι ο σωστός δρόμος. Σίγουρα θα πρέπει να γίνεται και καλύτερη έρευνα από πλευράς χαρακτήρων, διότι μέχρι 1-2… τρελούς αντέχει μια ομάδα. Αν μαζευτούν πολλοί… Εμενίκε, όσο ταλέντο κι αν έχουν, πάλι δεν γίνεται δουλειά. Η κατεύθυνση που έχει ακολουθήσει η διοίκηση είναι η σωστή και ο Γκαρσία θα κριθεί κυρίως από την δουλειά του χρόνου και αφού φτιάξει την ομάδα με τα δικά του στάνταρ. Τώρα μόνο από πλευράς διαχείρισης μπορούμε να δούμε κάποια πράγματα και πρέπει να του συγχωρούμε και τους πειραματισμούς και ας είναι μερικοί λανθασμένοι. Άλλωστε, υπάρχει και το προηγούμενο του Μίτσελ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τα επισημαίνουμε. Άλλο η υπομονή κι άλλο η ασυλία. Στον Ολυμπιακό κανείς δεν έχει ασυλία, όσο μεγάλος κι αν είναι, όσα κι αν έχει προσφέρει. Και δεν είναι η γνώμη μου, αλλά το έχει δείξει η ιστορία. Άλλωστε, δύσκολες στιγμές έχει περάσει και ο Ερνέστο Βαλβέρδε, αλλά ατσαλώθηκε στον Θρύλο και θριαμβεύει με την Μπαρτσελόνα. Σήμερα έκλεισε τα 54 χρόνια ζωής και το δώρο του ήταν η πρόκριση στον τελικό Κυπέλλου Ισπανίας.
Το αξίζει ο Ερνέστο, όπως και ο Ολυμπιακός αξίζει καλύτερα πράγματα φέτος. Μάχη μέχρι το τέλος είναι η μόνη επιλογή.