Όσοι και να μείνουν όρθιοι, θα παλεύουν…
Κάθε άνθρωπος έχει τα χούγια του. Τις παραξενιές του και πράγματα που τον ακολουθούν εφ’ όλης ζωής. Είναι μία νόρμα της καθημερινότητάς όπως και να έχει το συγκεκριμένο γεγονός. Να συνεχίζεις το δρόμο σου, με ότι σου έχει «προσφέρει» η μοίρα, όσο ενοχλητικό και να είναι αυτό. Αλλοι τα παρατούν στα στραβά, άλλοι κοιτούν τον ουρανό και ζητούν βοήθεια από μία ύψιστη και άυλη δύναμη. Και ας μην τους ακούει στην τελική κανείς. Δεν έγινε και τίποτα, μέσα τους νιώθουν πως εισακούγονται οι προσευχές τους.
Είναι και κάποιοι άλλοι που γαντζώνουν το βλέμμα τους στον απέναντι και μπολιάζονται με περισσότερη αυτοπεποίθηση, γιατί σε αυτήν την δύσκολη στιγμή είναι και αυτός εκεί. Δίπλα τους, στήριγμα, συνοδοιπόρος και έτοιμος να του καλύψει τα νώτα όταν είναι ανάγκη να συμβεί.
Αυτό είναι και το κλίμα που παρατηρεί κανείς στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Πόσες φορές έχεις ρίξει εσύ ανάθεμα, όταν μαθαίνεις πως κάποιος τραυματίστηκε; «Πάλι ρε γαμώτο;», απελπισμένος φωνάζεις, δημιουργώντας σενάρια και εικασίες, ψάχνοντας παράλληλα τον φταίχτη για την κατάσταση.
Την ίδια ώρα υπάρχει ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Βαγγέλης, ο Ιωάννης και τα υπόλοιπα παιδιά που ανάλογα την απώλεια, προτάσσουν μπροστά το μότο «Κάθε εμπόδιο για καλό» και υπερθεματίζουν ακολουθώντας μέχρι κεραίας το «Ένας για όλους και όλοι για έναν».
Δεν είναι τυχαία και για το θεαθήναι η ατάκα «όσοι θα μείνουν, εγώ θέλω να πολεμάνε» που κατά καιρούς λέει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος στους εκπροσώπους του Τύπου.
Επικρατεί από τη στιγμή που το ρου της ιστορίας του Ολυμπιακού, άλλαξε η παραπάνω λογική. Από τότε που οι Σπανούλης και Πρίντεζης, ηγήθηκαν αυτής της ομάδας, τοποθέτησαν ισχυρά στεγανά στα εσωτερικά των «ερυθρόλευκων», θέσπισαν ιεραρχίες και διαφοροποίησαν το κλίμα στα αποδυτήρια των Πειραιωτών, φέρνοντας στο προσκήνιο το κλίμα της οικογένειας, παραμερίζοντας ταυτόχρονα τον απρόσωπο επαγγελματισμό.
Οποιος ήθελε να ακολουθήσει, γινόταν πάντα ένα με το σύνολο, στην παρέα. Οποιος ήθελε να δημιουργήσει δικό του τρόπο σκέψης και αντίληψης, έμελλε στο τέλος να είναι απλά συμμέτοχος στην πορεία.
Ο Ολυμπιακός την Τετάρτη αντιμετωπίζει την ΤΣΣΚΑ στο ΣΕΦ. Τους Μοσχοβίτες που διαθέτουν το πληρέστερο ρόστερ στην Ευρωλίγκα και παράλληλα φιγουράρουν στην κορυφή των περισσοτέρων στατιστικών κατηγοριών της διοργάνωσης.
Η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου θα παραταχτεί δίχως τον Δημήτρη Αγραβάνη και τον Νίκολα Μιλουτίνοφ. Δύο απουσίες που κλονίζουν και περιορίζουν σημαντικά το ροτέισον αναφορικά με τους ψηλούς των «ερυθρόλευκων». Σε αυτούς προσθέστε τον Κιμ Τιλί, ο οποίος παλεύει με το χρόνο για να επανέλθει στα δρώμενα της ομάδας του το συντομότερο δυνατό.
Πιστεύετε ότι οι παραπάνω ατυχίες θα απογοητεύσουν όσους μένουν πίσω; Αν ναι, κάνετε τεράστιο λάθος. Δεν έχουν μάθει να ζουν έτσι στον Πειραιά.
Θα το παλέψουν μέχρι τέλους. Για κάθε κατοχή, κάθε χαμένη μπάλα. Για να κερδίσουν και στο τέλος να αφιερώσου τη νίκη στους απόντες. Και αν χάσουν, θα έχει συμβεί αυτό ιδρώνοντας όσο δεν πάει άλλο τη φανέλα του Ολυμπιακού, μοχθώντας και παλεύοντας για το θετικό αποτέλεσμα.
Τόσα χρόνια το πραγματοποιούν αυτό, αναγκάζοντας όλη την Ευρώπη να παραμιλάει για το χαρακτήρα που έχει αυτή η ομάδα και τους τόνους που ζυγίζει η ερυθρόλευκη ριγωτή. Και εάν δεν μπορούν αυτοί, τότε ποιοι;
ΥΓ1 Εξαιτίας προσωπικών μου και οικογενειακών μου προβλημάτων, δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού για μερικές ημέρες. Το θέμα του Μιλουτίνοφ και τον λόγο απουσίας του δεν τον γνωρίζω ακόμα πέρα από την σχετική ενημέρωση που βγήκε προς τα έξω. Οφείλω να είμαι ειλικρινής και δεν προτίμησα να μείνω σιωπηλός για να μην πω κάτι. Το θέμα μας είναι ότι ο Σέρβος, ο οποίος δεν είναι από τα παιδιά που τον λυγίζει ένας απλός τραυματισμός, δεν θα παίξει με την ΤΣΣΚΑ. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα κληθεί ο προπονητής του να το λύσει.
ΥΓ2 Ξέρετε πόσες φορές παίζει ένας αθλητής με πόνους; Πόσοι τραυματισμοί δεν έχουν βγει προς τα έξω; Γνωρίζετε ότι συνεχώς οι αθλητές πονούν, αλλά επειδή λατρεύουν αυτόν αυτήν την αίσθηση, δεν μασάνε και μπαίνουν κανονικά για να παίξουν; Μην προτρέχετε να κρίνετε κάποιον λοιπόν, ούτε για την εμφάνισή του σε ένα ματς. Μακάρι να γνωρίζατε τι έχει συμβεί για να προλάβει να αγωνιστεί σε αυτό.
ΥΓ3 Με το στάτους του στο facebookο Δημήτρης Αγραβάνης τονίζει ξεκάθαρα πως έγιναν λάθη κατά την μεταχείριση του τραυματισμού του. Κάποιοι το θεώρησαν σαν μπηχτή προς το ιατρικό τιμ. Εγώ κρατάω το κλίμα ενότητας από τον φόργουορντ του Ολυμπιακού που ήταν και ο λόγος που ανέβασε αυτήν την τοποθέτηση ο «Αγρα». Ολο το παραπάνω που τονίσαμε. Το ότι ο Ολυμπιακός είναι μία οικογένεια. Και σε αυτές πάντα συμβαίνουν λάθη. Αν δεν αντέχετε αυτήν την λογική, η πόρτα είναι ευθεία. Μαυρίλα και χολή, δεν ανέχονται σε αυτό το οικοδόμημα. Εσωτερικά λύνονται τα πάντα και μόνοι τους τα βρίσκουν. Η δουλειά του κόσμου είναι να στηρίζει και να υποστηρίζει. Να κρίνει καλοπροαίρετα και να προσπαθεί να βοηθήσει. Η μουρμούρα δεν βοηθάει πουθενά. Δηλητηριάζει.
Αφήστε λοιπόν να το επιλύσουν όπως γνωρίζουν τέλεια.
Σαν οικογένεια…