Δεν χρειάζεται χρόνος, απαιτείται να παίξουν...
Εδώ και πολλά χρόνια η μόνιμη επωδός οπαδών, «ειδικών» και πάσης φύσεως και ιδιότητας Ολυμπιακών, εκφράζουν ένα μόνιμο «παράπονο»: «Δεν βγάζουμε παιδιά από την Ακαδημία, δεν τους δίνουμε ευκαιρίες». Λογική και απόλυτα ποδοσφαιρική επισήμανση. Με τη σοβαρότατη υποσημείωση ότι ο Ελληνας οπαδός, δημοσιογράφος, παράγοντας, προπονητής τις περισσότερες φορές δεν είναι... έτοιμος να δώσει χρόνο προσαρμογής σε αυτά τα ταλαντούχα παιδιά.
Το βράδυ της Πέμπτης, στο παιχνίδι με την Αρούκα ο κόσμος, αλλά και όλο το σύστημα «Ολυμπιακός», αντιλήφθηκε ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να αλλάξουν τα πράγματα. Η παρουσία του Παναγιώτη Ρέτσου ξεσήκωσε τον κόσμο. Ακόμη και στα λάθη του 18χρονου αμυντικού, το χειροκρότημα και τα επιφωνήματα ήταν εκεί, συνόδευαν τις προσπάθειές του. Το ίδιο και αργότερα, όταν τον αγωνιστικό χώρο πάτησε ο Μανθάτης.
Τα... ταχύρυθμα μαθήματα «αγάπης» προς τους «μικρούς» (που μόνο τέτοιοι δεν είναι ποδοσφαιρικά) αποδεικνύονται ευεργετικά για τη νοοτροπία όλων όσων ασχολούμαστε με το αντικείμενο που λέγεται ποδόσφαιρο και ειδικά με το κεφάλαιο Ολυμπιακός. Πλέον, μπορεί ο καθένας να καταλάβει γιατί είναι προτιμότερο στη θέση ενός «Φιγκέιρας» ή ενός «Σεμπά» να δίνονται ευκαιρίες σε παιδιά που το αξίζουν. Διότι δεν είναι λογικό να φτάνουμε στο άλλο άκρο, του «να παίξουν όλα τα παιδιά από την Ακαδημία». Αν έχουν την ποιότητα, το ταλέντο, τα προσόντα, την προσωπικότητα, να παίξουν. Ειδάλλως το κακό είναι διπλό, και για τα παιδιά, και για τον σύλλογο.
Ρέτσος και Μανθάτης δεν είναι απλά καλοί παίκτες. Είναι ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ για τον Ολυμπιακό. Το επιβεβαιώνουν όλο το καλοκαίρι. Από το να είναι οι κορυφαίοι της προετοιμασίας (γεγονός αδιαμφισβήτητο) και στο προχθεσινό παιχνίδι, όπου και πάλι επιβεβαίωσαν την ετοιμότητά τους. Διότι, επαναλαμβάνουμε, είναι έτοιμοι ποδοσφαιριστές, διψασμένοι και αποφασισμένοι (κάτι που φαίνεται και από το γεγονός ότι έχουν την καλύτερη φυσική απ’ όλους τους συμπαίκτες τους, βάσει εργομετρικών). Στη δική τους περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να κάνει πίσω. Θα τους βάλει να παίξουν. Αναγκαστικά. Οι ίδιοι οι «μικροί» αναγκάζουν άπαντες με όσα κάνουν. Εξάλλου, μόνο έτσι μπορεί να παίξεις στον Ολυμπιακό με το «καλημέρα» σε αυτή την ηλικία, με τόση πίεση τριγύρω. Τα παιδιά αυτά πήγαν μαθητές δημοτικού στο Ρέντη και τώρα που ενηλικιώθηκαν, γνωρίζουν τι εστί Ολυμπιακός, μπολιάστηκαν με τη νοοτροπία του συλλόγου, ξέρουν το «βάρος». Και το σηκώνουν εντυπωσιακά στους φρέσκους και γεμάτους φιλοδοξίες και ταλέντο ώμους τους.
ΥΓ.: Η περίπτωση του Ρέτσου είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον στα μάτια του υπογράφοντος. Ούτε καν ο Κυριάκος Παπαδόπουλος δεν συγκέντρωνε τόσο εντυπωσιακά στοιχεία στο παιχνίδι του σε ηλικία 18 ετών. Το μέλλον τού ανήκει. Και σύντομα το όνομά του θα απασχολήσει κι άλλους.
ΥΓ.2: Τα παιδιά της ηλικίας των Μανθάτη και Ρέτσου δεν «καίγονται» από τη... χρησιμοποίησή τους. «Καίγονται» όταν δεν παίζουν. Επίσης, η υπερπροβολή είναι αναπόφευκτη. Και αυτό είναι ένα κομμάτι για το οποίο ήδη φροντίζουν στο Ρέντη, ώστε τα μυαλά τους να μείνουν στις θέσεις τους.
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 27/08/2016)
Ακολουθήστε το Gavros.gr στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις!Διαβάστε επίσης
Ο διαφορετικός Θρύλος που έρχεται και το άγχος του βατού ομίλου…
Ο Δημήτρης Γρηγορόπουλος γράφει για την κλήρωση του Ολυμπιακού στο Europa League και επισημαίνει ότι στην πορεία θα φανεί η μεταμόρφωση της ομάδας.
Ο προβληματισμός και τα κέρδη
Ο κόσμος, πολύς ή λίγος, δικαιούται να έχει άποψη. Κι είναι σεβαστή. Κι εγώ δικαιούμαι να έχω άποψη.
Χρυσάφι για τον Ολυμπιακό!
Ο Κώστας Νικολακόπουλος γράφει για τη σοβαρή αλλαγή της UEFA και την τεράστια σημασία της πρόκρισης στους ομίλους του Europa League.
Εγώ γιατί βλέπω 5 «μεταγραφές»;
Ο Τόλης Λεούσης γράφει για τις προσθήκες των Γκριν, Μπιρτς και Μαραγκού, αλλά και για τους Γιανγκ και Παπανικολάου, στους οποίους ποντάρει πολλά ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.
